ქართული ჰაგიოგრაფიული პროზის შესანიშნავი ნიმუში, მეთერთმეტე საუკუნის ლიტერატურული ძეგლი, რომელიც დაწერილია 1045-1056 წლებში, გიორგი მთაწმინდელის მიერ, რომელიც იმჟამად ათონის ივერთა მონასტერს წინამძღვრობდა. თხზულება მნიშვნელოვანი წყაროა ბიზანტია-საქართველოს პოლიტიკური და კულტურული ურთიერთობის ისტორიისათვის, გვაწვდის ცნობებს ივერიის მონასტრის მესვეურთა ცხოვრებისა და სამწერლო საქმიანობის შესახებ და თანამედროვე მკითხველს სთავაზობს მე-10 საუკუნისა და მე-11 ს-ის დასაწყისის ქართული მწერლობის, კულტურისა და საზოაგდოებრივი ცხოვრების საინტერესო ასახვას.