„ჩემი დაკვირვებით, ქართულ მწერლობაში სიცილს სამი მიმართულება აქვს: პირველი - ილია ჭავჭავაძისა და მიხეილ ჯავახიშვილის, მეორე - დავით კლდიაშვილისა და ნიკო ლორთქიფანიძის, მესამე - ნოდარ დუმბაძის. როცა ილია და მიხ. ჯავახიშვილი ხარხარებენ, გაწნული სილის ტკაცუნი ისმის. მამხილებელი ძალა სირცხვილით გწვავს და გდაგავს. როცა დ. კლდიაშვილი და ნ. ლორთქიფანიძე იღიმებიან, სევდა გეუფლებათ და ადამიანის მიმართ თანალმობის სურვილი გიჩნდებათ. როცა ნ. დუმბაძე იცინის, მხიარულების ძალით ივსებით. სიცილი გაჭირვების დამთრგუნველი იარაღია.” აკაკი ბაქრაძე