დილა
„ნატა გაიღვიძე, კლინიკაში მივდივარ! – ამბობს დედა და საწოლის კიდეს მოუთმენლად უტყაპუნებს ხელისგულს, - წამოხტი დროზე! ანაბელა გყავს მისახედი.
„რა ანაბელა, ვინ ანაბელა?“
„ბატონმა დავითმა დარეკა, სადღაც მიდის, თუ მოდის... წესიერად ვერ გავიგე... ერთი სიტყვით, შენ სჭირდები, ოღონდ ანაბელას არ აჭამო, იქით პატრონი აჭმევს, აქეთ - შენ და ძალიან გასუქდა, ფულიც შეახსენე ბატომ დავითს, უკვე ორი დღე გადააცილა, გესმის? ადექი, ნუ ზოზინებ, უკვე რვა საათია!“
„მდენი რამე როგორ გავაკეთო! – ბუზღუნით დგება ნატა, კოლეჯში არ წავიდე? სულ მაგ ბებერთან ვიჯდე? რა ხატვა აუტყდა, ვერ გავიგე, ძაღლის გასეირნება არ ეყოფოდა?!“
„დღეს ნუ წახვალ კოლეჯში, უფლებას გაძლევ! – დედა მოულოდნელად წყვეტს ლაპარაკს და მკაცრ სახეს იღებს, - გუშინაც გააცდინე? ჩემი ნებართვის გარეშე აცდენ?“
„არა, - მთქნარებით ამბობს ნატა და ფეხს ჯინსის შორტში ყოფს, - ნუ შემჭამე დილიდან, მაცალე აზრზე მოსვლა!“
„იტყუები!“
„როგორ წავსულიყავი, ანაბელა გუშინაც გავიყვანე, მერე იპოდრომზე ვიყავი, მერე ისევ მაგ ბებერს ვეჯექი ცხვირწინ, გაუნძრევლად; იცი, რა ძნელია?
„შიშველს გხატავს? – ყოყმანით ეკითხება დედა, - არ მისცე მაგის უფლება!“
„არა, - იცინის ნატა, - ხან რას მაცმევს, ხან რას. ისე კი საეჭვოდ მათვალიერებს ხოლმე, ალბათ მოვწონვარ.“
„რა გასაკვირია! – იცინის დედაც, - შენ ვის არ მოეწონები!“
ნატა სოხუმში დაიბადა. სულ პატარა იყო, ომი რომ დაიწყო და მამა მოუკლეს. მამა ბუნდოვნად ახსოვს, მისი ჩხვლეტია ლოყები აგონდება და არც თუ სასიამოვნო თამბაქოს სუნი. სოხუმის დაცემის შემდეგ უკაცოდ დარჩენილი ოჯახი ნათესავმა შეიფარა ლამაზ იმერულ სოფელში. რამოდენიმე წელი იქ გაატარეს, ნატა სკოლაშიც იქ შევიდა, მერე კი დაიწყო საყოველთაო უმუშევრობა, მთელი დასავლეთ საქართველო თბილისს მიაწყდა საარსებო წყაროს საძებნელად და ადამიანთა ამ უზარმაზარმა ტალღამ დედა-შვილიც დედაქალაქში ჩაიყვანა საცხოვრებლად. კიდევ კარგი, იმ დროს ბინებს ჩალის ფასი ჰქონდა, მცირე დანაზოგით შეიძინეს ორ ოთახიანი „ხრუშჩოვკა“ და ახალ ადგილზე გააგრძელეს არსებობისათვის ბრძოლა. „შრომა ბავშვს არ აწყენსო, - ამბობდა დედა, - თუ არ იშრომებს, იშიმშილებს და შიმშილს ისევ შრომა სჯობიაო“ და ნატაც პატარაობიდანვე შრომობდა: ასეირნებდა ძაღლებს, იტოვებდა მეზობლის ბავშვებს, იპოდრომზე უვლიდა პილოტს - სუფთა სისხლის ინგლისურ ულაყს და ბოლო ხანს ანაბელას პატრონთან დაიწყო მენატურედ მუშაობა. შავწვერიანი, მოუსვენარი და გაუთავებლად მოლაპარაკე მხატვრის გახსენებაზე ნატა ღიმილს ვერ იკავებს. მასთან პირველად დედამ გაიყოლა ძველებური, ხელითნაქსოვი ხალიჩის გასარეცხად. მონახეს საჭირო სახლი, შევიდნენ კარგად მოვლილ დიდ ეზოში და 16 წლის ნატა მაშინვე მიხვდა, რომ ამ „ბებერს“, რომელსაც ყველა ბატონ დავითს ეძახდა, მის დანახვაზე „ელეთმელეთი“ დაემართა: აირია, აფაციფუცდა, აყბედდა... როგორც წესი, ასეთ რეაქციას ნატა თანატოლ ბიჭებში იწვევს ხოლმე, ეს კი, ეს ბებერი, მზერას მალულად რომ აპარებდა მუშაობაში გართული ნატასკენ, მართლაც ცოტა უცნაური და სასაცილო სანახავი იყო. „ქალბატონო, ისეთი უნაკლო სხეული აქვს თქვენს ქალიშვილს, რომ უეჭველად უნდა დაიხატოსო, - გამომშვიდობებისას შესთავაზა დედამისს, - მენატურეების მეტი რა არის, მაგრამ იდეალური სხეული ძალიან იშვიათიაო... პროპორციები, ხელ-ფეხი, ფერი... მის კანს თავისებური ნათება აქვს, ჰონორარზე ნუ იდარდებთ, უფულობას არ ვუჩივი, ეგ კი არა, დღეში ერთხელ პოინტერსაც თუ გამისეირნებთ, თქვენგან სამუდამოდ დავალებული ვიქნებიო.“ დედა დათანხმდა. დაეთანხმა ნატაც. საერთოდ, დედამისს, თავისუფალ დროს ბინების დალაგებასა და ხალიჩების რეცხვას რომ არ თაკილობდა, ძაღლების გასეირნება საკმაოდ სარფიან საქმედ მიაჩნდა. სეირნობა თვეში 50 დოლარი ღირდა, გაწვრთნა – 5-ჯერ, 6-ჯერ მეტი. იპოდრომზე სიარულით ოჯახური ბიზნესის გაფართოება კი მეზობლის რჩევით მოხდა: „ცხოველები გიყვარს, ზარმაცი არა ხარ, გამომყევი იპოდრომზე, გაერთობი კიდეც და ცოტა ფულსაც გააკეთებო.“ ნატაც გაჰყვა, იპოდრომსაც მალე მიეჩვია და პოლოტიც – ეს მშვენიერი, ძლიერი ცხოველი, იოლად შეიყვარა.
„წავედი! – იძახის დედა, - ჭკვიანად იყავი!“
„კარგად ბრძანდებოდეთ!“