ლიტერატურული გაზეთი #162

გიორგი ლობჟანიძე - ძილ-ღვიძილს შორის
 
 
* * *
დღეს ყვითელ ავტობუსში ძლივს ავიჭეჭყე და ისედაც დაღლილს გვარიანი ხვითქი გადამსკდა. კართან დავდექი. უკნიდან ვიღაც ქალბატონი ზიზილო მომადგა და იმპერატიული ტონით მითხრა: ჩავდივარო! გაჩერდება და ჩაგატარებთმეთქი! ჩაგატარებთ კი არა, გაგატარებთო! - შემისწორა მედიდური ტუჩების პრუწვით. ვუთხარი: ახლა ამას რა მნიშვნელობა აქვსმეთქი! როგორ! ქართული ენის დაცვა ყველა ჩვენთაგანის მოვალეობაა! - დამგრგვინა და ზრიალით ჩავიდა. ვერ მოვასწარი მეთქვა: "ჩვენთაგანის" კი არა, "ჩვენგანისმეთქი!"
 
* * *
არ ვიცი, რატომ გამახსენდა: მამიდაჩემის ქმარი ფრონტზე რომ გაიწვიეს, ნაწვიმარი ყოფილა და ეზოში მისი ნაფეხურები დარჩენილა. მამიდამ ცელოფანი გადააფარა და თურმე მთელი წელი შეინახა ის ნაფეხურები. ბიძაჩემი ომიდან აღარ დაბრუნებულა. მამიდა 90 წლისა გარდაიცვალა, შვილებითა და შვილიშვილებით გარშემორტყმულ მარტოობაში...
 
* * *
თავისუფლების მოედანზე ერთი საცხობია, სადაც, ჩვეულებრივ, შუადღისათვის ხემსს ვყიდულობ ხოლმე. დღესაც მივედი და რიგში ერთი ულამაზესი ზანგის გოგო იდგა, პირდაპირ წარმართი არაბების ნუბიური ქალღმერთი ალუზზა... ყველა იმას უყურებდა და მეც ხმამაღლა წამომცდა, რა ლამაზიამეთქი. გოგომ გამიღიმა, სენქ იუო, მითხრა, რაღაც იყიდა და წავიდა. რა გნებავთო - მკითხა გამყიდველმა! ხაბიზგინა მინდოდა, მაგრამ ეგ ერთი ცალი, რაც დარჩენილია, არ მომწონსმეთქი! - შე დალოცვილო, ის მოგეწონა და ამას მიწუნებო?! - გამომძახა შეურაცხყოფილმა მცხობელმა, რომელიც გურული
ქალი ყოფილიყო.
 
***
ვერც ერთი ენა ვერაფერში გამოვიყენე, რადგან ის, რასაც ამ სივრცეში შენთან   განვიცდი, არ ითარგმნება წუთისოფლის   არცერთ ენაზე, მზად ვარ წრეზე დავტრიალდე, თეთრი სამოსის კალთა უცხოდ
ავაშრიალო, ვიდრე ხიდან ფოთოლივით   ჩამოვწყდებოდე, გაგიჟებით ვიყვავილო და   თავზე სულ ბულბულები დავისიო ვარდის   ბაღივით... ამ მოფარფატე მიწისაკენ დამიზნებულ
ყვითელ ფოთოლში შენთვის   მუდამ ვარდის ბაღი იგულისხმება, ჟრუანტელად   მოფრთხიალე იადონები....
 
* * *
ვინა თქვა, ფეისბუქი რეალობას არ   ასახავსო: ვაჟა-ფშაველა აქ 169 ადამიანს   მოსწონს, პარლამენტის თავმჯდომარე -   12 ათას რაღაცას....
 
* * *
ბავშვობაში ძალიან არ მიყვარდა. ის   სულ ბირჟაზე იდგა. მე სულ წიგნებს ვკითხულობდი.   საერთო არაფერი გვქონდა, და   რადგან ქართულ გრამატიკას განსაკუთრებით   კარგად ვსწავლობდი, ჩემი   სიარულის მანერისა და გრამატიკის ამ   სიყვარულის გამო „ მორფოლოგია “ დამარქვა.   მოკლედ, ვერ ვიტანდი... ახლა ჩუმი   კაცია, უენო, გულიანი. რამდენჯერაც   სოფელში მივალ, სულ თაზო უნდა დამეხმაროს.   ხან შეშას დამიჩეხავს, ხან ნერგებს   მარგვევინებს, ხან მშენებლობაზე მეხმარება.   მოვა უსიტყვოდ, თავის გასაკეთებელს   გააკეთებს და მიდის... ახლაც იატაკზე   გაშლილ კაკალს ვაგროვებდი ტომრებში,   მოვარდა, ცოტა ხანს უყურა ჩემს წვალებას,
მერე დაფაცურდა, მთელი კაკალი   უცებ ჩაყარა, ორ ტომარას დაავლო ხელი,   ზურგზე მოიგდო და სულ ჩხრიალ-ჩხრიალით   ჩაარბენინა კიბეზე.
 
* * *
ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ ამას   წინათ ინტერნეტში ერთ საინტერესო ფოტოს   გადავაწყდი: ძაძებში გამოხვეულ   ქალს იღლიაში ლამაზი, წითელბიბილოიანი   მამალი ჰყავდა ამოჩრილი და კადრი   ფიროსმანის ნახატს მომაგონებდა. ისე   მომეწონა, რომ ერთხანს ავატარადაც დავიდე.   ცოტა ხანში წამოვიდა ლანძღვაგინების   ნიაღვარი: როგორ ბედავ, ეს ხომ   ქრისტიანობის შეურაცხყოფაა. ეს, იცით,   ვინ არის - ამა და ამ მონასტრის სქიმმონაზონი,   ესა და ეს... დედა ... მოკლედ,   ამის მერე სერიოზულად დავფიქრდი ამ ამბავზე.   განა მონაზონს უნდა სურდეს, საერთოდ,   სურათის გადაღება, მით უმეტეს,   ასეთ მდგომარებაში (დასაკლავი მამლით   ხელში) და თუ ის ამ სურათს იღებს და ინტერნეტით   ავრცელებს, მე რატომ მეკრძალება   ეს სურათი ჩემს გვერდზე გადმოვიტანო...   დღეს დილით კიდევ ერთი შეტყობინება   (უფრო სწორად, შეკითხვა) გაჩნდა   ამ სურათის ქვემოთ: „ შენ მუსულმანი   ხარ, ხო?! “ დიდი ასოებით და იგულისხმება,   რომ დიდი გრძნობით მეკითხება ვიღაც   ბატონი, რომელიც ჩემს მეგობრებში არ   არის, მაგრამ, როგორც ჩანს, ხელი მაინც   მიუწვდება ჩემს საჯარო პუბლიკაციებზე.   როცა ჩემი რელიგიური მრწამსი შეიტყო,   დამარიგა: ასეთი რამ ქრისტიანობის შეურაცხყოფააო.   იქვე იმასაც ვუპასუხე და   ახლა, აქაც მინდა, გავიმეორო: ქრისტიანობის   შეურაცხყოფა სურათის გავრცელება   კი არა, თვითონ ამ სურათის გადაღება   და ინტერნეტში გამოდებაა, ქრისტიანობის   შეურაცხყოფა მშიერ ხალხში