ნინოშვილის სამწერლო მოღვაწეობა სულ შვიდიოდე წლით (1887 - 1894) შემოიფარგლა. მისი თხზულებები იბეჭდებოდა ქართულ ჟურნალ-გაზეთებში (”ივერია”, ”კვალი”, ”მოამბე”, ”თეატრი”) და სხვ. ცალკე წიგნად გამოიცა მისი რამდენიმე მოთხრობა, ”სიმონა” და ”ქრისტინე” (1892). თავის პუბლიცისტურ სტატიებსა და მხატრულ თხზულებებში მწერალი მშრომელთა ყოფის მხატვრად, ჩაგრულთა თავდადებულ ქომაგად, მათი უკეთესი მომავლისათვის მებრძოლად წარმოგვიდგა. მოთხრობებში: ”გოგია უიშვილი”, ”განკარგულება”, ”პალიასტომის ტბა”, ”ჩვენი ქვეყნის რაინდი” — ნინოშვილმა მშრომელი გლეხობის უსასოო ყოფას, უკიდურესს სიდუხჭირეს, მოხელეთა ძალმომრეობისა და თავგასულობა გამოხატა.