1
აუ, თეატრი მინდა? ძმაკაცები გააფრენენ.
რეჟისორს ვუთხარი, ვინმემ რო გაიცინოს, დედას გეფიცები, თუ არ დავარტყა-მეთქი.
იცინა, კომედიაში თამაშობ, შენ რა, მთელი დარბაზის ცემას აპირებ? თუ არავინ გაიცინა, ჩავარდნილა სპექტაკლი და მაშინ მე გცემთო. მაგარი ქალია.
შეიძლება მართლა გვცემოს. ერთი-ორჯერ რაღაცა ისე რომ არ გამოვიდა, როგორც უნდოდა და უყურადღებოდ ვიყავით, გაბრაზებულმა სკამს ისე გლიჯაა ფეხი, კინაღამ გატეხა.
საწყალი სკამი – ჩვენთვის დასარტყმელი ხვდება.
არა, იასნია, ხელს არ გაიღებს. არც ფეხს. მაგრამ ხო შეიძლება ისე, უბრალო სიტყვით სცემო კაცს, დააჩმორო. ცემაზე უარესი თუ არ იყოს, ჩემი დე. აუ, ამიკრძალა რეჟისორმა, – თუ გინდა, ერთად ვიმუშაოთ, გინება არ გავიგო, მით უმეტეს, ესეთი, უკუღმაო. – ბიჭებთან რო ვბაზრობდი, გაუგონია.
კაი ტიპია, რა. დედაჩემის ხნის იქნება ალბათ. მაგარ პატივს თუ არ ვცემდე, ჩემი. ხო, არ ვიტყვი. არადა ბიჭები, საძმაკაცო, ასე ბაზრობს ყველა. ერთი მაგრად უნდა გავატრაკო და ვაფშე, რა... მეც სხვას ავყევი, ყველა მაგარი ბიჭი ასე ბაზრობდა. მარა, თუ მევასებოდეს, ჩემი... არადა იასნია, სირობაა.
რა მეთეატრება, ორი დდღეა, რაც სტუდენტი ვარ. ჯერ მარტო მე ვიცი, რაც მეთეატრება. ის ჩაეწერა თეატრალურ ჯგუფში.
ლექციებზე ერთი კვირით გვიან მივედი, უნივერსიტეტის რექტორი მამაჩემის ბავშვობის ძმაკაცია. მამაჩემმა სთხოვა – ციხიდან დაურეკავს – არ მინდა, სულ ქუჩაში იყოსო. იმასაც უთქვამს, აკრედიტებულ დიპლომს ვერ მივცემ, მაგრამ ლიცენზირებულის ატვეჩაი ვარ. მოვიდეს, ისწავლოს, ოღონდ, მართლა ისწავლოსო. ჰოდა, მამაჩემი მერე მე მირეკავს, აქა და აქ მიხვალო.
– კაი რა, მამა, უნივერსიტეტი მინდა-მეთქი? – ეს კი ვუთხარი.
აბა, რა გინდაო, მკითხა, მე მართლა არ ვიცოდი, რა მინდოდა, ვერაფერი რომ ვერ ვუთხარი, თანხმობა გამოვიდა, რა.
მესამე დდღეს რექტორის კაბინეტში ვიყავი უკვე. ვა, რა კაცი, რა კაცი! ხო იცი, მამაშენის ძმა ვარ და მამაშენზე მაგარი ძმა არ მყოლია და მამაშენზე მაგარი კაცის მნახველი კიდე არ ვარო. და რაზე იჯექი, ისიც ვიციო. როგორ წაართვა იმ ახვარმა მოხუცს ჩანთა, ბედი არ გინდა, რაღაა მაინცდამაინც მაშინ იყავი ზუსტად იმ ადგილზე, ხო აიცილებდი ამ უბედურებასო. არა რა, მაგარი ხარ, იმ ახვარს თავისივე დანა როგორ გაურჭე, ღირსი იყო, მაგრამ შენ ლამის ორი წელი იჯექი, ის კი გარეთ გულაობდაო. გეთქვა ერთი სიტყვა და იმას დაიჭერდნენ. დასაჭერი და დასაჭრელი იყო, აბა რა ჩემი ფეხები, ოცი წლის ვირი რომ მოხუცს ხელიდან ჩანთას წაართმევს და გაიქცევა, იმას კაცი ქვიაო? რა ჩაშვება, რის ჩაშვება, ახლა საქართველოში ნახევარი ჩამშვებია და მეორე ნახევარს უშვებს და ამით ცხოვრობს, მაგრამ მამაშენის შვილი არ ხარო? რა გულიც იმასა აქვს, შენც ის გაქვსო. ეს დამევასა. ბედნიერი მამაშენი – ამ უბედურებას ვერ ხედავს, ვინ არის ციხეში, ის თუ მე, ვერ გამიგიაო.
სიტყვა არ მათქმევინა. სტოპი ხო უნდა ექნა, ან წაპაუზება. არააა. ლაპარაკობდა. ერთი ვერ ჩავერთე. პრინციპში არც მიფიქრია. ბოლოს მორჩა. თუ რამე დაგჭირდა, არ მოგერიდოს. წადი ახლა დეკანატში და მდივანი ჯგუფში მიგიყვანსო.
გარეთ გამოსულმა ის დავინახე. მაგარი თვალები ჰქონდა, მოლაპარაკე თვალები. შეიძლება ადამიანი ლამაზი იყო, მაგრამ თვალები ცარიელი გქონდეს. ეს ლამაზიც იყო და სავსეთვალება. უცებ შეემეშინდა, რამე თუ არ ვუთხარი, ფიფქივით არ გაქრეს და ვკითხე, დეკანატი სად არის-მეთქი.
წამო, გასწავლიო. არ დაზარებია. ჩემ წინ მიდიოდა, მინდოდა, მზერა დამეჭირა და უცებ თვითონ გამომხედა და გავთბი. დამენანა მასთან დაცილება, იქვე იყო დეკანატი, ორ ნაბიჯზე. არა უშავს, ალბათ აქ სწავლობს, კიდე ვნახავ და მერე რაღაცას კიდე ვკითხავ.
ფაკულტეტის მდივანმა – ლექცია უკვე დაწყებულია, მაგრამ, არა უშავს, შედიო. ორას მესამე აუდიტორიაშია ახლა შენი ჯგუფიო. დაბნევა რომ შემატყო, კარგი, მე გაგყვებიო. ნადზირატელივით გამომყვა, რა.
ზუსტად ისე გამიღო კარი, როგორც საკნის კარს მიღებდნენ. მეთქი, ახლა ნარებს დავინახავ და რამე. კიდე ეს მინდოდა?.. ეჰ, მამა! და შევედი.
საკანი კი არა, ისეთი გრძნობა მქონდა, სიბნელიდან უცებ კაშკაშა შუქზე რომ შეხვალ.
კინაღამ თვალებზე ავიფარე ხელი.
ფაკულტეტის მდივანმა – ახალი სტუდენტია, ამ ჯგუფში იქნებაო და მიმიხურა კარი.
ლექტორმა – სად იყავი, რატომ დაიგვიანეო? ციხეში-მეთქი. კარგი დაჯექიო. ისე მითხრა, თითქოს ბუფეტში ვიყავი საჭმელად და დავიგვიანე.
მე კიდე ჯდომა მინდა, სამი წელი ვიჯექი-მეთქი, გავიკრიჭე. რაღაც ხო უნდა მეთქვა. საერთოდ
ჩუქება
