წინასიტყვაობა
ალბათ ღმერთი ურევია ამაში.
შესაძლებელია, უფალი ღმერთის საჩუქარი იყოს ეს ყველაფერი. საიდანღაც გვიყურებს, გვაკვირდება და ზოგჯერ გვეხმარება კიდევაც.
ის კი იხრება, იღებს, დებს ნეილონის ჩანთაში. შემდეგ ისევ იხრება, ისევ ასწევს რაღაცას, თითქმის არც უყურებს, ისე დებს ჩანთაში.
მოულოდნელი საჩუქარი.
ნაპირის ბოლომდე, სადამდეც კი თვალი გაწვდება.
მოხუცი ქალბატონიც უეჭველად ამას ფიქრობს, რომ ეს მოულოდნელი საჩუქარია. ვიცნობ ამ მოხუც ქალბატონს. აქ ცხოვრობს კლდეებს შორის, იმ გამოქვაბულში, სადაც არასდროს აღწევს წყალი.
ვთქვი, ვიცნობ-მეთქი ამ მოხუც ქალბატონს. გერშომის ანუ მოხუცი კაცის დაკრძალვაზეც აქ იყო.
არ ვიცი, სად შეიძლებოდა გაეცნო გერშომი, მოხუცი კაცი, მაგრამ აქ იყო მის დაკრძალვაზე. მთლად ახლოს მივიდა საფლავთან და ხრეში მიაყარა ზეწარში შეხვეულ ცხედარს, მას, საფლავში.
და რაღაცა ჩაიბუტბუტა.
დიახ, აქ ცხოვრობს ეს მოხუცი ქალბატონი, ამ გამოქვაბულში, კლდეებს შორის. ისიც აქ ცხოვრობს და ვიღაც ბავშვიც.
ნამდვილად მისი შვილიშვილია. ბავშვს ახლა ვერ ვხედავ. მხოლოდ მოხუც ქალს ვხედავ. იგივეს აკეთებს, რასაც მე.
იხრება, იღებს, დებს ნეილონის ჩანთაში. ნაყოფს აგროვებს. რაც ნამდვილად ღმერთს დაუყრია ჩვენ წინაშე, იქ, ნაპირზე. ვიხრები და ვიღებ ერთ ცალს. ცოტა ხანს მზეზე მიჭირავს.
ადრიანი დილის შუქი ბრწყინავს მის წითელ კანზე.
ვაშლი. ლამაზი მწიფე ვაშლი.
არ ვიცი, თუ როგორ აღმოჩნდა აქ, ნაპირზე. უწინდელი პლაჟის ბოლომდე სადამდეც თვალი გაწვდება, ვაშლებია.
ალბათ ღელვამ გამორიყა ეს ვაშლები. დიახ, უეჭველად რომელიღაც გემის ტვირთი ჩავარდა ზღვაში და ის გაგვიფინა ღმერთმა აქ, ჩვენს ფეხებთან.
მოხუცი ქალბატონი, რომელიც კლდეებს შორის გამოქვაბულში ცხოვრობს, სადაც არასდროს აღწევს წყალი, უკვე საუზმობს.
აშკარაა მთელი დღეა ნორმალურად არ უჭამია, როგორც მეც.
ზის კლდეზე, ცელოფნით შეფუთული ფეხები წყალზე გადმოუკიდია, არაფერი აინტერესებს.
ივლისია. ასეთ დროს გარიჟრაჟზეც თბილია ზღვა.
- ღმერთი შეგვეწია! - ღმერთი შეგვეწია! - გაჰყვირის ზღვას მთელი ძალით. ძლიერი, ყურისწამღებია მისი ხმა.
მერე ამოძრავდება.
გაჭირვებით წამოიწევს, შემდეგ დგება კლდეზე, რომელზეც აქამდე მოხერხებულად იჯდა, ჭაღარა თმას ქარი უფრიალებს.
აქ ყოველთვის უბერავს ქარი ზღვის მხრიდან.
დგას მოხუცი ქალბატონი კლდეზე და ყვირის. ალბათ იმქვეყნიურ არსებებს მიმართავს და ესაუბრება.
- გმადლობთ, უფალო! გმადლობთ, რომ ახლაც დაგვეხმარე! ყველაფერს ავიტან, უფალო! თუ ასე გნებავს, უფალო! - ღრიალებს ზვირთთაცემაში.
მოხუცი ქალბატონისთვის არ მცხელა. ერთი ძველი ჯარისკაცის ზურგჩანთა მაქვს, ვაშლს იქ ვყრი. საქმე კარგადაა.
მოხუც ქალბატონს არა უჭირს. დასაძინებელი ადგილი აქვს, კლდეებს შორის საიმედო გამოქვაბული.
მე კი არც გამოქვაბული მაქვს, სადაც შევძლებ თავის შეფარებას და ჩემი ძვირფასეულობის შენახვას.
მეც აქ ვცხოვრობ, ზღვის ნაპირზე. ცოტა ზემოთ, ქვიშის დიუნებს მიღმა. მას შემდეგ, რაც მოკვდა ზორბა, მსუქანი, ულვაშებიანი ქალი, აღარ შემეძლო ბინის დაქირავება და აღარც მიწის ნაკვეთისა, სადაც კარტოფილის მოყვანას შევძლებდი.
არის აქ, ქვიშის დიუნებს მიღმა ერთი ციცაბო მთიანი მხარე. მას ჩრდილოეთით თითქმის მუდამ ჩრდილიანი ტაფობი აქვს. იქ ვბინადრობ. ბუჩქებს შორის. იქ არის ჩემი ძვირფასეულობა. იქ არის მარგალიტების ასხმულაც, რომელიც იურისგან, მელოტი ჯარისკაცისგან მივიღე, მას შემდეგ, რაც შეურაცხყოფა მომაყენა, მას შემდეგ, რაც ის მიყო, რაც მიყო. მაშინ უეჭველად ეგონა, რომ ამ მარგალიტების ასხმულით დამავიწყებინებდა ტკივილებს, რომელიც მომაყენა. რასაკვირველია, ისიც ეგონა, რომ თუ დედაჩემს ასეთ რამეებს მისცემდა, მაშინ დედაჩემი საერთოდ და დიდი სიამოვნებით მის განკარგულებაში იქნებოდა.
და კიდევ, მარგალიტების ასხმულას გარდა იქ მქონდა გერშომის, მოხუცი კაცის ჩანაწერებიც, რომელიც მან წითელთმიან გოგონას, ვისაც არასდროს ვიცნობდი პირადად, გადასცა შესანახად, სანამ ის მოკვდებოდა.
აი ესენი დამრჩა. ესენი უმნიშვნელოვანესი იყო ჩემთვის. და ეს ორი რამ შემახსენებდა, თუ ვინ ვიყავი.
ამ თვეში, სხვათა შორის, არ უწვიმია. და იქ, ტაფობზე, სადაც ვცხოვრობ, არის რამდენიმე ზღვისპირა ბუჩქი, ისინიც რაღაცნაირად მიფარავენ.
ადრიანი დილაა და საოცარია, რომ ამდენი ვართ.
მოხუცი ქალბატონი და მე.
და ეს აუარება ვაშლი! არც ვიცით, რა ვუყოთ ამდენ ვაშლს. ვყრი ზურგჩანთაში, ცელოფნის პარკსაც ვიღებ და იქაც ბლომად ვყრი. არ ვიცი, სადამდე შეინახება ეს ვაშლი, მაგრამ რამდენიმე დღეს კი ნამდვილად გაძლებს. ვაშლთან ერთად ნიჟარებსაც ვაგროვებ შუადღემდე, ეს შემიძლია ადრიანად ვაკეთო.
დღეს სადილი მექნება. ლოკოკინებს ვჭამ ვაშლთან ერთად.
ჩვენ აქ, სანაპიროს ამ მონაკვეთზე, ბედმა გაგვიღმა - ომი არ შეგვხებია.
ზოგჯერ თითო-ოროლა გზადაბნეული რაკეტა შემოიჭრება, ასეთ დროს ზოგი კვდება კიდევაც. აქ, ნაპირზე იმდენი არაა, უფრო მეტნი - ქალაქში M-ში. თუმცა ეს ბედის საკითხია.
ჩუქება
