მეექვსე. მ ე ე ქ ვ ს ე
ო რ შ ა ბ ა თ ი
დილის 10 საათი იქნებოდა, როცა სოლოლაკის ერთ – ერთი სახლიდან საშუალო წლოვანების მამაკაცი გამოვიდა და რუსთაველის გამზირისაკენ, ჩაფიქრებული ნელა დაუყვა ქუჩას.
როდემდე უნდა გაგრძელდეს ეს მარაზმი, ფიქრობდა ოთარი. არავითარი სამსახური, არავითარი შემოსავალი, საპენსიო ასაკის ჯერ არ იყო, სოციალურად დაუცველად არ ითვლებოდა, ასე რომ იყო მეგობრებისა და განგების იმედად. ჯერ – ჯერობით უძლებდა, მაგრამ უკვე თავის თავშიც ეპარებოდა ეჭვი. გრძნობდა ერთ დღესაც გატყდებოდა და მერე უკვე ფიქრისაც ეშინოდა რას მოიმოქმედებდა.
ოთარს გაუმარჯოს ოთარს, მიესალმა შემხვედრი მამაკაცი. ოთარმაც ინსტიქტუტად ხელი აუწიადა და არც გაჩერებულა გზა განაგრძო.
ეხლაც ჯიბეში ბოლო 5 ლარიანი ედო და იმით პურს, რამდენიმე კვერცხს და სიგარეტს იყიდდა. მერე, მერე რა უნდა ექნა. ვის მისდგომოდა კარზე, როცა თითქმის მთელი ქვეყანა მის დღეში იყო ჩავარდნილი.
ყოფილ ლაღიძის წყლებთან გაჩერდა. ერთი ბუტკა მაინც დაედგათ. ლაღიძის წყლით ამათ შესანდობარს მაინც დავლევდიო – გაიფიქრა და რატომღაც მშრალ ხიდზე გავლა მოუნდა.
მშრალ ხიდზე ძველი ნივთებით მოვაჭრეებს თავიანთი „ ტავარი “ პირდაპირ მიწაზე დაეწყოთ და კლიენტებს ელოდებოდნენ. თითო – ოროლა უცხოელი თუ ჩაუვლიდათ, ხოლმე და ისინიც ძირითადათ ფერწერათი ინტერესდებოდნენ.
ოთარი რიგებს შორის დადიოდა და გამოფენილ ძველ ნივთებს ზემოდან დაცქეროდა. რას არ ნახავდი აქ. 70 – იანი წლების კალმისტრები თუ სამელნეები, ძველი ფოტოაპარატები, გრამფირფიტები, ვიდეო კასეტები, სალამურები, ,ჭიქები, ჩაის კოვზები, ფოტო სურათები. ადამიანები ყიდიან წარსულს, გაიფიქრა მან. კარგი, სამარილე მესმის, ჩაის ჭიქა მესმის, კალმისტარსაც მოუძებნი ახსნას, მაგრამ ეს ფოტო სურათები ვის ჭირდება ნეტავ.
იგი შეჩერდა და სიგარეტს მოუკიდა. ვიღაც მოხუცს კაცს,ალბათ სახლიდან რაც ძველი ნივთები ჰქონდა გამოეზიდა და ბალახზე აკურატულად დაელაგებინა. ორ პატარა „ ატვიორტკას “ და საფერფლეს შემდეგ ფოტო სურათების პატარა დასტა დაედო. ოთარმა სურათები აიღო და გადაათვალიერა. მისი ყურაღდება ერთმა სურათმა მიიპყრო. იგი სამოყვარულო ფოტოაპარატით იყო გადაღებული, ალბათ 60 – იანო წლების დასაწყისში. გაყვითლებულ ქაღალდზე სოფლის საურმე გზა იყო გადაღებული. ამ გზაზე ქალი, კაცი და პატარა ბავშვი მოდიოდა, რომელთაც ეტყობოდა გადამღებმა დაუძახა და ისინიც სანახევროდ იყვნენ შემოტრიალებულები. ჩამავალი მზე სურათზე წაგრძელემულ ჩრდილებს ჰქმნიდა. საინტერესო ის იყო, რომ ჩრდილი მხოლოდ კაცის უკან შეინიშნებოდა. ქალს და ბავშვს ჩრდილი თითქოს დაეკარგათ.
– რა ღირს ეს სურათი? იკითხა ოთარიმ.
– რომელი? ისე იკითხა მოხუცმა, თითქოს გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა რომელ ფოტოს გაყიდიდა და რა ფასად.
ოთარის ხელში სურათი, რომ დაინახა კლიენტს დააკვირდა, ცოტა ხანს უყურა და მიუგო.
– არაფერი, ისე წაიღე.
ოთარი სულაც არ აპირებდა ფოტოს ყიდვას, მაგრამ არც ამ პასუხს ელოდა
ჩუქება
