ოთარ ჩხეიძე თავის უზარმაზარ მხატვრულ სამყაროში წერს ცხოვრებისა და ადამიანების შესახებ, წერს დინჯად, გულდასმით, დეტალურად, აუჩქარებლად, ყოველი სიტყვის დაგემოვნებით, რიტმულად, გაბმულად. წერს სიცოცხლის მრავალფეროვნებაზე, სიკვდილზე, მშვენიერებასა და სიმახინჯეზე, ადამიანის დაცემასა და ამაღლებაზე, მიტევებასა და შურისძიებაზე. მისი ენა მუსიკალურიცაა,არქაულიც და ახალიც, პროზა კი თავბრუდამხვევი მორევივით ჩამთრევი ლიტერატურის დიდ და საინტერესო წიაღში.