არჩევანი
2007 წლის თებერვალი
ცხოვრებისეული ამბები ისეთივე უნიკალურია, როგორც ის ხალხი, ვინც ამ ამბებს ჰყვება, მაგრამ საუკეთესო ამბავი მაინც ისაა, რომელსაც მოულოდნელი დასასრული აქვს. ყოველ შემთხვევაში, ასე ეუბნებოდა ხოლმე ბავშვობაში თრევის პარკერს მამამისი. თრევისს ისიც კი ახსოვდა, როგორ მიუჯდებოდა მამა საწოლზე გვერდით, გაუღიმებდა და ბიჭიც ხვეწნას უწყებდა, რამე ამბავს მომიყევიო.
- აბა, როგორი ამბავი გინდა? - ჰკითხავდა ხოლმე მამამისი.
- ყველაზე საუკეთესო, - პასუხობდა თრევისი.
ჩვეულებრივ, მამამისი რამდენიმე წამს ჩუმად იჯდა, მერე კი თვალები წამოენთებოდა ხოლმე; შვილს ხელს შემოხვევდა და სულში ჩამწვდომი ხმით იწყებდა ისეთი ამბის მოყოლას, რომელიც ბავშვს დაძინების საშუალებას არ აძლევდა, მაშინაც კი ახსოვდა, როდესაც მამამისს სინათლე უკვე გამორთული ჰქონდა და დასაწოლად იყო წასული. მამის მონაყოლი თავგადასავლით, ფათერაკებით, აღფრთოვანებითა და მოგზაურობით იყო მუდამ სავსე, თუმცა კი მოქმედება სულ ერთსა და იმავე დაბაში - ბოფორში - ხდებოდა, რომელიც ჩრდილოეთ კაროლინაშია და სადაც დაიბადა და გაიზარდა კიდეც თრევის პარკერი; მეტიც, როდესაც ამბობს, შინო, მუდამ ამ დაბას გულისხმობს. უცნაურია, მაგრამ ამბების უმეტესობაში დათვებიც ფიგურირებდნენ. გრიზლი, წაბლა დათვი, კადიაკის ჯიშის დათვები... მამამისი დიდად არ დაგიდევდათ დათვების საცხოვრებელი გარემოს რეალურობას, ამიტომ მისი თმის ყალყზე დამდგომი ნადირობის სცენები შეიძლება ქვიშიან დაბლობებშიც განვითარებულიყო, რაც თრევისს ღამეულ კოშმარებად ექცეოდა ხოლმე. უკვე საშუალო სკოლის მოწაფე იყო, რომ შექლფორდ-ბენქსზე მოთარეშე გადარეული პოლარული დათვები ესიზმრებოდა მაინც. მაგრამ იმის მიუხედავად, რომ აგრერიგად უსკდებოდა გული მოსმენილ ამბებზე, მაინც ჯიუტად კითხულობდა, შემდეგ რა მოხდაო.
თრევისს ის უბიწო დღეები სხვა ეპოქის ნაკვალევად ეჩვენებოდა. და ახლაც, ცენტრალური საავადმყოფოს ავტოსადგომზე რომ გააჩერა მანქანა, სადაც მისი ცოლი ბოლო ათი წელი იყო, რაც მუშაობდა, ორმოცდასამი წლის ასაკშიც ისევ ის სიტყვები გაახსენდა, მამამისს რომ ეუბნებოდა.
მანქანიდან რომ გადმოვიდა, თან წამოღებულ ყვავილებს დასწვდა. ცოლთან ნაჩხუბარი იყო და ამიტომ ახლა მხოლოდ ერთი რამ სურდა, უკან წაეღო თავისი სიტყვები და შეცდომა გამოესწორებინა. ეგონა, ყვავილები დამეხმარება საქმის მოგვარებაშიო, მაგრამ მერე როგორ უნდა ემოქმედა, ეს უკვე აღარ იცოდა. ისე წავიდა, რომ არც კი უთქვამს, მომხდარის გამო ვნანობო, მაგრამ დაქორწინებულმა მეგობრებმა დაარწმუნეს, სინანული ნებისმიერი კარგი ქორწინების თანამდევიაო. მეტიც, სინანულს ქორწინების ქვაკუთხედიც კი უწოდეს. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ გონება უმუშავებდა, ღირებულებებს წინანდებურად მაღალ შეფასებას აძლევდა და სინანულის გრძნობასაც უსიამოვნო შეგრძნების გამო არიდებდა თავს. მეგობრები ზოგჯერ მარცხსაც აღიარებდნენ ხოლმე ამ სფეროში და თრევისიც იმ დასკვნამდე მივიდა, ჩემ ირგვლივ უშეცდომო არავინ არის, ყოველ შემთხვევაში, ნაცნობ წყვილებში მაინცო. ისიც კი იფიქრა, ნეტავ, მეგობრები გულის გასაკეთებლად ხომ არ მეუბნებიანო; ხომ შეიძლება, უბრალოდ, მისი დარწმუნება, სრულყოფილი არავინ არისო, იმიტომ ეცადათ, რომ საკუთარი თავის მიმართ სასტიკი არ გამხდარიყო. ერთხელ ისიც კი უთხრეს, შეცდომა ყველას მოსდისო და თრევისმაც თავი დაუქნია, გეთანხმებითო, არადა, მეგობრებმა იცოდნენ, რომ მის ნამდვილ განცდებს ვერასოდეს გაიგებდნენ, ან როგორ უნდა გაეგოთ. ბოლოს და ბოლოს, მათ ხომ ცოლები ყოველღამე გვერდით ჰყავდათ; არც ერთი მათგანი ცოლს სამი თვით არ დაშორებოდა და, მით უმეტეს, არ დაფიქრებულა, ნეტავ, ჩვენი ცოლქმრობა იმავე პოზიციას თუ დაუბრუნდება, საიდანაც დავიწყეთო.
როდესაც ავტოსადგომს კვეთდა, ორივე ქალიშვილი, ცოლი და სამსახური გაახსენდა. იმ მომენტში შვება ვერც ერთმა ვერ მოჰგვარა. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს, ცხოვრების ყველა სფეროში ჩაფლავდა. მერე ბედნიერება უკვე ისეთ შორეულ და მიუღწეველ რამედ ეჩვენა, როგორც კოსმოსში გამგზავრება. არადა, სულ ასე როდი გრძნობდა თავს. თუმცა მას მერე კარგა ხანი იყო გასული, ბოლოს ბედნიერება რომ იგრძნო. მაგრამ ყველაფერი იცვლება. ხალხიც იცვლება. ცვლილება ბუნების ერთ-ერთი გარდაუვალი კანონია, რომელიც ხალხს ხარკად აწევს. შეცდომები და სინანული არასდროს ახანებს, ხოლო შედეგად, დილით საწოლიდან წამოდგომაც კი უჭირს ადამიანს.
თავი გაიქნია და ჰოსპიტლის კართან მივიდა - წარმოიდგინა, ვითომ ბავშვი იყო და მამის მონაყოლს უსმენდა. გაიფიქრა, ჩემი ცხოვრებაც ერთი გრძელი ამბავია, რომელიც კარგ ნოტაზე უნდა დამთავრდესო. როდესაც სახელურს მისწვდა, მოგონებებისა და სინანულის ნაცნობი გრძნობა დაეუფლა.
და მხოლოდ შემდეგ, როდესაც მოგონებებს კიდევ ერთხელ დაჯაბნის საშუალება მისცა, თავს კითხვა დაუსვა, შემდეგ რა იქნებაო.