თენგიზი წამოიწია და შეუცვლელი გამომეტყველებით იქვე, ძირს დაწვა. ხემ მხურვალე სული გაუგრილა და დილა გაახსენა: იაფფასიანი ნომრის ლპობის პირას მისული დანაოჭებული იატაკი, რომელსაც აქა-იქ აოქროსფრებდა მზის რამდენიმე მხიარული შვილი.
კლდიაშვილმა ნელა შეათვალიერა ის სიბრტყე, რომელზეც იწვა და მხოლოდ უკუნი დაინახა.
თუმცა არა, კიდევ იყო რაღაც: სამი შავი, ექვსფეხა ბუზი, რომლებიც ყოველთვის იქნებიან რაღაც ერთ კონკრეტულ სიბრტყეზე...
სამი შავი, ექვსფეხა ბუზი. ეგო, იდი, სუპერ-ეგო... ეგო, იდი, სუპერ-ეგო...
ერთ კონკრეტულ სიბრტყეზე.
სამი ბუზი ერთად...
ერთ სიბრტყეზე...
ბუზთა ბატონი.
პირველი ბუზი ბზუის: "მე - აქ!"
მეორე ბუზი ბზუის: "მე - იქ!"
მესამე ბუზი ბზუის: "მარტო მე"!
კლდიაშვილმა თვალები დახუჭა. ძილი კუპრისფერ, ბლანტ, მომნათვლელ სითხედ ჩამოეკიდა მის წამწამებს.