სულის მოთქმა
ორშაბათი, 11 თებერვალი
ექვსი თვე და ოცდაოთხი დღეღა დამრჩა პენსიაზე გასვლამდე. ხუთი წელიწადი იქნება, რაც ამ დღიურს ვწერ– ასე ვთქვათ, ვაწარმოებ ჩემი ცხოვრების შემოსავალ-გასავლის დავთარს. ისე, მინდა კი დასვენება? „შენ დასვენება არ გინდა, – ვეუბნები საკუთარ თავს. – შენ გინდა, გქონდეს დრო და საშუალება, რათა საყვარელი საქმე აკეთო“. მაინც რა საქმე? მიწა ვთოხნო? კი ბატონო, ნამდვილად სასიამოვნო საქმიანობაა, როგორც ამბობენ, აქტიური დასვენებაა, მაგრამ მიწის თოხნა კარგია კვირაობით, მთელი კვირის ჯდომის შემდეგ ცოტა წელში რომ გაიმართო და სულ ახლო მომავალში მოსალოდნელი ართრიტიც თავიდან აიცილო. ყოველდღე თოხნა-ბარვა კი ვის გაუგონია?.. იქნებ გიტარაზე დაკვრა მესწავლა? არ არის ცუდი საქმე, მაგრამ ორმოცდაცხრა წლის კაცისათვის ალბათ მოსაწყენი იქნება სოლფეჯიოში კირკიტი. იქნებ მწერლობისათვის მომეკიდა ხელი? ჩემი აზრით, ურიგო მწერალი არ ვიქნებოდი, აკი ყველას მოსწონს ჩემი წერილები! მაგრამ, რომ წარმოვიდგენ, ჩემს წიგნზე გამომცემლობის მიერ წამძღვარებულ ანოტაციას „ავტორის განსაკუთრებული ღირსებების თაობაზე, ავტორისა, რომელიც მალე აღნიშნავს თავის ორმოცდამეათე წელს“ – ლამის გული ამერიოს. მე დღემდე მომყვა გულუბრყვილობა და უშუალობა (ე.ი. გამაჩნია ახალგაზრდობისათვის დამახასიათებელი ყველა უარყოფითი თვისება და არ გამაჩნია მისი თითქმის არც ერთი ღირსება), ეს კი, რა თქმა უნდა, ჯერ კიდევ არ მაძლევს უფლებას, ყველას დასანახად გამოვამზეურო იგი. ერთი ბიძაშვილი მყავდა შინაბერა; გამოაცხობდა გემრიელ ნამცხვარს და მერე ნაღვლიანად, ბავშვურად გაღიმებული ყველას აწონებდა ამ თავის ნახელავს; ეს ღიმილი მას ჯერ კიდევ იმ დროიდან შემორჩენოდა, თავის საქმროს – ერთ მოტომსრბოლელს რომ ეკეკლუცებოდა. ეს კაცი ერთ ჩვენს „სასიკვდილო სერპანტინზე“ დაიმტვრა მერე. ჩემს ბიძაშვილს მუდამ ზომიერად, ასაკის შესაფერისად ეცვა. ჩაცმის საკითხში და სხვაფრივაც გონებადამჯდარი და თავშეკავებული ქალი იყო, აი, ღიმილი კი ნამდვილად შეუფერებელი ჰქონდა თავისი გარეგნობისათვის – ასეთი ღიმილი უხდება ოცი წლის ყმაწვილქალს, რომელსაც ქორფა ტუჩ-პირი, ვარდისფერი ღაწვები და ღონიერი ფეხები აქვს, და არა ორმოცდაცამეტი წლის ქალს. მაგრამ ჩემი ბიძაშვილი სულაც არ გახლდათ სასაცილო ქალი: ღიმილთან ერთად სიკეთეც ეხატა სახეზე და სწორედ ამის გამო ჩანდა მეტისმეტად მგრძნობიარეც... რამდენი ვილაპარაკე, არადა, მარტო იმის თქმა მინდოდა, რომ არ მიყვარს საკუთარი გრძნობების გამომზეურება.
პარასკევი, 15 თებერვალი
კანტორაში როგორმე უნდა გავძლო. ამიტომ ვცდილობ არ ვიფიქრო მოახლოებულ თავისუფლებაზე. ვიცი, თუ ვიფიქრებ, მაშინვე თითები მიმტყუნებენ და მრგვალი ასოების ნაცვლად – რითიც ძირითადი რუბრიკების სათაურები უნდა გამოვიყვანო – ბატიფეხური ნაწერი გამომივა. მრგვალი კალიგრაფია ერთ-ერთი საჩინო ღირსება გახლავთ ჩემი, როგორც მოხელისა. თანაც უნდა გამოვტყდე, ზოგიერთი ასოს გამოყვანა მართლაც დიდ სიამოვნებას მანიჭებს და თავს უფლებას ვაძლევ, პატარ-პატარა ორიგინალობა გამოვიჩინო ხოლმე ამ დროს. ჩემი სამუშაო მექანიკურია და ერთფეროვანი, მაგრამ მისი შესრულება არც ისე მიმძიმს, რაც კი მევალება – ხელშეკრულებების გაფორმება, ბალანსის გამოყვანა-შეჯერება თუ კიდევ რაღაც-რაღაცები – ყველაფერი წესრიგში მაქვს. შეცდომას ძნელად მიპოვის ვინმე – ასეთი სამუშაო სულაც არა მღლის, რადგან ამ დროს შემიძლია სხვა რამეზეც ვიფიქრო (რა დასამალია), ვიოცნებო კიდეც. თითქოს ორ ნაწილად ვიყოფი ასეთ წუთებში, თითქოს ერთმანეთისაგან სრულიად განსხვავებული ორი ადამიანი ვხდები: – ერთია – ნამდვილი კანცელარიის მოხელე, რომელმაც ძირისძირობამდე იცის თავისი საქმის ავიც და კარგიც, მეორე, მართალია, ნამდვილი მეოცნებე, გულმხურვალე, მიუსაფარი და ცხოვრებაში ხელმოცარული კაცია, მაგრამ, სამაგიეროდ, ეს ის კაცია, ვინც მუდამ ისწრაფოდა და ისწრაფის ბედნიერებისაკენ. ზის მოხელე, ფიქრობს თავის საფიქრალს და ვერც კი ამჩნევს, როგორ დარბის და დაწრიპინებს ქაღალდზე მისი კალამი.
ჩემი სამუშაო, მართალია, ერთფეროვანია, მაგრამ არც ისე ცუდია. ცუდია მხოლოდ მაშინ, როცა ახალს, თანაც სასწრაფო დავალებას გვახვევს ხოლმე თავს ჩვენი არაფრისმაქნისი უფროსობა: ეს წლიური ანგარიშებიო, ის განკარგულებებიო თუ საშობაო პრემიებიო... აი, მაშინ კი მერღვევა ჩვეული რიტმი. მაშინ კი ჩემს ორივე ნახევარს ერთი საქმის კეთება უწევს და საფიქრელად, საოცნებოდ არც ერთს აღარ სცალია. ასეთ დროს ძალიან ვიღლები, მხრები მიმძიმდება და კეფაზეც რაღაც ისე მიჭერს, თითქოს ერთმანეთზე ჰაიჰარად შეწებებული ნაწილების გახლეჩა უნდაო. ნეტავი, მე რაში მეკითხება, რამდენი თანხაა შემოსული წინასაანგარიშო პერიოდის მეორე კვარტალში, და, საერთოდ, ნეტა რა უნდა ჩავწერო იმ გრაფაში, რომელსაც „ჭანჭიკები და დგუშები“ აწერია? ნეტა მე ვინ მკითხავს საერთო ხარჯების შემცირებისათვის საჭირო ეფექტური ზომების მიღებას?
ორშაბათი, 18 თებერვალი
არც ერთი შვილი მე