"მურმანმა ცხოვრების უმძიმესი გზა განვლო. ომის დროს მარუხის უღელტეხილზე მძიმედ დაიჭრა და მას შემდეგ ხუთი ურთულესი ოპერაცია დასჭირდა. შეიძლება ითქვას, სიკვდილთან "გაშინაურებული" იყო. მიუხედავად ასეთი მძიმე გზისა, მურმანი მაინც ძლიერად უძლებდა ცხოვრების სირთულეს"...წერდა მურამ ლებანიძის შესახებ ვახტანგ ჯავახაძე, ეს ცხოვრებისეული სირთულეები მურმან ლებანიძის პოეზიაშიც აისახა, ერთდროულად მძიმე და მსუბუქ პოეტურ სტრიქონებში, რომლებმაც მალე იპოვეს გზა ქართველი მკითხველის გულამდე. "მურმანმა გულწრფელი სიყვარული იცოდა. ამავე დროს იყო საოცრად აზარტულიც. რაც უყვარდა, ბოლომდე უყვარდა, რაც სძულდა, ბოლომდე სძულდა..."