ბიძია თომა და სხვა უამრავი ადამიანი მონის მძიმე უღელს ატარებენ. თეთრკანიან ბატონთა უმრავლესობისობა შავკანიან მონას ადამიანად არ თვლის. მათთვის სიყვარულსა და ადამიანურ ბედნიერებაზე ოცნება აკრძალულია. ბევრი მონა ეგუება ასეთ ცხოვრებას, თუმცა არიან ისეთებიც, რომლებიც ბრძოლის გზას ირჩევენ. ბიძია თომა ცხოვრების გზაზე აღმოაჩენს, რომ ადამიანის მთვარი ფასეულობა სულია, რომელსაც ვერავინ იყიდის; ღირსება, რომელსაც ვერავინ წაართმევს; და შინაგანი თავისუფლება, რომელსაც, თუ მოინდომებს, მონობაშიც შეინარჩუნებს.