ჩემი საყვარელი ორეული

ნინო ხარატიშვილი

2015 წელი | ინტელექტი

რომანი | თარგმანი | პროზა

15,211 ნახვა

4.7

(0 რეცენზია /225 შეფასება)

მსურს წავიკითხო

ჩემი რჩეული

ყიდვა

ჩუქება

ანოტაცია

ნინო ხარატიშვილის „ჩემი საყვარელი ორეული“ 2011 წელს დამოუკიდებელი გერმანული გამომცემლობების პრიზით დაჯილდოვდა. ესაა რთული ოჯახური ურთიერთობებისა და მტკივნეული სიყვარულის ამაღელვებელი ამბავი. სტელა ოცდაათი წლის ქალია, რომელიც პროფესიულ საქმიანობას ეწევა და მეუღლესთან ერთად ჰამბურგში ცხოვრობს. მისი მყუდრო ცხოვრება ნახევარძმის – ივოს მოულოდნელი გამოჩენით ირღვევა, რომელიც ოჯახში დიდი ხნის გაუჩინარების შემდეგ ბრუნდება. სტელასა და ივოს ამ შეხვედრის სცენები რომანში სულიერი ტრავმებით სავსე მათი ბავშვობის მოგონებებთან თავბრუდამხვევადაა გადახლართული. რომანის მეორე ნაწილში სტელა ქმარ-შვილს ტოვებს და ივოს საქართველოში მიჰყვება, სადაც ივო ვითომდა გარკვეულ დოკუმენტებს იკვლევს, სინამდვილეში კი ერთი ოჯახის წარსულის გამოძიებას ცდილობს. ივოსთვის ნაცნობია ძალადობის, ღალატისა და გაშვილების მწარე გამოცდილება და იმედი აქვს, რომ სტელასთან ერთად სხვისი ოჯახური საიდუმლოს გამოძიებით საკუთარი ოჯახის მტკივნეული ისტორიის დაძლევასა და დავიწყებას შეძლებს. „ჩემი საყვარელი ორეული“ ამაღელვებელი და მომნუსხველი დრამაა, რომელშიც აკრძალული ვნებისა და წარსულისაგან განთავისუფლების მცდელობის მსოფლიო თემებია ასახული."

ვრცლად

რეკომენდებული ელ. წიგნები

დაწვრილებით ელ. წიგნის შესახებ

"გერმანულიდან თარგმნა ნინო ბურდულმა./ ნინო ხარატიშვილის „ჩემი საყვარელი ორეული“ 2011 წელს დამოუკიდებელი გერმანული გამომცემლობების პრიზით დაჯილდოვდა. ესაა რთული ოჯახური ურთიერთობებისა და მტკივნეული სიყვარულის ამაღელვებელი ამბავი. სტელა ოცდაათი წლის ქალია, რომელიც პროფესიულ საქმიანობას ეწევა და მეუღლესთან ერთად ჰამბურგში ცხოვრობს. მისი მყუდრო ცხოვრება ნახევარძმის – ივოს მოულოდნელი გამოჩენით ირღვევა, რომელიც ოჯახში დიდი ხნის გაუჩინარების შემდეგ ბრუნდება. სტელასა და ივოს ამ შეხვედრის სცენები რომანში სულიერი ტრავმებით სავსე მათი ბავშვობის მოგონებებთან თავბრუდამხვევადაა გადახლართული. რომანის მეორე ნაწილში სტელა ქმარ-შვილს ტოვებს და ივოს საქართველოში მიჰყვება, სადაც ივო ვითომდა გარკვეულ დოკუმენტებს იკვლევს, სინამდვილეში კი ერთი ოჯახის წარსულის გამოძიებას ცდილობს. ივოსთვის ნაცნობია ძალადობის, ღალატისა და გაშვილების მწარე გამოცდილება და იმედი აქვს, რომ სტელასთან ერთად სხვისი ოჯახური საიდუმლოს გამოძიებით საკუთარი ოჯახის მტკივნეული ისტორიის დაძლევასა და დავიწყებას შეძლებს. „ჩემი საყვარელი ორეული“ ამაღელვებელი და მომნუსხველი დრამაა, რომელშიც აკრძალული ვნებისა და წარსულისაგან განთავისუფლების მცდელობის მსოფლიო თემებია ასახული."

ელ. წიგნის მახასიათებლები

ISBN - 13:

978-9941-466-01-4

სათაური:

ჩემი საყვარელი ორეული

ავტორი:

ნინო ხარატიშვილი

გამომცემელი:

ინტელექტი

გამოცემის თარიღი:

2015

თარგმანი:

გერმანულიდან

მთარგმნელი:

ნინო ბურდული

გვერდები:

374

კატეგორია:

რომანი

ნახვები:

15211

რეიტინგი:

4,7

მკითხველთა რეცენზია

საშუალო შეფასება

(225) რეცენზია

4.7

რეიტინგის განაწილება

5

[179]
4

[32]
3

[11]
2

[2]
1

[1]

წიგნის შესახებ

ჩემი საყვარელი ორეული

ნინო ხარატიშვილი

15211 ნახვა

წასაკითხი

რჩეული

6 ლარი

ყიდვა

სარჩევი

ყდა
ნაწილი I 
1 
2 
3 
4 
5 
6 
7 
8 
9 
10 
11 
12 
13 
14 
15 
16 
17 
18 
19 
20 
21  
22  
23 
24

ნაწილი I 
იქ 

როგორი ფერმკრთალი ხარ, როგორი მშვიდი. ვუყურებ შენს სახეს და ვხვდები, რომ ზუსტად იმავეს ვგრძნობ, რასაც ადრე ვგრძნობდი. – თან ვგრძნობ და თან მიკვირს, რომ ჩემთვის სხვა არაფერი არსებობს ამ სიახლოვის გარდა. ახლაც კი... 
ვერც ვერავინ გამიგებს. უბრალოდ შეუძლებელია, რომ ეს გრძნობა ასეთი ცოცხალი იყოს. იმ ყველაფრის მერე, რაც მოხდა. და იმის გათვალისწინებით, რომ არსებობს კიდევ მომავალი, ჩემი მომავალი. მაგრამ ასეა და რა ვქნა. ვეგუები ნელ-ნელა. როგორც ჩანს, ეს ლტოლვა ყველაფერს გაუძლებს. 
პირველად ვარ აქ მარტო. სულ მარტო: სულით ხორცამდე ეული. და მაინც, ახლაც კი შენს სახეს ვხედავ და ისიც აქ არის, ეს გრძნობა. ჩემი და შენი გრძნობა. შიში ვერაფერს დააკლებს. ეს უსაზღვრო, სათუთი ლტოლვა აღარასდროს გაქრება. 
არ ვიცი, როგორ აღვიძებდი ჩემში ამ სათუთი სიახლოვის განცდას. გრძნობა არ შეიძლება ნაზი იყოს. სინაზე ხომ უსუსურია, წამიერია ნემსის ჩხვლეტასავით, და უკვალოდ ქრება. ის კი, რაც შენ მაჩუქე, სულ სხვაა, უფრო ხანგრძლივი, ვიდრე სხვა ყველაფერი ჩემს ცხოვრებაში. ჩემი სინაზე უსასრულოა. არ ვიცი როგორ შეძელი ეს და დიდი ხანია მიზეზსაც აღარ ვეძებ... 
ერთ-ორ დღეში წავალ აქედან. ახლა კი ვზივარ ჩვენს ნაპირზე. მე და შენ აქ ვცურავდით ხოლმე. ამ ცივ ზღვაში. ქვიშა გრილია და ნოტიო. გადაუღებლად წვიმს.  
ახლა თმას მოვიჭრი და თავშიშველი შევეგებები ახალ ფიქრებს და ცივ ქარს. უფრო მსუბუქი გავხდები. იქნებ უფრო თავისუფალიც. ჩვენს ყურეში ვზივარ. ისეთი ცივია და მიუსაფარი აქაურობა, რომ ჩვენ გარდა არც ერთ გზააბნეულს არ დაუდგამს აქ ფეხი; აქ ვზივარ, სადაც ჩემი სიყვარული მინდოდა მეჩუქებინა შენთვის, შენ კი ჯერ არ იყავი მზად; რამდენი დილა და საღამო გაგვიტარებია აქ ერთად, მას შემდეგ, რაც ისევ ამოიდგი ენა; აქ ვეჩურჩულებოდით ზღვას მე და შენ – ჩვენს საიდუმლოებებს, ჩვენს დაპირებებს, ოცნებებსა და ჩანაფიქრებს ვანდობდით. 
ვზივარ აქ, გიყურებ, და პირველყოფილი ვნებით ვთვრები. მარტოობის საფლავთან ვცეკვავ. ჩემთვის ლტოლვა ყოველგვარი სიმარტოვის უარყოფაა. და მარტივი, დიონისური ჟინის ზეიმი. 
სინაზით აღვსილი, ბუმბულივით ფაფუკი ვარ, აბრეშუმივით ალერსიანი. როგორც ნანინანატრი ჩვილი, ხელუხლებელი ნაყოფი, სამყარო თავს რომ ევლება. 
სულ მიმეორებდი, აღარც კი გახსოვს ვინ ხარო. ალბათ ასეც იყო. შეიძლება შენთან ერთად არც არასდროს ვიცოდი. იქნებ მხოლოდ მაშინ მივხვდი, როცა ამ სინაზესთან ბრძოლა შევწყვიტე, როცა გული ვიჯერე ამ ნეტარებით. არ ვიცი. სამაგიეროდ ვიცი, რომ მე არ ვარ „შენ“, უკვე აღარ. და ამის ცოდნა სულ არ მაშინებს. ისევე, როგორც არ მაშინებს მარტოობა, სიჩუმე, შეკითხვები, რომლებიც აუცილებლად დაისმება ამ ყველაფრის შემდეგ, და რომელთაც ალბათ ერთი სიტყვა – „მომავალი“ – გააერთიანებს. ვიცი, რომ ტირილი მომიწევს. მიუღებელის ამორწყევა მომიწევს და შუბლსაც არავინ დამიჭერს. ვიცი. მერე რა? 
რა ლამაზი ხარ. ისევ ისეთი ლამაზი ხარ. ვიღიმი. გიყურებ და ვგრძნობ, როგორი მადლობელი ვარ შენი. ამ სათუთი სიახლოვისთვის. ამ დაუნდობელი სიშორისთვის. განწირულია ეს სიახლოვე, ვეღარავის გავუნაწილებ, უნდა დავემშვიდობო.  
და მაინც, თვალს ვერ გაშორებ. 