0000
ჩემს ტოლებს ახსოვთ, სად იყვნენ და რას აკეთებდნენ, პირველად რომ გაიგეს კონკურსის შესახებ. თავშესაფარში ვიჯექი და მულტფილმებს ვუყურებდი, როდესაც ჩემს ვიდეოარხში ახალი ამბების ბიულეტენი ჩამოვარდა, საიდანაც შევიტყვე, რომ წუხელ ჯეიმზ ჰელიდეი გარდაცვლილიყო.
ცხადია, ჰელიდეის შესახებ გაგონილი მქონდა. ყველას ჰქონდა. ის ვიდეოთამაშების დიზაინერი გახლდათ და ოაზისის შექმნაზე იყო პასუხისმგებელი. ოაზისი ონლაინთამაშია, რომელიც თანდათან გლობალურ ქსელურ ვირტუალურ რეალობად იქცა და რომელსაც კაცობრიობის უდიდესი ნაწილი ყოველდღიურად იყენებს. ოაზისის უპრეცედენტო წარმატებამ ჰელიდეი მსოფლიოში უმდიდრეს კაცად აქცია.
თავიდან ვერ მივხვდი, რატომ ატყდა მედიაში ვიღაც მილიარდერის გარდაცვალების გამო ასეთი ხმაური. ბოლოს და ბოლოს, პლანეტა დედამიწის მცხოვრებთ ხომ სხვა საზრუნავიც ჰქონდათ - თუნდაც, მზარდი ენერგეტიკული კრიზისი; კლიმატის კატასტროფული ცვლილება; საყოველთაო შიმშილობა, სიღატაკე და სნეულებები; ომები. მოკლედ, ისეთი მასობრივი ისტერია იყო გამეფებული, ხატოვნად რომ ვთქვათ, დედა შვილს არ აიყვანდა ხელში. ჩვეულებრივ, ახალი ამბებით სიტკომებსა და საპნის ოპერებს ადრე არასდროს ჭრიდნენ, თუ მართლა რამე მნიშვნელოვანი არ დაგვატყდებოდა თავს. ვთქვათ, მკვლელი ვირუსის განახლებული ვერსია არ იფეთქებდა სადმე ან სოკოსებრი ღრუბელი(სოკოს ფორმის ღრუბელი, რომელიც ბირთვული ან თერმობირთვული აფეთქების შემდეგ ჩნდება. ზოგჯერ რადიოაქტიურ ღრუბელსაც უწოდებენ.) არ შთანთქავდა რომელიმე მსხვილ ქალაქს. მოკლედ, დიდი ამბავი უნდა ყოფილიყო. ჰელიდეისნაირი ბობოლას გარდაცვალების ამბავიც, შეიძლებოდა, საღამოს სიახლეებში გასულიყო სიუჟეტად. როდესაც დიქტორები გამოაცხადებდნენ, მისი აურაცხელი ქონება მემკვიდრეებს დარჩათ და მალე რამდენიმე ნაწილად გაიყოფაო, ძუნძგლიანი მაყურებლების მასა თავს შურით გადააქნევდა და დიდ ნერწყვს გადაყლაპავდა.
მაგრამ საქმეც ის იყო, რომ ჯეიმზ ჰოლიდეის მემკვიდრეები არ დარჩენია.
გარდაცვალებისას სამოცდაშვიდი წლისა იყო, ბერბიჭა, არც ცოცხალი ნათესავი ჰყოლია და, მოარულ ხმებს თუ დავუჯერებთ, ერთი მეგობარიც არ გააჩნდა სამადლოდ. სიცოცხლის ბოლო თხუთმეტი წელი სრულ იზოლაციაში ჰქონდა გატარებული - თავისი ნებით - და ისევ იმ მოარულ ხმებს თუ ვენდობით, ჭკუიდანაც გვარიანად ყოფილა გადასული.
ამდენად, იანვრის იმ დილით გავრცელებულმა ახალმა ამბავმა, ტორონტოდან ტოკიომდე ბევრს ყბა ჩამოაგდებინა და სულ წიწიბურას კორნფლექსი აჯმევინა, რადგან ინფორმაცია ამხელა ქონების ბედსა და მემკვიდრეებს ეხებოდა, გარდაცვლილისავე ანდერძის თანხმად.
ჰელიდეის მოკლე ვიდეომიმართვა მოემზადებინა, მითითებებითურთ, რომელიც მსოფლიო მედიაში მისი გარდაცვალებისთანავე უნდა მოხვედრილიყო. იმავე დილით ოაზისის თითოეულ მომხმარებელს ეს ვიდეომიმართვა ელექტრონული ფოსტითაც მიუვიდა. ახლაც მახსოვს ის წკრიალი, ზარად რომ მეყენა ფოსტაზე, რომელმაც წერილის მოსვლა მაუწყა. რამდენიმე წამის შემდეგ უკვე ახალი ამბების ბიულეტენი ვნახე.
მისი მოკლე ვიდეომიმართვა საგულდაგულოდ იყო გათვლილი და„ანორაკის მიპატიჟება“ ერქვა. ცნობილი ექსცენტრიკი მთელი ცხოვრება, შეიძლება ითქვას, 1980-იან წლებზე იყო „შემჯდარი“ - ეს მისი მოზარდობის წლები იყო - „ანორაკის მიპატიჟება“ კი 80-იანების პოპკულტურაზე ირიბი მინიშნება გახლდათ, რომელიც, უნდა გამოგიტყდეთ, თავიდან სრულიად გაუგებარი მეჩვენა.
მთელი ვიდეო სულ ხუთ წუთს გრძელდებოდა და გავრცელებიდან დღეებისა თუ კვირების გასვლის შემდეგ ისტორიაში ყველაზე გულდასმით შესწავლილ ფილმად იქცა, რომელმაც ფილმი „ზაპრუდერიც“ კი დაჯაბნა, თითოეული კადრის ანალიზზე დახარჯული დროის მიხედვით. ჩემმა თაობამ ჰელიდეის შეტყობინების ყოველი წამი ზეპირად იცის და გულით დაატარებს.
* * *
„ანორაკის შეტყობინება“ იწყება საყვირების ხმიყთ, რომელიც, თავის მხრივ, ძველისძველი სიმღერის, Dead Man’s Party-ს შესავალია.
სიმღერა პირველი რამდენიმე წამი ჩაბნელებულ ეკრანზე ისმის, სანამ საყვირებს გიტარა შეუერთდება და სწორედ ამ დროს ჩნდება ჰელიდეიც. მაგრამ სამოცდაშვიდი წლისა როდია, მით უმეტეს, ავადმყოფობით განადგურებული. ისე გამოიყურება, თითქოს, 2014 წელი იყოს და ჟურნალ „თაიმის“ გარეკანისთვის გადასაღებად ემზადებოდეს, - ორმოციოდე წლის, მაღალი, თხელი, ჯან-ღონით სავსე მამაკაცი, დაუვარცხნელი თმითა და ძვლისჩარჩოიანი მისივე საფირმო სათვალით. იგივე ტანსაცმელი აცვია, რომელიც „თაიმის“ გარეკანზე ეცვა: გახუნებული ჯინსი და ვინტაჟური Space Invaders-ის ემბლემიანი მაისური.
ჰელიდეი უმაღლესი სკოლის სპორტდარბაზშია, სადაც სასკოლო დისკოთეკაა მოწყობილი. გარშემო მოზარდები ჰყავს შემორტყმული, რომელთა ჩაცმულობა, ვარცხნილობა და ცეკვის მანერა ხსენებულ 1980-იან წლებზე მიუთითებს.(მოზარდების კადრები 1989 წელს გადაღებული ფილმიდან - „აურზაური“ - კომპიუტერის მეშვეობით არის ამოჭრილი და ამ ვიდეოში ჩასმული.) ჰელიდეიც ცეკვავს - რაც ცხოვრებაში არავის უნახავს. გიჟივით იკრიჭება და სწრაფად ბრუნავს წრეზე, თავსა და ხელებს სიმღერის რიტმზე იქნევს, უნაკლოდ ასრულებს ილეთებს, რომელთაც ასევე 80-იანი წლების ხელწერა ემჩნევა. მაგრამ, ჰოი, საოცრებავ! ჰელიდეის პარტნიორი არ ჰყავს! რომ იტყვიან, თავის თავს ეცეკვება.
ეკრანის ქვედა მარცხენა მხარეს რამდენიმე სტრიქონი ჩნდება წამიერად, სადაც ჯგუფის, სიმღერისა და ხმის ჩამწერი სტუდიის სახელია მითითებული, ამავე ტექსტიდან ვიგებთ გამოშვების წელსაც
ჩუქება
