მე ის მიყვარდა
– რა თქვი?
– რა ვთქვი და ახლავე წავიყვან. მოუხდებათ ცოტა ხნით აქედან მოშორება...
– ჰო, მაგრამ ასეთ დროს? – აღშფოთებას ვერ მალავდა ჩემი დედამთილი.
– კი, ახლავე.
– ახლავე? და შენ რას იზამ?
– რა თქმა უნდა, მეც წავყვები.
– ბოლოს და ბოლოს, რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? თერთმეტი საათი ხდება! პიერ, შენ...
– სუზან, ქლოეს ველაპარაკები. ქლოე, მომისმინე. მინდა, აქედან წაგიყვანოთ. რას იტყვი?
– ...
– ფიქრობ, რომ ცუდი აზრია?
– არ ვიცი.
– მიდი, ჩაალაგე. მოემზადე და გავიდეთ.
– სახლში მიბრუნება არ მინდა.
– შენც ნუ მიბრუნდები. ადგილზე გადავწყვიტოთ.
– მაგრამ თქვენ ხომ...
– ქლოე, ქლოე, გთხოვ... დამიჯერე.
დედამთილი პროტესტს არ წყვეტდა:
– გეყოფათ ბოლოს და ბოლოს! ბავშვებს ხომ არ გააღვიძებთ ამ შუაღამისას! სახლში გათბობაც კი არ არის! საერთოდ არაფერია! ბავშვების იქ წაყვანა არაფრით არ შეიძლება. ისინი...
მამამთილი წამოდგა.
* * *
მარიონს ცერა თითი უდევს პირში. გვერდით ლუსი უწევს საბავშვო ეტლში მოკუნტული, ემბრიონის პოზაში.
მე მამამთილს ვუყურებ. გამართული ზის. ხელებით საჭეს ჩაფრენია. მთელი გზა ხმა არ ამოუღია. შემხვედრი მანქანების ფარების შუქზე, დროდადრო მის პროფილს ვხედავ.
ვფიქრობ, რომ ისიც ჩემსავით უბედურია. თანაც დაღლილი და იმედგაცრუებული.
ჩემი მზერა დააფიქსირა:
– რატომ არ გძინავს? უნდა დაიძინო, გესმის? გადაწიე სავარძელი და დაიძინე. წინ ჯერ კიდევ გრძელი გზა გვაქვს გასავლელი...
– არ შემიძლია, – ვცდილობ ვიხუმრო, – თქვენ გდარაჯობთ.
მიღიმის. ძალდატანებით.
– არა... დღეს მე ვარ მორიგე.
და ჩვენ ჩვენს ფიქრებს ვუბრუნდებით.
მე სახეზე ხელებს ვიფარებ და ტირილს ვიწყებ.
ბენზინგასამართ სადგურთან ვჩერდებით. მამამთილი გადადის. შემთხვევით ვსარგებლობ და მობილურს ვამოწმებ.
არავითარი შეტყობინება.
რა თქმა უნდა.
რა სულელი ვარ.
ნამდვილი სულელი...
რადიო ჩავრთე, მაგრამ მაშინვე გამოვრთე.
ის დაბრუნდა.
– გინდა გადასვლა? რამე ხომ არ გჭირდება?
თავის ქნევით ვეთანხმები.
ღილაკი ამერია და ჩემი ჭიქა რაღაც გულისამრევი სითხით აივსო. მაშინვე მოვისროლე.
მაღაზიაში შევედი, ლუსისთვის ბავშვის საფენი და ჩემთვის კბილის ჯაგრისი ვიყიდე.
სანამ საზურგე არ დავუშვი, მანქანა არ დაუძრავს.
* * *
ძრავა რომ გამორთო, თვალები მაშინ გავახილე.
– არ გაინძრე. გოგონებთან დარჩი, სანამ ჯერ კიდევ თბილა. ელექტროგამათბობლებს ჩავრთავ თქვენს ოთახში და მალევე დავბრუნდები.
ისევ მობილურს ვეცი.
დილის ოთხ საათზე...
რა სულელი ვარ.
ვერ ვიძინებ. სამივე ადრიანის ბებიის საწოლში ვწევართ. სწორედ იმ საწოლში, საშინლად რომ ჭრიალებს. ადრე ის ჩვენ ორის იყო.
ვცდილობდით, ღამე რაც შეიძლება ნაკლებად გვემოძრავა.
მთელმა სახლმა ზუსტად იცოდა, როდის ხელს გაიქნევდი და როდის ფეხს. კრისტინის ქარაგმები მახსენდება, პირველ დილას, ქვემოთ რომ ჩავედით. მე და ჩემი ქმარი მაგიდის ქვეშ ხელს არ ვუშვებდით ერთმანეთს და გაწითლებულები, თეფშებიდან თავებს ვერ ვწევდით.
თუმცა კარგი გაკვეთილი იყო ჩვენთვის. ამის შემდეგ სულ ვცდილობდით, რაც შეიძლება ჩუმად მივცემოდით თავდავიწყებას.
ზუსტად ვიცი, რომ ის ისევ დაბრუნდება ამ საწოლში, ოღონდ სხვა ქალთან ერთად და ეს სქელი მატრასი თავს რომ მოაბეზრებს, ზუსტად ისევე მოისვრის ძირს, როგორც ჩემთან ყოფნისას აკეთებდა.
მარიონი გვაღვიძებს. საბანში შეფუთულ თოჯინას მოარბენინებს და თან ზღაპარს უყვება გაქცეულ საწოვარებზე. ლუსი წამწამებზე მკიდებს ხელს: „თვალები ერთმანეთზე გაქვს დაწებებული“.
საბნის ქვეშ ვიცვამთ ტანსაცმელს. ოთახში ძალიან ცივა.
საწოლის ჭრაჭუნი გოგონებს ამხიარულებს.
მამამთილმა სამზარეულოში ბუხარი დაანთო. ბაღშია. ვხედავ, ფანჩატურიდან შეშას იღებს.
პირველად ვარ მასთან ერთად მარტო.
მის კომპანიაში თავი კომფორტულად არასოდეს მიგრძნია. ძალიან არაკომუნიკაბელურია. ზედმეტად ჩუმი. ამას ადრიანის ნაამბობიც ემატება, სკოლის პერიოდის უსიამოვნო მოგონებები. როგორი რთული ბავშვობა ჰქონდა მის ხელში, საოცრად მკაცრი და უხეში ყოფილა.
ზუსტად ასეთია სუზანთან მიმართებაშიც. მათ შორის სითბოს მსგავსი არასოდეს არაფერი შემინიშნავს.
პიერს ემოციების გამოხატვა არ შეუძლია, მაგრამ დანამდვილებით ვიცი, რას გრძნობს ჩემ მიმართ. სუზანმა გამანდო ერთ დღეს სამზარეულოში, ლობიოს რომ ვარჩევდით.
თავს კი ვუქნევდი, მაგრამ მაშინ არაფერი მესმოდა. არასოდეს მესმოდა ამ კაცის, გამუდმებით რომ თოკავდა და საკუთარ თავში იხშობდა ემოციებს. იხშობდა შიშის გამო, რომ თავი უსუსურად არ ეგრძნო. ეს სრულიად გაუგებარი იყო ჩემთვის. ჩემს ოჯახში ჩახუტება და მოფერება ისეთივე ბუნებრივი მოვლენა იყო, როგორიც სუნთქვა.
ერთი საკმაოდ მღელვარე საღამო მახსენდება ამ სამზარეულოში... ჩემი მული კრისტინი თავისი შვილების მასწავლებლებზე წუწუნებდა, არაკომპეტენტურობასა და გონებაშეზღუდულობაში სდებდა მათ