ლიტერატურული გაზეთი #170

გიორგი ლობჟანიძე
 
ძველმოდური ლექსი

გადავიარეთ იანვარი - თვე უძნელესი,
როგორც მთის წვერი, საიდანაც თავქვე დავეშვით...
თებერვალია ეს თავქვე და ენძელებივით
ჩავეხუტებით ქარიან მარტს სევდის მკლავებში.
"იანვარი, თებერვალი, მარტი,
შენ დაკარგე ყველა მისამართი"...
თებერვალში ვის უნახავს ვარდი,
ვარდებივით ფანტელები ბარდნის...
ჩემი კატაა ფანჯარაზე, თვლემს და კრუტუნებს,
როგორც ჩავლილი სიყვარულის ელდა პირველი,
უხილავია ყველაფერი, რაც ჩვენ გვაწუხებს,
ან უფრო: თვალით სახილველად გაუწირველი...
თოვლს შეუდგება ალბათ მალე პირველი ლეღმა,
და ნაჭერნაჭერ ღრუბლის წვიმა მაღლა ციდანა,
რაღა ქნას ხევში მოქანავე პატარა ლეღვმა,
თუ სანაყოფე ყვავილი ვერ გამოიტანა.
საით გავექცე ამ ფორიაქს, სიცრუის წიაღს,
ამ გაურკვეველ ხალხს - სულით და ხორცით აკუმებს,
არავის ჩემთვის გულის კარი არ გაუღია,
არადა, ღმერთო - ხომ ხედავდი? - დავაკაკუნე!
 
* * *

ასეთი რამეც მომხდარა,
გული მეკიდა ძაფით,
ვეძებდი, ვერ ვპოულობდი
ჩემს ატოცსა და აბისს.
მავთულხლართებით ალაგმულს
ხორცს ვაფლეთდი შუმ სიზმარს,
სინამდვილეში ქცეული
დევნილადა და ხიზნად.
აქ მორჩა ჩემი ზღაპარი,
ჩემი ფქვილიც და ქატოც,
რა უცხო მთვარე ანათებს
პირგამეხებულ ატოცს!
სად არის ჩემი კულული,
აქ რომ პირველად მკვეცეს,
ან ჩემი ქართლი სად არის,
დედის გულივით ვეძებ...

* * *

არავინ იცის, რა მოხდა,
არავინ იცის, რა იყო,
ჰაიკუს ვწერდი და უცებ
ტანკა -
ჰაიკუს დაიკო -
ფურცელს თვითონვე დაადნა,
როგორც პეპელა თაიგულს,
თითქოს ამ გულის პასუხი
ჰაიკუსავით გაიგო...
 
ნემსიყლაპია
 
ნემსიყლაპია,
საყვარელო,
ჩემი ბავშვობის მსუსხავო შიშო,
მდინარეში ბანაობისას...
ჩაიარა იმ მდინარემ, დიდი ხანია,
რომლის ნაპირზეც მამაჩემი იდგა,
მეძახდა: შინ წამოდიო.
მე კი იქიდან ყელს ვუწევდი:
ამ ერთხელაც ჩავყურჭავ-მეთქი,
კიდევ ერთხელ ჩავყვინთავ და მერე წამოვალ...
ნემსებივით მჩხვლეტს მოგონება,
ახოვანი მამის ღიმილი
ტალღებიდან ამოყვინთვისას...
მდინარიდან კი ამოვედი,
მაგრამ სახლის გზა დამავიწყდა,
სულ სხვადასხვა მხარეს წავიდა...
ვდგავარ
წყლიდან ამოსული
და ნემსებს ვყლაპავ...
მთელ სხეულზე
მოგონების ტაო მაყრია!

კაბა

პატარა გოგო
სხვა პატარძლების ქორწილის სურათს ათვალიერებს
და დედამისს ეკითხება:
აბა, სად არის თქვენი ფოტო,
შენც რომ გეცვა ასეთი თეთრი, ლამაზი კაბა?
დედა მხოლოდ გაიფიქრებს, მაგრამ არ ეტყვის,
არა იმიტომ, რომ პატარა ჯერ ვერ გაიგებს...
მიზეზი სხვაა:
არ უნდა, შვილს
რიტორიკით ჩაუნაცვლოს
ნაოცნებარი,
ის, რაზეც ყველა ქალი
ლამის ჩვილობიდან ოცნებობს,
თორემ ეტყოდა:
ჩვენ მაშინ სიყვარული გვეცვა,
როგორც ჯავშანი...
 
* * *

ახლა მივხვდი:
რაც ძვირფასია,
ისე მაშინებს ყველაფერი,
თითქოს ქვემოდან
მაღალი სართულის
ღია ფანჯრის რაფაზე
მდგარ
ორი-სამი წლის ბავშვს
ავყურებდე....

ერთი მათგანი

ეს - ქარიშხალში - ვიცი - ჩემი ბოლო ცეკვაა,
თავგანწირული დერვიშების ბუქნი და ყირა,
შორი ენძელის ზანზალაკი დაურეკავად
წკრიალებს, თითქოს, უდაბნოში მიაფრთხობს მირაჟს.
მეც მოგიხმობდი, როგორც ბევრი: "სადა ხარ, ღმერთო!" -
როს წელში მწყვეტდა წუთისოფლის ღალა-ბეგარა,
პასუხად, თვალწინ მხოლოდ ზანტი უდაბნო მენთო,
ტანზე აქა-იქ მირაჟების ხორკლი ეყარა.
და მეც უდაბნო საბანივით შემომიკეცე,
თითქოს ყმაწვილი ვარ, მბორგავი, თითქოს სიცხე მაქვს,
ქვიშის მარცვლების ბორიაყით მომდევ და მეძებ
და ქვიშასავით წრეზე ბრუნავს თავდავიწყება...
უკანასკნელი როკვა არის! მშვენივრად მესმის! -
ორის ცეკვაა სამაია, სამად ნათქვამი,
ორი კი ცეკვავს, მაგრამ ისე სწრაფად როკავენ,
რომ ამ ბზრიალში აღარა ჩანს ერთი მათგანი...
 
ბარბითი
          ნინო კახიანს
 
იცით, რა არის, ბარბითი?
არა?
ცოდნაც არ ვარგა უხვი და ჭარბი,
მუსიკალური არის საკრავი,
მორკალულია, ვით მთვარის წარბი.
სულია ყველა შეყვარებულის,
ოსტატი ფარულ სხივების გაბმის,
იქით სხივია, აქეთ სხივია,
შუაში ორი გულია ბამბის,
ბარბითი კვნესის და უცხოდ ლამბავს
ჩვენი ფრთხიალა გულების ამბავს,
როცა ერთ-ერთ გულს არ უნდა, ბამბა
იყოს და უნდა, რომ გახდეს ზღარბი -
ეკლიანი და უცხოდ ჩხვლეტია,
ვინც თავის თავში ვერ დაეტია,
და რადგან თავის თავზე მეტია,
თავის თავიდან გარბის და გარბის...
შველას მუსიკის მკლავებში ეძებს,
და ზღარბის უცხოდ ეკლიან ძეძვებს
წამოდებული, უგონოდ გოდებს
და ჰანგი ცრემლად ჩამოსდის ბარბითს...
 
* * *
 
ანონიმი ბერძენი ავტორი
 
"ყველანაირი მეყვარები!" -
სინამდვილეში
რა საშიში დაპირებაა...
ეს იმას ნიშნავს,
რომ არასდროს არ ყოფილხარ
ტრფიალის ღირსი,
რომ ყოველთვის
თავს გამეტებდნენ,
როგორც იმნაირს,
რომელსაც ხვალ
შეუძლია,
მაგრამ არ იცის,
როგორ უნდა იყოს ასეთი -
ყველანაირი...
 
* * *

სიცარიელევ,
გიკაკუნებ.
არავინ არის
შენს