ლია სტურუა გვიანი შემოდგომა
გინდა განწყობილების პატიმარი არ იყო?
აიღე რამდენიმე მეტრი ყვითელი,
ამდენივე ლურჯი
და მობეზრებულ სახლში მინდორი დადე!
მუსიკა ფრენას მოყვება და აღარ გამოგივა,
შვილები, რეალური და არგაჩენილი,
შენს სტრესულ ლექსებს ინაწილებენ,
ამ კონფლიქტის გამოსახატად
რამდენი ტუბი საღებავი უნდა დასრისო,
რომ რამე ვულგარული ფერი მიიღო?
ყვირილზეც გეყოს, რომელიც პირველია,
მერე აბზაცი, მერე შენ იწყები: ყვირილი,
წერტილი, ყვირილი, წერტილი,
რომელიმე პაუზაში სახლიდან წახვალ,
კედელი, რომელსაც ბავშვობაში ჭამდი,
ხელს დაგიქნევს, კირი გაკლდა, თუ ფერის სიმართლე,
დღესაც არ იცი, იქნებ, ქარიც?
როგორია ფრენის შთაბეჭდილება?
ნაცნობი და დავიწყებული ლექსივით
ტალახის პურზე, კარტოფილზე,
აბზაცის ჰაერზე: მერე შენ იწყები,
მერე პანიკურად ყვითელი მიწა,
ჩამოქვეითებული ჟელატინის პოემებამდე,
თოვლის ნულები... ტყუილი სადღაა.
ანუ უმუხრუჭობა, თუნდაც რამდენიმე
გიჟი წინაპრის
მაშინდელი დალაგებულების წინააღმდეგ?
კონსტრუქტორის ტყუილი
ნორმალური მშობლები
ჯერ სახლს აშენებენ, მერე ბავშვებს.
ფანტაზია თუ დაძაბეს,
შეიძლება, ბაღიც გამოუვიდეთ.
კოსმიური ჭორი, მზის და მთვარის
მონაწილეობაზე ამ საქმეში,
ანათებს, მაგრამ არ ათბობს...
ნორმალური ბავშვებიც
დაღეჭილ მაგალითს იმეორებენ:
კონსტრუქტორისგან ოჯახებს აშენებენ,
ჩემისთანები - ვულკანებს!
პრინციპი ერთია, ტყუილი მეტი,
თუ გადაწონა, ისეთ კაცთან მიმიყვანს,
აჩქარებული ჟესტები აქვს,
მონასმები - ფართო, ფერები - დაძაბული,
ცხელა მის გვერდით!
რატომ წავიდა? რომ მჟავე ნისლი
არ ჩასდგომოდა თვალებში,
თუ არ დაენახა, როგორ დავუბრუნდი
ვულკანების მშენებლობას?
ნაღველი რომ ამოსდით,
როცა ღვიძლის შემოდგომა მაქვს?
რომელიღაც სიზმარში გაჩხერილ მშობლებს
ვამშვიდებ: - უხერხული წითელი ლავა
კონსტრუქტორის საბუთებში არც წერია;
არც აღარავინ მეუბნება:
- ცხელა შენს გვერდით!
მისამართი სამშობლოსავით
ზამთარი - უჟმური, მშიერი, ასთმატიკი.
თბილ ქვეყანაში კიდევ გინდა?
და კიდევ, ჟრუანტელის ვერცერთი
ჭიით ვერ შეეხები?
ათასში ერთხელ რომ მეტი სიფხიზლე?
ჩიტი ხომ არ ხარ, ან გიჟი,
ამ ჩიტის პროექტით თავში,
საიდანაც თმის სისხლი მოგდის?
პასპორტი რეალისტია, კიდეც რომ მოერგო,
გაჟონვა დაემართება.
მეტაფორიდან ინსულტამდეც რა მანძილია?
რამდენიმე წუთი, ან მთელი დედამიწა,
სულ რომ ცდილობს
ვაშლების ბაღი გაიმეოროს,
ჯოჯოხეთი კი გამოსდის
ლოზუნგით „ ხელოვნება ხელოვნებისთვის!"
ტრიალში კარუსელის პრინციპით,
შიგ ოქროს კბილებივით ჩაწყობილმა ბავშვებმა
რომელიმე ბრუნზე თუ გამოიხედეს,
ჩემი მისამართი იგივეა:
ზამთარი, შალის დღეები,
მოწყენილი, გასაყიდად გამზადებული სახლი...
მგელი
რა გამოვიდა?
პოსტმოდერნისტული მთვარე
კი ამოიყვანეს ცაზე, თვითდამკვიდრებისთვის
საჭურისი ძაღლები მიუჩინეს
და საოპერო ყმუილი მიიღეს.
შიშის ზარი
ქალაქის პარტიტურაში არ იწერება.
პოსტმოდერნიზმი - დაშვებული ქურდობა!
საწერ მაგიდასთან რომ ჩაგეძინოს,
ნახევრად უმ სიტყვებს წაიღებენ,
ასონანსურ ყურს და კიდევ ბევრ რამეს,
იმ მგლის გარდა, რომელიც ტანში გყავს
და გძიძგნის და რაფინირებას არ ექვემდებარება.
რატომ, მაინცდამაინც, მგელი?
აბრეშუმის საცვალში ცივა,
ხავერდის სტერეოტიპი ალერგიას იწვევს,
ჩაიში ლიმონის მთვარეც
იმიტაციაა იმ ნამდვილის,
პროვინციებში ჩამოკიდებულის,
რომელსაც თავისი მგლები ყავს
და ერთი მათგანი მე ვარ.
როცა შეყვარებული მიწაში გიწევს,
მხოლოდ ყმუილი!
მელოდრამის არც ერთი გრამი! სადღაც დაეწევა და შეაწუხებს,
იმასაც ასონანსური ყური აქვს,
აჩქარებული თვალი, სადაც ჩემი მგელი
ცვდება, იხეხება, ინგრევა,
ოღონდ, სტერილიზებულ ძაღლს ნუ დაემგვანება,
შინაური კრინით, ვთქვათ, ჭერამდე!
როცა ყმუილის ამპლიტუდაში იმდენი ორკესტრია,
მთვარეზე ისეთი ყურადღებიანი სინათლე!
კი ვერაფერს შველიან, მაგრამ ესმით ერთმანეთის...
რასაც არ ელიან
საყელოს პირდაპირ ხმაზე ვიკრავ,
ყელი, ორი თითით გამოწეული,
ქუჩაში მყავს გაშვებული,
ისედაც ვგრძნობ, რომელ რეგისტრსრა
მოქმედება შევუთანხმო
- ყველაზე მაღალმა არ მიკარნახა
ცეცხლი ლამპის ტვინამდე ამეწია?
ვინმემ იცის, ეს მისწრაფება
უკმარისობის დონიდან რამდენ მეტრზეა?
წნევასავით რომ იზომებოდეს,
სინდიყის სვეტს დაბლა ჩამოვაგდებდი,
მშიერ საგნებს ვერცხლს გავუნაწილებდი,
აღარ მიღალატებდნენ...
სახმო სიმებს რა ვუყო?
ეყოფათ მათხოვრობით ვოკალის გაკრიალება!
რომ შევაგროვო,
ყველანი ერთად - მთელი კონსერვატორია!
ცალ-ცალკე - ჭიანჭველები, ჰიპერბოლებით ზურგზე,
თავ-თავისი პატარა „ აღდგომებით",
რასაც რატომღაც არ ელიან
საშუალოზე დაბალი ტანებისგან...
ქვეტექსტი
პირველი ხმა მდუღარეა და კივის,
მეორე - ნელთბილი სახლივით,
კივილზე რაც მახვილები გეჯდა,
შიგ რომ ჩაყარო, დასარტყმელი ინსტრუმენტების
ანსამბლი გამოგივა, წელიწადში ერთხელ,
თავისგამხეთქ მზეში, როცა გინდა,
ეს თავი მოიხსნა
და წყლის ბოთლს დაადგა
- ყინულიანი, ფორმულიანი, გონიერი წყალი!
რატომაც არ იმსახურებს ძეგლს?
ყოველგვარი პათოსის, სიტყვის დაწახნაგების
და ტროპის გარეშე?
მაგრამ მუცლიდან თუ არ იხარშები,
მდუღარესა და დოლებს შორის
მოწეწკილი ხმა ყელს არ გიხურებს,
როგორი მწყობრიც არ უნდა იყოს
წყლის ტექსტები, ქვეტექსტი არ აქვთ,
ჩუქება
