ჩვეულებრივ, პოეტები ხანგრძლივი შრომით, განსხვავებული გზებისა და ხერხების მოსინჯვით აღწევენ იმას, რასაც პირობითად პოეტის ხმა, მისი ინდივიდუალური ხელწერა ჰქვია, მაგრამ შოთა იათაშვილის შემთხვევაში ყველაფერი პირიქით მოხდა: მან შემოქმედებითი გზის დასაწყისშივე მიაგნო და მონიშნა თავისი პოეზიის ხატი, მოდელი, რომლისკენაც მომდევნო წლებში უნდა ევლო. ის ამ მოდელს დროგამოშვებით უბრუნდება, ხოლო შუალედებში თითქოს იკვლევს მისკენ მიმავალ, ერთმანეთისგან განსხვავებულ, ზოგჯერ ურთიერთგამომრიცხავ გზებს, რათა ყოველ ჯერზე სხვადასხვა მხრიდან მიაკითხოს მას. (ზვიად რატიანი)