ნაბიჯი პირველი -
სურვილი
მკვდარი ვარ, მაგრამ ეს არც ისე ცუდია. უკვე ვისწავლე, როგორ შევეგუო. ბოდიში, ნორმალურად ვერ გაგეცნობით, სახელი აღარ მაქვს.
თითქმის არც ერთ ჩვენგანს აღარ აქვს სახელი. მანქანის გასაღებებივით ვკარგავთ, გასული დაბადების დღეებივით გვავიწყდება. ჩემი სახელი, მგონი, „რ“-ზე იწყებოდა. სულ ესაა, რაც შემრჩა. სასაცილოა, იმიტომ, რომ როდესაც ცოცხალი ვიყავი, ყოველთვის სხვების სახელები მავიწყდებოდა. ჩემი მეგობარი მ-ს თქმით, ზომბიდ ყოფნის მთავარი ირონია სწორედ ისაა, რომ ყველაფერი სასაცილოა, მაგრამ ვერ იცინი, რადგან ტუჩები თანდათან გილპება.
განსაკუთრებული მიმზიდველობით არც ერთი ჩვენგანი გამოირჩევა, მაგრამ სიკვდილი, სხვებთან შედარებით, ჩემ მიმართ ცოტა უფრო კეთილი გამოდგა. გახრწნის ჯერ კიდევ ადრეულ ეტაპზე ვარ – მხოლოდ ნაცრისფერი კანი, უსიამოვნო სუნი და მუქი წრეები თვალებქვეშ. რომ მოვინდომო, თავისუფლად შემიძლია თავი იმ კაცად გავასაღო, სასწრაფოდ დასვენება რომ ესაჭიროება. სანამ ზომბი გავხდებოდი, ალბათ, ბიზნესმენი, ბანკირი ან ბროკერი ვიყავი. ოფისში დროებით მომუშავე ახალგაზრდა მაინც ვიქნებოდი, საკმაოდ კარგი ტანსაცმელი მაცვია – შავი შარვალი, ნაცრისფერი პერანგი, წითელი ჰალსტუხი. მ. ზოჯერ დამცინის კიდეც. ჩემი ჰალსტუხისკენ თითს იშვერს და გაცინებას ცდილობს, რაც მისი სხეულის სიღრმეში მოგუდული, მობუყბუყე გრგვინვით გამოიხატება. მის ტანსაცმელს ნახვრეტებიანი ჯინსი და სადა, თეთრი მაისური წარმოადგენს. მაისური უკვე საშინლად გამოიყურება. უფრო მუქი ფერის უნდა აერჩია.
ჩვენ გვიყვარს საკუთარ ტანსაცმელზე ფიქრი და ხუმრობა, რადგან მოდის ეს ბოლო ნიმუშები ერთადერთ მინიშნებებს წარმოადგენს იმაზე, თუ ვინ ვიყავით, ვიდრე არაფერი გავხდებოდით. ზოგის ჩაცმულობა ჩემი ტანსაცმელივით ცხადად არ წარმოაჩენს წარსულს: შორტები და სვიტერი, კაბა და უბრალო კოფთა. ასე რომ, გამოცნობა გვიწევს.
„შენ მიმტანი იყავი. შენ – სტუდენტი. გაგინათდა?“
არა, კონკრეტული არავის არაფერი ახსენდება. მხოლოდ ბუნდოვანი, ნარჩენი ცოდნა იმ სამყაროსი, რომელიც დიდი ხნის წინ გაქრა. მქრალი წარმოდგენა წარსულ ცხოვრებებზე, რომლებიც მოჩვენებითი კიდურივით თან დაგვყვება. ცივილიზაციას ვცნობთ – შენობები, მანქანები, ზოგადი არემარე – მაგრამ ამ ყველაფერში საკუთარი როლი არ გაგვაჩნია. არ გვაქვს ისტორია. ჩვენ უბრალოდ აქ ვართ. ვაკეთებთ იმას, რასაც ვაკეთებთ, დრო გადის და შეკითხვებს არავინ სვამს. მაგრამ, როგორც ვთქვი, ეს არც ისე ცუდია. შეიძლება უჭკუოები ვჩანდეთ, მაგრამ ასე არაა. აზროვნების დაჟანგებული კბილანები ჯერ კიდევ ტრიალებენ, თუმცა სიჩქარეს თანდათან უკლებენ, სანამ მათი მოძრაობა თითქმის შეუმჩნეველი არ გახდება. ჩვენ ვღმუით და ვოხრავთ, მხრებს ვიჩეჩავთ და თავს ვიქნევთ, ზოგჯერ პირიდან რამდენიმე სიტყვაც დაგვცდება ხოლმე. ამ მხრივ წინანდელი ცხოვრებისგან დიდი განსხვავება არაა.
მაგრამ ის კი ნამდვილად მადარდებს, რომ საკუთარი სახელები დაგვავიწყდა. ყველაფერს შორის ჩემთვის ესაა ყველაზე ტრაგიკული. მენატრება ჩემი საკუთარი სახელი და ვგლოვობ ყველა დანარჩენისასაც. მინდა, ისინი მიყვარდეს, მაგრამ არ ვიცი, ვინ არიან.
• • •
ასობით ჩვენგანი რომელიღაც დიდ ქალაქთან ახლოს, მიტოვებულ აეროპორტში ცხოვრობს. ცხადია, თავშესაფარი ან სითბო არ გვჭირდება, მაგრამ მაინც მოგვწონს გარშემო კედლებისა და თავზემოთ სახურავის ქონა. სხვა შემთხვევაში სადღაც მტვრიან მინდორში ვიხეტიალებდით, რაც საშინელება იქნებოდა. გარშემო არაფერი გვექნებოდა, რასაც შევხედავდით ან შევეხებოდით, ვიქნებოდით მხოლოდ ჩვენ და ცის დაფჩენილი ხახა. ბოლომდე სიკვდილი სწორედ ასე წარმომიდგენია – სრული და ყოვლისმომცველი სიცარიელე.
მგონი, დიდი ხანია, რაც აქ ვართ. მე მთელი ჩემი ხორცი თან მაქვს, მაგრამ არიან უფროსები, რომლებისგანაც თითქმის მხოლოდ ჩოჩხებიღაა დარჩენილი აქა-იქ ჩამოკიდებული, გამომშრალი კუნთების ნაგლეჯებით. როგორღაც ეს კუნთები ჯერ კიდევ იკუმშება და იჭიმება, ასე რომ, ასეთები მოძრაობას ახერხებენ. არ მინახავს, რომელიმე ჩვენგანი ასაკისგან „მომკვდარიყოს“. ბევრი საჭმელი რომ გვქონდეს, ალბათ, უსასრულოდ „ვიცოცხლებდით“, არც კი ვიცი. ჩემთვის მომავალი ისეთივე ბუნდოვანია, როგორც წარსული. თავს ვერ ვაიძულებ, რომ გუშინდელ ან ხვალინდელ დღეზე ვიდარდო, თავად დღევანდელი დღეც არ მოითხოვს სასწრაფო ყურადღებას. შეიძლება ითქვას, რომ სიკვდილმა მომადუნა.
• • •
როდესაც მ მპოულობს, ესკალატორზე ვდგავარ. ესკალატორით დღეში რამდენჯერმე დავსეირნობ, როცა ჩართულია. ჩემთვის რიტუალად იქცა. აეროპორტი მიტოვებულია, თუმცა ხანდახან შუქი მაინც ბჟუტავს, დენი, ალბათ, ღრმა მიწისქვეშეთში დამალული საავარიო გენერატორებიდან მოდის. ნათურები კაშკაშდება, ეკრანები ციმციმს იწყებს და აპარატები ინჯღრევა. ასეთ მომენტებს სათუთად ვუფრთხილდები. ისეთი შეგრძნება მეუფლება, თითქოს საგნები ცოცხლდებიან. საფეხურებზე ვდგები და ზემოთ მივდივარ, ზეცაში გამგზავრებული სულივით. ჩვენი ბავშვობის ეს ტკბილი ოცნება ახლა უტიფარ დაცინვადაა ქცეული.
დაახლოებით ოცდაათი გამეორების შემდეგ კიდევ ერთი ასვლისას ვხედავ, რომ მ ზემოთ მიცდის. ის ძვლების თითქმის ორმეტრიან ჩარჩოზე გადაკიდებულ ასობით ფუნტ კუნთსა