ლიტერატურული გაზეთი #161

ლელა სამნიაშვილი ლელა
 

 
თანამზრახველები
 
თავები გავყავით სასწაულში -
ნებით თუ უნებლიედ.
  სიცოცხლემ მიიტანა სივრცეზე იერიში -
ცივზე, უდაბურზე.
თუმცა სასწაული არ იყო დაწმენდილი,
არ იყო უვნებელი,
აენთო ნაპერწკალი,
გაისმა პულსაცია - სიცარიელეში.
აივსო დღეებით, აივსო ფერებით,
თვალებით, სახეებით. სიცოცხლე ჩვენი
და   ჩვენ კი - სიკვდილის თანამზრახველები.
და მივყევით, გავაბრტყელეთ მრგვალი დედამიწა -
ჩრდილოეთს ფერხთით დავუგეთ სამხრეთი,
შევზიდეთ ცათამბჯენებში ოქრო   და ვერცხლი,
შემოვდგით მიწურებში ნაკვერჩხალზე წყალწყალა წვნიანი
და მამამ, რომელსაც შვილის ხელი ეჭირა ხელში  
და არჩევდა თაფლს და კარაქს მინის თაროზე
და მამამ, რომელსაც შაჰიდის ქამარზე ეჭირა ხელი
და ეგონა, რომ ჩადრიან ქალებს   და თორმეტ ბავშვს
ღამით კართან დახვდებოდათ მთელი წლის სამყოფი მუცლის ქონი,
გაიარეს ერთმანეთის ძვლებში, კედლებში, სიცარიელეში,
გაიარეს პოლიტიკოსების და იმამების
საარჩევნო ყმუილში   და შავ ლოცვებში
და ნამსხვრევებში   და ზრიალში და პანიკაში  
და ნავთობის მაგისტრალში   და ჭაბურღილში
და ღმერთში   და სამშობლოში   და გარეკილ ჭეშმარიტებაში.  
და მათი შეჯახების ადგილას გაიხსნა სიკვდილი
რაღაც საშინელი მოზაიკის ნაფლეთებში
და ასე, ერთბაშად, შთანთქა სასწაული.  
და სად არის სამშობლო სიცოცხლის მიღმა?
ნუთუ ის არის - ხორცისმჭამელი მიწა და ღმერთი,
მებაღე, ხეს რომ რგავს და უვლის, ამწიფებს ნაყოფს,
რომ კმაყოფილმა დაიტკბოს ბაგე; მწყემსი, რომ ამრავლებს,
კვებავს, იფარავს, ნადიმისთვის ამზადებს საკლავს.
ნუთუ ზუსტად ჩვენი მსგავსია? დავიმსგავსეთ ჩვენი ღმერთები.
და დავდექით მათი სახელით სიკვდილის მხარეს.
სიცოცხლე ჩვენი   და ჩვენ კი - სიკვდილის თანამზრახველები.  
და სიყვარულიც გამოვკიდეთ ჩირაღდანივით
ჩვენი ბნელი საქმეების გასანათებლად.
 
წყალზე და ჯებირზე
 
სინამდვილეში ეს ჯებირია - წყაროს,
მდინარეს, ზღვას - გვერდები ამოუშენეს -
სათითაოდ ჩალაგდნენ - ბეტონის მძიმე ფილებივით -
ადამიანები. არ უნდა იყვირონ, არ უნდა დაიბზარონ,
არ უნდა ჩამოიშალონ, ვიდრე წყალი მიედინება,
მიიმღერის, მიექანება, იზრდება და ბევრდება
და მძვინვარდება და ეხეთქება გზაზე ნაპირებს. იციან,
არ უნდა დაყვნენ წყლის ნებას - სხვა გზა მონახოს.
უნდა გაძლონ, ჩაატიონ საგულდაგულოდ ამოყვანილ
კალაპოტში წყლის ნაკადი - საკუთარი წარსული და მომავალი,
რომელიც ალბათ, სადღაც გააღწევს,
 
სადაც თვალიც არ მიუწვდებათ.
 
მასწავლებლები გვანან ბეტონის მკვრივ ფილებს.
მათი სამსახური ზუსტად ეს არის.
და არაფერს ცვლის ჯამაგირი,
დღის რეჟიმი, ზაფხულის გრძელი არდადეგები.
მათი ვალია წყალს გაუძლონ და უყვარდეთ,
როცა მისი ყოველი წვეთი ჯიუტად მღერის:
"დაგვანებეთ თავი, არ გვინდა განათლება და თვითკონტროლი".
მათი ვალია, იმეორებდნენ წმინდათწმინდა ლოცვის ფორმულებს,
სტროფებს, ციტატებს შერჩეული ტემბრით,
ზუსტი ინტონაციით, რომ გზადაგზა ჩაიბეჭდოს ყოველმა ტალღამ.
ისინი გვანან ბეტონის ფილებს და  
არიან მრავალრიცხოვანი,რადგან ბევრია წყალი,
რადგან ძლიერია, რადგან ის არის ერთადერთი
მაცოცხლებელი და ერთადერთი დამანგრეველი.
სისტემა ცდილობს შეაკეთოს, გაამაგროს,
გააკონტროლოს. და არის დიდი განახლება კონსტრუქციების.
ის უნდა იდგეს მუდამ სწორი და შეუვალი,
წყლიდან მშრალად ამოსული და ტალღა შუბლით ეხეთქებოდეს.
მაგრამ არ ვარგა ამ მასალად ადამიანი,
ქვა - მღაღადებელი, აღჭურვილი უტყუარი ცოდნით -
ჩვევების და უნარების საზომი შკალით -
ნაპირზე რომ გამუდმებით აფიქსირებს საკუთარ რყევებს,
თუ თვითონაც წყალი არ არის - ტალღებთან ერთად -
სადღაც გაღწევის სურვილი რომ წინ მიაქანებს.
 
კარალიოკები
 
  რა მარტივია სილამაზისთვის - კარის შეღება,
გახსნა საკეტის, გახსნა გულის,
როგორც კოლოფის. გადაკეცავს ცარიელ ფურცელს -
ქაღალდის ჩიტად და გაუშვებს უმისამართოდ -
რომელიმე პარალელური სამყაროსაკენ -
თავისქალებში უვარსკვლავოდ რომ გაფენილა.
აუცილებლად აიღებენ, წაიკითხავენ, მოძებნიან,
გაუშლიან ფეხქვეშ ვნების წითელ ხალიჩას.
რა მარტივია - მას შეუყვარდე,
აგიკვიატოს სიმღერასავით.
მისდევს გულის ხმას. ფრთხილად არ ირჩევს,
არ აშტერდება ნაკვთებს და თითებს,
ნაკლს არ უთვლის არცერთ ნაყოფს,
ფრჩხილით არ კაწრავს, არ უკირკიტებს   -არ აშინებს
სიმეტრიის უსასრულო ვიბრაცია ამდენ ფორმაში.
საკუთარი სრულყოფილება ყოფნის სიმშვიდედ.
გონება კი ვერ ეგუება თავის მონობას -
კაკლის ნაჭუჭის ფორმის საკნიდან ეძებს სიმართლეს,
სილამაზეს, მიზანს, სიყვარულს. გაცქერის ჰაერს,
როგორც ბადეს. სივრცის მიღმა ეჭვობს სივრცეებს.
ხანდახან კი მზერას იმოკლებს -
საკუთარ ბაღში -   ჩერდება ხესთან.
მის ტოტებში - კარალიოკებს შეყურებს,
როგორც ბდღვრიალა გულებს - რომელიღაც მზიან დღეებში
სხეულიდან   გამოტანილებს -ხელშეუხებლად -
შემოდგომაში რომ ჩამწიფდნენ
და ზამთარში ჩირივით ჩაქრნენ.
 
მარხილი  
 
იქნებ ღირს - შეაბა