-სოფია, სკოლაში გაგვიანდება!
-უკვე მზად ვარ, დე!- ვყვირი და ჩემი ოთახიდან გამოვრბივარ. მამას ხელიდან ყავისჭიქას ვართმევ, რამდენიმე ყლუპს ვსვამ და ჭიქას უკანვე ვუბრუნებ, შემდეგ კი გაბრაზებულ დედას ლოყაზე, მამას კი შუბლზე ვკოცნი და ბინიდან კისრისტეხვით გამოვრბივარ.
ასე იწყება ყოველი დილა, შაბათ-კვირის გარდა თუმცა თუ სკოლაში არ ვაგვიანებ , ვაგვიანებ ცეკვის გაკვეთილებზე. დღემდე მიკვირს როგორ მიძლებს მასწავლებელი, მამას რომ კითხოთ უთანაგრძნობს იმ ადამიანს ვინც გაბედავს ჩემზე დაქორწინებას.
ქუჩაში ისეთი სისწრაფით გავრბივარ რომ ვერაფერს და ვერავის ვეღარ ვამჩნევ.
-უკაცრავად! გამატარეთ ! ბოდიში! მაპატიეთ! -თან გავკივივარ და ქარის სისწრაფით გავრბივარ. გაკვეთილი ათ წუთში დაიწყება, ხოლო სკოლა ჩემი სახლიდან ოცი წუთის სავალზეა, მანქანით!
უეცრად ვიღაცას მთელი ძალით ვასკდები და ორივე ტკივილისგან ვოხრავთ, ის ბორძიკდება მაგრამ წონასწორობის შენარჩუნებას ახერხებს, მე კი როგორც მსოფლიოში ყველაზე მოუხერხებელი ადამიანი და „მოსიარულე კატასტროფა“ , მიწაზე ვეცემი.
-უკაცრავად, ჩემი ბრალია !-ლუღლუღებს ბიჭი და ხელს მიწვდის რომ წამოვდგე.
-სულაც არა, ეს მე ვარ მოსიარულე კატასტროფა- ვბუზღუნებ და ხელს ვკიდებ. ის ადგომაში მეხმარება და ბიჭს დაბნეული ვაშტერდები.
ის ჩვენს უბანში ცხოვრობს, ადრე ჩემს სახლშიც ბევრჯერ ყოფილა. ჩემი ძმის ყოფილი საუკეთესო მეგობარია და აშკარად არვისში არ მეშლება. უბანში კი ყველამ იცის რომ ოთხ სამუშაოზე მუშაობს, რომ მისი ორი და არჩინოს.
-კიდევ ერთხელ ბოდიში და ნახვამდის.- ტუჩის კუთხეში ღიმილი უკრთება. მეც ვუღიმი და კვნესით ვიფერხავ შავ შარვალს, რომელიც დაცემისას დამესვარა, შემდეგ კი მიწაზე დაგდებულ ბლოკნოტს ვამჩნევ.
-ჰეი!-ვყვირი- ბლოკნოტი დაგივარდა!
იმ მიმართულებით ვიხედები, საითაც ის წავიდა, მაგრამ როგორც ჩანს ხალხს შეერია და ვეღარ ვხედავ. ბლონკოტს ხელში ვიღებ და ყავისფერ ტყავის ყდას ხელს ვუსვამ, რომელიც მიწაზე დავარდისას დაისვარა. ყდაზე შავი მელნითაა დახატული კომპასი, ქვეშ კი ინიციალებს ვამჩნევ... „ ნ.გ “
ჩუქება
