"ის ამბავი სულ უბრალოდ მოხდა, და თვითონ ამბავიც ისეთივე უბრალო იყო, როგორც მისი ჩამდენის დაობლებული ცხვირ-პირი, ჩაჟანგებული კბილები, მიბნედილი თვალები და დაკონკილი შალვარი, რომელიც პატრონს ისე ედგა ვიწრო თეძოებზე, თითქო შიგ ორი მრუდე კონკილა ეკიდაო. გვარიც ზედგამოჭრილი ჰქონდა: სტეფანე ჩირაძე. მისი სახე გადიდებულ ლეღვის ჩირს ჰგავდა – მორჩილს, გამხმარსა და გამოფიტულს. "-ასე იწყება გენიალური მწერლის ფსიქოლოგიური ნაწარმოები, რომელიც ადამიანის სულს, ქმედებას, სისუსტეებს ძალიან მრავალმხრივად და საინტერესოდ წარმოაჩენს. უპირველეს ყოვლისა, მიხეილ ჯავახიშვილი ჰუმანისტი მწერალია, რომელსაც ძალიან უყვარს ადამიანი , ძალიან უყვარს და ძალიან ეცოდება.