აპერიტივი - 1 სავახშმოდ ვაპირებდით წასვლას. რესტორანს განგებ არ ვასახელებ - ვაითუ, მეორედაც მომიწიოს იმავე რესტორანში ვახშმობამ და იქაურობა ჩვენს სანახავად შეკრებილი ხალხით დამხვდეს სავსე. მაგიდა სერჟმა დაჯავშნა. ეგეთ საქმეებს ყოველთვის სერჟი აგვარებს. ამჯერად ისეთი რესტორანი შეერჩია, სამი, ექვსი, ანდა სულაც, რვა თვით ადრე რომ უნდა დარეკო მაგიდის შესაკვეთად. რა უბედურებაა?! პირადად მე არავითარი სურვილი არა მაქვს, სამი თვით ადრე ვიცოდე, რომ ამა და ამ დღეს, ამა და ამ რესტორანში ვივახშმებ. არადა, არის ხალხი, ასეთ რამეებზე საერთოდ რომ არ ფიქრობს. დღეიდან რამდენიმე საუკუნის შემდეგ, რომელიმე ისტორიკოსმა, ოცდამეერთე საუკუნის დამდეგს, ადამიანთა მოდგმისათვის დამახასიათებელი სიგიჟეების შესწავლა რომ დააპიროს, საკვლევ მასალად ეგრეთ წოდებული ტოპრესტორნების კომპიუტერული ფაილებიც ეყოფა, ინფორმაცია, რომელიც ამ ფაილებში ინახება. აი, მაგალითად, ამოიკითხავს, რომ ესა და ეს ვაჟბატონი ამა და ამ დროს მზად იყო, სამი თვე ეცადა, ოღონდ კი ფანჯარასთან ახლოს მისჯდომოდა მაგიდას. მერე ჩვენი ისტორიკოსი იმასაც გაარკვევს, რომ იგივე ბატონი ხუთ თვესაც კი მოითმენდა, თუ, ბოლოს და ბოლოს, მამაკაცების საპირფარეშოსთან ახლოს მიუჩენდნენ ადგილს. ამას რესტორნების მესვეურების ენაზე „კლიენტებთან ურთიერთობის მართვა“ ჰქვია.
სერჟს რაც შეეხება, სერჟი მაგიდას სამი თვით ადრე არასოდეს შეუკვეთს. ამბობს, ესეც ერთგვარი სპორტიაო, და რესტორანში ყოველთვის იმ დღეს რეკავს, როცა ვინმესთან ერთად ვახშმობა აქვს დაგეგმილი. სერჟ ლომანისთანა ხალხის შესაფერისი რესტორნებიც არსებობს და ჩვენც სწორედ ერთ-ერთ ასეთ რესტორანში ვაპირებდით წასვლას. უნდა გითხრათ, რომ მსგავსი რესტორანი ბევრია - მთელ ქვეყანაში ერთ რესტორანსაც კი ვერ მოძებნით, სადაც ტელეფონში სერჟ ლომანის სახელისა და გვარის გაგონებაზე უმალ გულყრა არ ემართებათ. ცხადია, მაგიდის დასაჯავშნად თვითონ არასოდეს რეკავს - ამ საქმეს მდივანს ავალებს ხოლმე, ანდა რომელიმე თანაშემწეს.
- შენ მაგაზე არ იდარდო, - სასხვათაშორისოდ დამამშვიდა რამდენიმე დღის წინ ტელეფონით საუბრისას სერჟმა, - იქაურები მიცნობენ და მაგიდასაც ვიშოვი.
არადა, მე მხოლოდ ის ვიკითხე, ყველა ადგილი დაკავებული რომ აღმოჩნდეს, მაშინ სად უნდა წავიდეთ-მეთქი, თან მომეჩვენა, რომ სატელეფონო ხაზის მეორე მხარეს ჩემს თანამოსაუბრეს ხმაში სიბრალული დაეტყო. ისიც კი დამიდგა თვალწინ, როგორ აკანტურებდა აქეთ-იქით უკმაყოფილო სერჟი თავს. რესტორანში მაგიდის დაჯავშნა ხომ ერთგვარი სპორტი იყო?!
იყო ერთი ისეთი რამ, რაც იმ საღამოს არაფრის დიდებით არ მინდოდა. არ მინდოდა, იქ ვყოფილიყავი, როცა რესტორნის პატრონი ანდა მორიგე მენეჯერი სერჟ ლომანს ისე შეხვდებოდა, გეგონებოდა, მისი ძველი მეგობარიაო. არც იმის ნახვა მინდოდა, როგორ გაუძღვებოდა ოფიციანტი ქალი ყველაზე კოპწია მაგიდისკენ, ბაღის მხარეს რომ იდგა, ანდა როგორ შეირგებდა ამ ყველაფერს სერჟი, რომელიც გულის სიღრმეში უწინდებურად ერთი უბრალო ჯეელი იყო და ამიტომ უბრალო ადამიანების გარემოცვაში თავს სრულიად კომფორტულად გრძნობდა. მეც სწორედ ამ მიზეზით შევთავაზე, კუთხეში რომ კაფეა, იქ შეხვედრას ჯობია, ერთმანეთს პირდაპირ რესტორანში შევხვდეთ-მეთქი. ბევრი უბრალო ადამიანი დადიოდა იმ კაფეში. უბრალო კაცივით შეაბიჯებდა შიგნით სერჟ ლომანიც, გაიკრიჭებოდა კიდეც, აქაოდა, ამ უბრალო ხალხმა ჩემი მოსვლა არც კი უნდა შეიმჩნიოს და ყველამ თავ-თავისთვის უნდა განაგრძოს მასლაათიო. არა, მე ვერც ამისთანა სანახაობას გავუძლებდი.
ჩუქება
