ფერი ფერსაო - მადლი ღმერთსაო! ადრე უკვე მოგახსენეთ ( მოკლედ, ისე გესაუბრებით, როგორც ძველ და ერთგულ მკითხველს ) რომ ბებიას სიხარული ვიყავი. 11 წლამდე მის კალთას ამოფარებული ვიზრდებოდი, მის გვერდით მეძინა და ვირუსიც კი ერთდროულად დაგვეტაკა ერთხელ. დღევანდელი, აგერ მთელი საფრენდეთი რომ დასცა, ვირუსი მონაგონია, მე და ტასო ბებოს რომ შეგვეყარა. გადადებულები ვიწექით ცალკე ოთახში. ნიკელის საზურგეებიან საწოლებში სიცხისგან ოფლში ვცურავდით და მნახველების ჩურჩული შორიდან ჩამესმოდა, როგორც მდინარის ჩხრიალი, ან ფოთლების შარი შური...სიცხიანებს და გათანგულებს არავინ გვაინტერესებდა, ერთმანეთიც კი... მაშინ პირველად, (სკოლამდელი ასაკის ვიყავი, ზუსტად მიჭირს გახსენება), დავინახე საკუთარი სხეული ზედხედიდან და ოთახიც დავათვალიერე. ეს სურათი ახლაც ნათლად წარმომიდგა და ისევ დავყურებ ორ "კრაოტს", კედელზე ირმებიან ხალიჩას, ოდნავ გაცრეცილს იმ სიმაღლეზე, სადაც თავით წვდებოდა ლოგინზე მჯდომი, ხის იატაკი გაურკვევლი ფერისაა, ალბათ დაბადებით ალუბლისფერი თუ იქნებოდა, საწოლთან პატარა ხის მაგიდა დგას და ზედ ბოთლები, ვაშლი და რაღაცა წამლებია... ოთახს ერთი ვიწრო ფანჯარა აქვს, რომელიც მეზობლის ეზოში იყურება და ზედ კუბოკრული მავთულხლართია გაკრული - ცა სულ ნაკუწ-ნაკუწ მიყურებს ამ ჭუჭრუტანებიდან, როცა თვალებს ვახელ და ქუთუთოებს ვერევი... ოთახში ხშირად შემოდიან ადამიანები - ეს ბებიას თანამშრომლები, მასწავლებლები არიან, ხან მეზობლები და ხანაც ნათესავები... რატომ მოდი-მიდიან ვერ ვხვდები და არც მინდა ამაზე ფიქრი - ოთახში სიარული მართობს. ანუ, სხეულის გარეშე ყოფნა... ამ ვირუსის შედეგად ავიკიდე ქრონიკული მუცლის ტკივილები - ალბათ ნამეტანი მოუხერხებლად გამოვდიოდ-ჩავდიოდი სხეულში - და ერთი ტექნიკა, რომელიც ამ შეგრძნებას ხელახლა მიბრუნებდა - გამოსვლას პირის ღრუდან და ზემოთ, შუბლის მიდამოებისაკენ...
მე და ტასო ბებომ კიდევ ათეულ წელზე მეტი ვიცხოვრეთ ერთად ამ ვირუსგადატანილებმა და ბევრი რამეც მასწავლა ამ წლების მანძილზე. როგორც სამი ათეული წლის შემდეგ აღმოვაჩინე - საკუთარი პროფესიაც კი გადმოულოცია. ბებო პედაგოგი იყო. მაგრამ საუცხოოდ ჭრიდა და კერავდა, მთელ სკოლას და სანაცნობოს აცმევდა დაუზარებლად - აი ეს ნიჭი ჯერ არ მიჩანს სააშკარაოზე... ვნახოთ...
ახლა ფერებს რაც შეეხება ( თორემ ტასო ბებოზე კიდევ ბევრია მოსაყოლი და მერე არ დაგამადლით) ბებიასგან მახსოვს:
- სამყაროში, ბებო დაგენაყოს, არსთა გამრიგე აწესრიგებს ყველა-ფერს. ფერია, ბებო, სამყაროს ძარღვი და არსი. წელიწადის 364 დღეს დადის დალოცვილი და იძახის - ფერი უფერულსაო, ფერი უფერულსაო და ამიტომ ხვდებიან ადამიანები სხვის ფერს და არა თავისას. მხოლოდ ერთხელ დაიძახებს წელიწადში - ფერი ფერსა და მადლი ღმერთსაო! აი მაშინ ფერიანების შეხვედრას ზეიმობს ზენაც და ქვენაც. ხოდა, ბებო გენაცვალოს, მინდა ეს შენთვის თქვას დალოცვილმა და შენი ფერი გიბიძოს...
დამიმახსოვრებია კი, მაგრამ რას გულისხმობდა ბებო ახლა თუ ვხვდები ნელ ნელა. ადამიანები რომ სხვადასხვა ფერებით ვიმოსებით დაბადებიდან ეს მოგვიანებით შევიტყვე. ისიც ამოვიკითხე ტოლტეკებთან, რომ კაცობრიობა სულ შვიდი ფერისაა და ყველას ჩვენი ფერის ოჯახი გვყავს. ფერის ხილვა და ადამიანების შეერთება ცოდნიათ წინაპრებს - ხედავდენ ვინ ვისი ფერისა იყო და ამიტომაც მიდიოდნენ მათთან - დამნახველტან ანუ, რომ არაფერი შეშლოდათ. ვფიქრობ, ამას უკავშირდება ჯვრისწერის საიდუმლოც, თუმცა, აბა ვიღა ხედავს ვის და რა ფერს წერს ჯვარს ( ზოგი ფულის ფერებს არჩევს მხოლოდ ამ ჯვრისწერისას, სულ ეგაა).
ბებია ქართული ენისა და ლიტერატურის პედაგოგი იყო. მე რუსულ სკოლაში გამაწესა დედამ. ახლა ვუსინჯავ გემოს ქართულს და ვსწავლობ მის ფერსა და სიღრმეს. საოცარი ვინმეა ეს ენა ქართული! ბევრი სიტყვა ვიპოვე და ვიცანი. ერთი ასეთია ზუსტად "ფერი."
ნახეთ, რას ამბობს ქართულად ადამიანი - ფერადი სამყარო. ფერია - ვინც სასწაულებს ჩადის ... ფერდობი, ფერუმარილი, ფერმკრთალი, შესაფერისი - რამხელა შინაარსია ამ ერთი სიტყვის უკან, აკი ვთქვი უკვე... უფერული - არაფერი,ყველაფერი, ფერადოვანი... ერთ სიტყვაში ხატავს სამყაროს ქართული და აფერადებს უსასრულო აზრით და სინათლით...
ამ საღამოს, აგერ ერთმა ფერადმა გოგომ საოცარი რამ გამიზიარა - ყველა ადამიანს განსხვავებული ფერი აქვს ჩემთვისო. ისევე, როგორც ყველა სახელს - და ასე ვხედავ და აღვიქვამ ადამიანებს - ფერებში და ფერადადო...
ჩავეძიე, და დაამატა, რომ სახელებს ფორმაც გააჩნია. მაია ლურჯია და შენც ლურჯი ხარ, რაც გიცნობო... თურმე ზოგის ფერი არ შეესაბამება მისივე სახელის ფერს... ახსნა ჯერ არ მაქვსო და იმდენი ვაფიქრე ამ თემაზე, სანამ ჟრიალი არ დააწყებინა და ხელფეხი არ გაეყინა... მაინც დავაზუსტე, რომ მაიკო განსხვავდება მაიასგან. და სახელი მაია ჭიამაიას
