ფერფლი უნდა დაეყაროს, რათა ფერფლიდან წამოიწივნენ მივიწყებული სილუეტები.
როდესაც ისინი წამოიწევიან, თითოეული ბწკარი ცოდვა აუტანელ ტვირთად დაგვაწვება, რადგან არაფერი იკარგება ამქვეყნად უკვალოდ.
და ეს დღე... ასეთი თვალცრემლიანი...
თვალცრემლიანი თავისი შეუბრალებლობითა და განურჩევლობით, მოულოდნელობითა და განუსაზღვრელობით, სისასტიკითა და სიმძიმით...
თვით ეს ერთი დღე წამოიმართება დაყრილი ფერფლიდან თვალწითელა რაშად და ყურთწამღები, სარკასტული ჭიხვინით მოგვესალმება.
ლოდებით გაპობილი მიწიდან წვეტიანი ჩლიქები ამოიწევიან, მიწას მოედებიან და თვით ეს ფერფლიანი ცხენი მალე გამოჩნდება.
შეიბრალეთ ყველა და ყველაფერი რამდენადაც შეგიძლიათ... თუ სინდისი კიდევ შეგრჩენიათ, შეიბრალეთ!..
მაინც ხომ არ იცოდნენ, რას სჩადიოდნენ.
დაიფარეთ...
დაიფარეთ ისინი სამისდღეშიო წამებისგან!..
რადგან დღე, ასეთი თვალცრემლიანი, უკვე კაცობრიობის ზღურბლზე დგას.
- "რატომ ვიბადებით და ვიზრდებით ასეთ ბრმებად..."
ლამპიონებთან შეყუჟულან დედები, ჩვილები მკერდში ჩაუკრავთ, სიმწრის ოფლი სდით და შებრალებას ითხოვენ.
ცოდვა თავად სჯის ადამიანს.
ყველა ადამიანი საკუთარი თავის მოსამართლეა.
ჩვენ თავად ვწერთ საკუთარ რეკვიემს.