ნიკა ჯორჯანელი მალე
ამბობენ, ირგვლივ ყველაფერი მალე ვითომდა
გაოხრდებაო... არაფერიც! პირიქით ვიცი:
მალე გახდება პოეზია დროის მედროშე.
მალე ომები დამთავრდება, ყველგან მშვიდობა
გაილაღებს. უბრალოდ ისევ
ისე არა ვართ ერთად მე და შენ.
მალე ვალუტა ეროვნული იპოვის საშველს.
სიბერის წამლის შეიქმნება მალე კრისტალი.
მალე მგზავრობის გაიზრდება კომფორტი მეტად.
მალე საბჭოთა კავშირის დაშლის
ოცდახუთი არის წლისთავი.
მე და შენ კი ისევ არა ვართ ერთად.
მკვლევარნი მალე პარალელურ სივრცეში გავლენ.
მალე დაიწყებს ჩინეთიდან თურქეთში ჩვენი
მთაგორიანი ქვეყნის გავლით ფრთამალ ქარავნად
მატარებელი სიარულს. მალე
უსასყიდლოდ იქნება დენი.
მე და შენ კი ერთად ისევ არა ვართ.
ზაფხულის თოვლი
ზაფხულს თავისი თოვლი აქვს.
თუ რამე ღებულობს მის აღწერას - ქაღალდია.
სხვა არაფერი, არავინ.
მზეს ეფიცხება დიდიან-პატარიანად ყველა,
უხმოდ, ჩემკენ ზურგშემოქცევით.
ქაღალდის წინიც წერითაა გამოსაყვანი
თავიდან ბოლომდე.
ცხელა.
მტვრის ბუქში გახვეული პოეტი,
ქუჩაში ტოტებდალეწილ ხესავით მდგომი,
წამით ფიქრობს, რომ რა კარგია,
რომ ბოლოს და ბოლოს დადგა ის დრო,
როცა ქალაქის საავადმყოფოებში
კონდიციონერებია დაყენებული.
მეტი არ დარჩა სასიამოვნო საფიქრელი.
კლდის ნატეხარივით მძიმეა
და დამზრალ რკინასავით ცივი დანარჩენი ფიქრები.
სხეულში მათი უწესრიგო თოვაა.
ითოვლება შინაგანი ორგანოები,
სახეები უჩნდებათ, რომ სიმწრისგან დაემანჭოთ.
სიცხეში შუა ქუჩაში მარტო ვდგავარ -
საკუთარ თავში შეკეცილი პატარა თოვლიანი ამინდი.
ზამთარო, შეგიძლია აღარ მოხვიდე.
ყველაფერი შენამდე მთავრდება.
ზურგჩანთიანი ლანდები
მალე წვიმები დაიწყება.
ჯერ კი ღრუბლის ნასახიც არაა ცაზე
და ლოყას მიდებული ჭიქა ვისკით
ქუჩის კაფედან თვალს აყოლებ გამვლელ ტურისტებს -
ამ დაუდეგარ ადამიანებს დაკუნთული ბარძაყებით,
შებრუნებული ქუდებით და საცნობი გამოხედვით,
მაზალოდ ჩაცმულებსა და ჯგროებად
გადაადგილებადს,
თვალებს ისეთნაირად რომ აფაციცებენ აქეთ-იქით,
თითქოს მთვარიდან ჩამოვარდნილიყვნენ.
გაიგო გინდა ბოლო-ბოლო, რა სტილია ცხოვრების,
თუ ამას საერთოდ შეიძლება ერქვას ცხოვრების სტილი.
და აი, როცა ტურისტები თვალს ეფარებიან,
უეცრად სულში დაახლოებით ასეთი სიმღერა იბადება:
აი, ფრინველები თბილი ქვეყნებისკენ ეშურებიან.
აი, თბილი ქვეყნებიდან ბრუნდებიან ფრინველები.
აი, დათვები და ზაზუნები ზამთრის ძილს ეძლევიან,
თევზები და კიბორჩხალები კი
ფსკერზე ჩადიან ორმოებში,
საიდანაც არხეინად გამოდიან, როცა საჭიროა.
აი, ფოთლები სცვივა ხეებს, და აი,
ფოთლები ისევ ხეებზეა.
აი, ქარი ჩნდება და ქრის და მერე ისევ უჩინარდება.
გემები მიდიან საითკენღაც, გემები მოდიან საიდანღაც.
ადამიანები კი, გემებზე მყოფნი,
ვერც მიდიან და ვერც მოდიან,
რადგან ყველგან თავიანთ გულებს დაატარებენ,
უფრო და უფრო შესადარებს სიკვდილის ჩრდილთან.
მათ მხოლოდ ტანსაცმლის გამოცვლა შეუძლიათ,
ფოტოაპარატებითა და კომპასებით აღჭურვა
და ერთი ადგილიდან მეორეზე გადასვლის
მომჩვარული მოჩვენებითობის შექმნა,
რაღაცით მაინც რომ გაექცნენ იქაურობას,
სადაც გულები ქარში გატანილი ჩვილებივით
სასიკვდილოდ ჩაუბჟირდათ ტირილისგან.
და მალევე გამოჩენილ ტურისტების ახალ ჯგუფს,
თითქმის განურჩეველს წინასგან,
უკვე ლანდებად აღიქვამ,
იმათ ზურგჩანთიან ლანდებად,
ვინც ფეხს ვერ იცვლის,
ვინც ძველი ქვების ნაოჭებში სისხლივით ჩახმა.
* * *
შენ მერე ცხოვრება პოულობს ცხოვრებას შენამდე.
ნელა ეხორცება, მძიმედ, გაჭირვებით.
მე შეზრდის ადგილში შევსახლდი და ცეცხლი შევანთე
მესამე მსოფლიო ომში დაჭრილივით.
შიგნიდან ეს არი ძალიან ცივი და ყრუ გამოქვაბული.
არაფრის მთქმელი და გამშვები აღარსად.
სექტემბრის არქტიკის, მთვარისა და ზამთრის ქაბულის
უაზრო ნაზავისმაგვარი რაღაცა.
უფერო სიღრუე. და წარმოსახვითაც ვერ ხდება შეღებვა
მისი უფერობის. თუნდაც შემოხატვა.
და ხელებს, რომლებიც შენ ვეღარ გეხება,
დავყურებ ძმასავით, ძმა რომ შემოაკვდა.
ადგილი, სიჩუმით, უჟმური სიზმრებით,
ნაცარ-მტვრით ნაშენი
მკვდრად დაბადებული ნატვრების სამეფოდ,
ჩუქება
