... არაჩვეულებრივი პროზაული კრებულია „ლაზარე“, - არატიპიური, არასტანდარტული; არა ის, რასაც შეგვაჩვია ქართველი მკითხველი ქართულმა მწერლობამ. ოთარ ჯირკვალიშვილის მოთხრობების სამყაროში ოდნავ განსხვავებულად მოგვიწევს მოძრაობა... ჰო, მოძრაობა... რამდენადაც აქ ვერ მოდუნდები და ვერ მიენდობი მხოლოდ ავტორისეულ ნარატივს. შენც (მკითხველი) აქტიურად უნდა ჩაერთო საქმეში და გაფაციცებით ადევნო თვალყური, რაიმე არ გამოგეპაროს, რადგან შეიძლება შუა თხრობაში ავტორმა შენ მოგიგდოს სიტყვა და უცებ აღმოჩნდეს, რომ მკითხველი წერს... ან შეიძლება რომელიმე პერსონაჟმა შეცვალოს ავტორი და ახლა ის განაგრძობდეს თხრობას... ან უცებ აღმოჩნდეს, რომ ვირი გელაპარაკება... ან უცებ, - რომ თავად შენ ხარ ვირი!.. ნუ დაინანებთ დროს, თუკი ხელმეორედ დაგჭირდათ ზოგიერთი აბზაცის წაკითხვა, - ღირს ამად! ერთი შეხედვით, ინტელექტუალურ პროზასთან გვაქვს საქმე. თუმცა, არა, - საქმე უფრო ინტელექტუალური საკითხავის პაროდიაშია, რომელიც თავისთავად ინტელექტუალურ პროზას გულისხმობს. კი, - (ისევ ერთი შეხედვით) ქაოსია ერთმანეთისგან დამოუკიდებელ შვიდ მოთხრობაში და კი, - (აბზაცების ხელმეორედ წაკითვისას) ერთიანი, ერთმანეთზე დამოკიდებული და ერთმანეთიდან გამომდინარე, დალაგებული, მთლიანი ამბავია: იმაზე, რაც ოდითგან ხდებოდა და დღემდე ხდება ჩვენს თავს! მიშა რატიანი (რედაქტორი)