თავი I თავიდან ის უნდა ითქვას, ეს ამბავი და მოგზაურობა როგორ დაიწყო, და რა მიზნით. მარტი იწურებოდა, როცა მე (პირველ პირში რომ უნდა მომეთხრო ეს ამბავი, ჯონ გიუნტერთან შეთანხმდა), ნიუ იორკის აღმოსავლეთ ნაწილში, მეორმოცე ქუჩაზე მდებარე სასტუმრო „ ბედფორდის “ ბარში ვიჯექი. პიესა, რომელიც მეოთხეჯერ გადავწერე, ხელიდან სულ მთლად მეცლებოდა. ვიჯექი იქ, ბარში და იმაზე ვფიქრობდი, ახლა რაღა მექნა. ზუსტად მაგ დროს ბარში რობერტ კაპა შემოვიდა, სახეზე უგუნებობა ეწერა. რამდენიმე თვის შემდეგ, ბოლოს და ბოლოს, პოკერის თამაშიც მობეზრებოდა. მისი წიგნი დასაბეჭდად მზადდებოდა და საქმე აღარაფერი ჰქონდა. ბარმენმა უილმა, რომელიც ყოველთვის ჩვენს გამხნევებას ცდილობს, „ სუისესი “ შემოგვთავაზა, ის სასმელი, რომელსაც მსოფლიოში ვერავინ ამზადებს მასზე უკეთ. ჩვენ დათრგუნვილი ვიყავით, განა ახალი ამბების გამო, არამედ იმით, როგორ გადმოგვცემდნენ ამ სიახლეებს. ახალი ამბები ის ახალი ამბები აღარაა, ყოველ შემთხვევაში მათი ის ნაწილი მაინც, რომელიც ჩვენს ყურადღებას იპყრობს. ახალი ამბები მაყურებლის შეხედულებებზე გახდა დამოკიდებული. კაცი, რომელიც ან ვაშინგტონში უზის სამუშაო მაგიდას, ან ნიუ იორკში, საკაბელო ტელევიზიის იმ არხებს ირჩევს, ან კიდევ - გაზეთებში იმ ჟურნალისტების სტატიებს, რომლებიც უფრო მეტად შეესაბამება მის შეხედულებებს. ის, რასაც ჩვენ დღეს ახალი ამბების სახით ვეცნობით, განა ინფორმაციულ სიახლეებს წარმოადგენს, არამედ რამდენიმე კაცის მოსაზრებას იმის შესახებ, თუ რას ნიშნავს ესა თუ ის ცნობა.
უილმა ორი ღია მწვანე შეფერილობის „ სუისესი “ მოგვიმზადა და ჩვენ იმაზე ლაპარაკს მოვყევით, თუ რა დარჩენია ამ სამყაროში პატიოსან, ლიბერალ კაცს საკეთებელი. გაზეთებში ყოველდღიურად ათასობით სიტყვა იბეჭდებოდა რუსეთის შესახებ - რაზე ფიქრობდა სტალინი, რას გეგმავდა რუსეთის გენშტაბი, როგორი იყო რუსული ჯარების გადაადგილება, რა ექსპერიმენტებს ატარებდნენ ატომური იარაღით, და ამ ყველაფერზე წერდნენ ისინი, ვინც არასდროს ყოფილან იქ და ვისაც არც მაინცდამაინც სანდო წყაროები ჰყავდათ.
და უეცრად იქ, ბარში აღმოვაჩინეთ, რომ იყო რაღაც რაღაცები რუსეთის შესახებ, რაზეც არავინ წერდა და რაც ჩვენ ყველაზე მეტად გვაინტერესებდა. როგორ ეცვათ იქ? სადილად რას ჭამდნენ? წვეულებებს თუ მართავდნენ და რითი უმასპინძლდებოდნენ სტუმრებს? როგორი სექსი ჰქონდათ, ან როგორ კვდებოდნენ? რაზე ლაპარაკობდნენ? თუ ცეკვავდნენ, მღეროდნენ და თამაშობდნენ? ბავშვები სკოლაში დადიოდნენ თუ არა? ვიფიქრეთ, კარგი იქნებოდა ეს ამბები გაგვერკვია, ფოტოები გადაგვეღო და ამაზე დაგვეწერა. რუსეთის პოლიტიკა ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორიც ჩვენი, მაგრამ ამის გარდა კიდევ ბევრი რამ უნდა ხდებოდეს იქ, როგორც ჩვენთან. რუს ხალხს თავისი პირადი ცხოვრება აქვს, და ამაზე ვერაფერს ვკითხულობდით, რადგან არც არავინ წერდა ამაზე, არც მათი ცხოვრების ამსახველ ფოტოებს აქვეყნებდა ვინმე.
უილმა კიდევ მოგვიმზადა „ სუისესი “ და დაგვეთანხმა, ჩემთვისაც საინტერესოა ეგ ამბები და ზუსტად ეგეთ რამეს წავიკითხავდი სიამოვნებითო. აი, ასე გადავწყვიტეთ, რეპორტაჟი გაგვეკეთებინა რუსეთიდან და ფოტოებიც გადაგვეღო. მუშაობას ერთად შევძლებდით. პოლიტიკას და სხვა მნიშვნელოვან საკითხებს თავს ავარიდებდით. კრემლისგან შორს დავიჭერდით თავს, ასევე სამხედროებისა და სამხედრო გეგმებისგანაც. გვინდოდა რუს ხალხს მივწვდომოდით. ისიც უნდა ითქვას, წარმოდგენა არ გვქონდა, შესაძლებელი იყო თუ არა ჩვე ნი ჩანაფიქრის აღსრულება, და როცა ჩვენს მეგობრებს ვუამბეთ ამაზე, აღმოჩნდა, რომ ისინი თითქმის დარწმუნებული ყოფილან, ესენი ვერაფერს გახდებიანო.
აი, ასეთი გეგმა დავსახეთ: თუ შევძლებდით ხომ კარგი – ხელში კარგი ამბავი შეგვრჩებოდა, თუ არა და, მაინც გამოვკრავდით ხელს რაღაცას – იმ ამბავს, როგორ არ გამოვიდა არაფერი. ამ განწყობით დავურეკეთ „ ჰერალდ ტრიბუნში “ ჯორჯ კორნიშს, ლანჩზე დავპატიჟეთ და იქ გავაცანით ჩვენი პროექტი. ჭკუაში დაუჯდა ჩვენი ჩანაფიქრი და დახმარება შემოგვთავაზა.
ერთ რამეზე შევთანხმდით – თავი შარში არ გაგვეყო და არც საქებარი უნდა გვეწერა რამე და არც სალანძღავი. გულწრფელი უნდა ვყოფილიყავით რეპორტაჟის მომზადებისას, იმას გადმოვცემდით, რასაც მოვისმენდით ან ჩვენი თვალით ვიხილავდით, შეფასების გარეშე, დასკვნების გამოტანის გარეშე და ბიუროკრატიული გაჭიანურებებით გამოწვეული ბრაზის გამოხატვის გარეშე. ვიცოდით, ბევრი ისეთი რამის შემსწრე გავხდებოდით, რასაც ვერ გავიგებდით, ბევრი რამ არ მოგვხიბლავდა, ბევრი რამ კი მყუდროებას დაგვირღვევდა. უცხო ქვეყა ნაში მუდამ ასე ხდება. მტკიცედ გადავწყვიტეთ, რომ თუ მაინც გავაკრიტიკებდით რამეს, მხოლოდ მას შემდეგ, რაც ასეთ რამეს გადავაწყდებოდით, და არა იქამდე, წინასწარ.
ამასობაში ჩვენი საბუთები მოსკოვში გაიგზავნა ვიზისთვის და მისაღებ დროში უკანაც დაგვიბრუნდა. ნიუ იორკში რუსეთის საკონსულოში მივედი და გენერალურმა კონსულმა მითხრა, გეთანხმებით, კარგი რამ გამოვა
ჩუქება
