დასაბამიდან დასასრულამდე დერდა
გოგონა ექვსი წლის იყო და ექვსი წლის ასაკში უნდა მომკვდარიყო. შიშისგან ძრწოდა და მხეცს თვალს ვერ აშორებდა. ჭერს მზესუმზირის ველივით შეჰყურებდა, მაგრამ მხოლოდ მას ხედავდა. პატარა მხეცი მზესუმზირის მარცვალს ჰგავდა. პაწია ბუსუსებიანი თათები და წამწამებივით წვრილი საცეცები ჰქონდა. ტანი ნახატივით გაშეშებოდა და მუქ ნაცრისფერ ბეტონს შავ ლაქად დასდებოდა. შიშის ცრემლებით დანამული თვალებიც ამავე ფერისა ჰქონდა გოგონას.
ერთი ციცქნა, გაოფლიანებული ხელებით ჩაბღუჯული საბანი ნიკაპამდე ამოეწია და ელოდა, როდის დააჯდებოდა მხეცი შუბლზე. ზედა საწოლზე იწვა, ჭერიდან ორმოცდაათი სანტიმეტრის დაშორებით. თავისთავად ცხადია, ჩაეძინებოდა. როდესაც დაიძინებდა, პირი გაეღებოდა და მხეცი შიგ შეუძვრებოდა. ან საბანზე ღოღვას დაიწყებდა, ცოტას მოიცდიდა, შემდეგ შიმშილი შეაწუხებდა, სახეზე ააცოცდებოდა, ნესტოში შეუძვრებოდა და გზად ყველაფერს გაანადგურებდა. გოგონამ თავი წუთით მარჯვნივ მიატრიალა და შეეცადა გაეგო, რა სიმაღლეზე იმყოფებოდა. თუმცა ამის გარკვევას მეტი დრო სჭირდებოდა. გოგონას მზერა ძირამდე ვერ ჩასწვდა და კვლავ ჭერს დაუბრუნდა, რომ მხეცი მხედველობიდან არ დაეკარგა.
მსგავსი პატარა მხეცი ადრეც ჰყავდა ნანახი. საკუთარ სახლში, კედლებზე და სხვა სახლებშიც. თითო ასეთი ყველა სახლის კედელზე ენახა. მამამ უთხრა, ისინი ნაკადულიდან მოდიანო. ნაკადულიდან მოსული უფრო დიდებიც უნახავს გოგონას, ისინი ჭერში დაღოღავენ და ხშირად, სიმძიმისგან ტაფაზე ცვივიან. ზოგიერთი პატარაა, ტილივით, რომელთა გამოც თმას გპარსავენ. ზოგი კედლის ბზარებში ძვრება მარჯვედ, ზოგიც ჭარხლის ტომრების უკან იმალება და მშვიდად ელის, რომ ვინმე მივიდეს და მოკლას. ადრე გოგონამ თაგვიც შენიშნა. ერთხელ მგელიც დაინახა. იგი ასჯერ აღემატებოდა ამ პატარა მხეცს, რომელიც ასე ნუსხავდა. მაშინ არც აცახცახებულა და არც უტირია. იმიტომ, რომ მარტო არ ყოფილა. სინამდვილეში, მარტო არც ახლა იყო. იმ გოგონას გარდა, რომელსაც ქვედა საწოლზე ეძინა, იქ კიდევ ოცდათხუთმეტი ბავშვი იმყოფებოდა, მაგრამ ეს არ ითვლებოდა. იმიტომ, რომ გოგონამ მათი სახელები არ იცოდა, გაგება კი დაგვიანებული იყო. ბავშვებს ეძინათ. მათი ძილის ხმა ესმოდა. ბავშვების ხმაურიანი სუნთქვა გაჭედილ ნესტოებში ძლივძლივობით ატანდა. ძილში ხვრინავდნენ, ერთი გვერდიდან მეორეზე ტრიალებდნენ, ბალიშს წაღმა-უკუღმა ატრიალებდნენ, რომ თავი მოხერხებულად დაედოთ, ცალ ფეხს მეორე ფეხის ქუსლით იფხანდნენ და ამ პატარა მხეცს არად აგდებდნენ.
უნდა გაქცეულიყო. სანამ მხეცი თავზე დაეცემოდა, ლოგინიდან უნდა გადასულიყო. მაგრამ როგორ მოეხერხებინა? რა იქნებოდა, კიბე მაინც ყოფილიყო! ქვევით რომ ეძინა, ის გოგონა უნდა შეეწუხებინა. ის კი ლმობიერი არ იყო. არაერთხელ უთქვამს მისთვის, გადი აქედანო.
მკვეთრი მოძრაობით, ძველი საბანი სახეზე აიფარა. როგორც კი სიძველისგან გაუხეშებული ბუსუსები სახეზე დაეფინა, მიხვდა, რომ შეცდა. მხეცს ვეღარ ხედავდა. ის კი ისევ იქ იყო. უხილავი არარსებული არ არის! თუ მტერს აღარ უთვალთვალებ, ეს მისგან დამალვას არ ნიშნავს. ამით საფრთხე უფრო იზრდება. მაშინ მხეცი საწადელს ყველასგან დაფარულად მოიკლავს. სამალავიდან ცალი თვალით გამოიჭყიტა.
ოფლით დაცვარული სახე უპრიალებდა. საფეთქლებზე წყლის ყვავილები ეფურჩქნებოდა. აქოშინდა. აქაურობას აუცილებლად უნდა გასცლოდა. ეს პატარა მხეცი თავიდან უნდა მოეშორებინა. გამოსავალი უნდა ეპოვნა. ერთი მაინც ხომ უნდა არსებულიყო. ესეც საკმარისი იყო. ბევრი არ უფიქრია. ყველაზე მოკლე გზა აირჩია. ეს უმოკლესი გზაა და „დაე, მოხდეს, რაც მოსახდენია!“ მარცხენა ხელით საბანი გადაიძრო, მარჯვენა ხელი გაიქნია და სიცარიელეში გადაეშვა. გაიფიქრა, ერთი ვნახოთო და გადახტა.
შუბლით მიწას რომ დაენარცხა, ხელების ტყლაშანის მსგავსი ხმა გაისმა. არავის გაუგონია, როგორ მოიტეხა კისერი. ბეტონზე რომ დაეცა, კალიბრის ფრთებივით აფართხალებული მისი პატარა გული გაჩერდა. გოგონა ექვსი წლისა იყო. ჭერის ბზარი, რომელიც სიბნელემ და შიშმა პატარა ცხოველს დაამსგავსა, მასზე ერთი წლით უფროსი იყო. შვიდი წელი გახდა, რაც წარმოიქმნა და სინათლეს რომ ჩააქრობდნენ, მწერს ემსგავსებოდა. საკმარისი იყო დერეფნის ნათურა აგენთოთ და საძინებლის კარი ღია დაგეტოვებინათ, ბუსუსებიანი თათები გამოუჩნდებოდა.
ხმაურის გაგონებაზე დერდამ თვალები გაახილა და ძირს დაგდებული გოგონას მოგრეხილი კისერი დაინახა. სახე სიბნელეში ჰქონდა, მაგრამ იცნო. რამდენიმე საათის წინ თვალებში ჩახედა და უთხრა: „შენ მაღლა დაიძინებ!“ სხვა ბავშვებსაც რომ გაეგონათ, ყვირილით უთხრა. ახლა კი პატარა აქ, მის წინ, ძირს ეგდო. ნამდვილად გადმოვარდა. აბა, ხომ არ გადმოხტებოდა!
დერდამ ბალიშის ქვეშიდან ხელი გამოაცურა და გოგონას მკლავზე შეახო. პატარა არ განძრეულა. მაშინ ხელი სტაცა და შეაჯანჯღარა. შემდეგ თავი ასწია და საწოლის რიკულებიდან საძინებელს გახედა. უნდოდა გაეგო, ვინმეს ხომ არ გაეღვიძაო. დაინახა, რომ არავინ განძრეულა და დამშვიდდა. აუჩქარებლად წამოდგა და გოგონას წინ ჩაიმუხლა. ხელი მხრებში
ჩუქება
