ადამიანის ყოველდღიურობა, ფიქრები, ურთიერთობები, დანაკარგი, სიყვარული, შეხვედრები, დამშვიდობებები - დღიური, როგორც ცხოვრების რეტროსპექტივა - ცნობილი მწერლის, მარიო ბენედეტის რომანში "სულის მოთქმა". "დრო გარბის. ზოგჯერ ვფიქრობ, უნდა ავჩქარდე, დარჩენილ წლებს რაც შეიძლება მეტი გამოვტაცო. ჯერჯერობით ნაცნობ-მეგობრები ჩემს ნაოჭებს რომ დაითვლიან, თავაზიანად მეუბნებიან: „თქვენ ხომ ჯერ მოხუცი არ ხართ!“ ნეტავ როდემდე გაგრძელდება ეს „ჯერ“? უნდა ავჩქარდე, როგორც გადახსნილი ვენიდან სისხლი, ისე სწრაფად მიედინება წლები და ძალა არ შემწევს შევაჩერო ისინი. სიცოცხლე – ეს არის შრომა, ფული, ბედის გამართლება, მეგობრობა, ჯანმრთელობა, ყოველგვარი სიძნელე, მაგრამ (ალბათ ყველა დამეთანხმება) როდესაც ვფიქრობთ სიცოცხლეზე, როდესაც ვამბობთ, მაგალითად, რომ „ვეჭიდებით სიცოცხლეს“, ამ სიტყვების მიღმა გვესმის სულ სხვა რამ, უფრო კონკრეტული, მიმზიდველი და ადამიანისათვის ყველაზე მთავარი – ბედნიერება. მე ვფიქრობ ბედნიერებაზე (ყველანაირზე) და მწამს, რომ სწორედ სიცოცხლეა ბედნიერება. და მეც ვჩქარობ ვიცოცხლო, ტკივილამდე ვჩქარობ, რამეთუ ყველა ჩემი ორმოცდაათი წელიწადი კვალში მომდევს. ვიმედოვნებ, წინაც საკმაო გასავლელი გზა მელის, იქნება მეგობრობა, ზომიერი ჯანმრთელობა, ათასნაირი საზრუნავი და უკეთესობის იმედებიც. კი მაგრამ, რამდენი დრო რჩება ბედნიერებისათვის? ოცი წლისა ახალგაზრდა ვიყავი, ოცდაათისაც, ორმოცისაც, ახლა ორმოცდაათისა ვარ და „ჯერ კიდევ არც ისე მოხუცი“. „ჯერ“ ხომ დასასრულის დასაწყისს ნიშნავს! 
"