თავი პირველი სხვა კარი ეს ამბავი დიდი ხნის წინ მოხდა. მაშინ ბაბუაშენი ისევ ბავშვი იყო. თანაც ამბავი ძალიან საინტერესოა, რადგან იგებ, როგორ დაიწყო მოგზაურობა ჩვენს სამყაროსა და ნარნიას შორის.
იმ დროს მისტერ შერლოკ ჰოლმსი ჯერ ისევ ბეიკერ სტრიტზე ცხოვრობდა, ბასტაბლები(დორა, ოსვალდი, დიკი, ელისი, ჰორაცი და ოქტავიუს ბასტაბლები. ცნობილი ინგლისელი მწერლისა და პოეტის, ედიტ ნესბიტის წიგნის – „განძის მაძიებელთა ამბის“ პერსონაჟები. ბავშვები ლევიშემ როუდის ¹150-ში 1899 წელს თავიანთი ოჯახის დაკარგულ განძს ეძებენ.) კი ლევიშემ როუდზე განძს ეძებდნენ. იმხანად ბიჭებს ყოველდღე იტონის კურსდამთავრებულთა გახამებული საყელოთი უნდა ევლოთ. მაშინდელი სკოლები უვარგისი იყო, თუმცა, საჭმელი – გემრიელი; აი, ტკბილეული კი ისეთი იაფი და კარგი, რომ მოდი, დავდუმდები, თორემ ნერწყვი მოგადგება. სწორედ ამ დროს ლონდონში ცხოვრობდა გოგონა, სახელად პოლი პლამერი.
იგი ლონდონის ერთ რიგად ჩამწკრივებული, ერთმანეთზე მიკრული სახლებიდან ერთ-ერთში ცხოვრობდა. იმ დილით სახლის უკან იყო, რომ უეცრად სამეზობლო კედელზე ბიჭი ამოცოცდა და ეზოში თავი გადმოყო. პოლი გაოცდა, რადგან აქამდე მეზობლის სახლში ბავშვები არ ენახა. იქ მხოლოდ და-ძმა, მისტერ და მის კეტერლები ცხოვრობდნენ. მისტერ კეტერლი ბერბიჭა იყო, მის კეტერლი კი – შინაბერა. პოლიმ ბიჭს ცნობისმოყვარედ ახედა. ძალიან ჭუჭყიანი სახე ჰქონდა. გეგონებოდა, ჯერ მიწაში იჩიჩქნა, მერე იტირა და ბოლოს, ტალახიანი ხელები სახეზე მოისვაო. ისე, სიმართლე რომ ითქვას, ასეც იყო.
– გამარჯობა, – მიესალმა პოლი.
– გაგიმარჯოს, – უპასუხა ბიჭმა, – რა გქვია?
– პოლი, – მიუგო პოლიმ, – შენ?
– დიგორი, – უპასუხა ბიჭმა.
– რა სასაცილო სახელი გქონია! – უთხრა პოლიმ.
– პოლიზე სასაცილო ნამდვილად არ არის! – მიუგო დიგორიმ.
– დიახაც, არის!
– არა, არ არის!
– მე პირს მაინც ვიბან, – უთხრა პოლიმ, – არც შენ გაწყენდა, განსაკუთრებით კი... – გოგონა დადუმდა. უნდოდა, ეთქვა, განსაკუთრებით კი ტირილის მერეო, თუმცა, გადაიფიქრა, რადგან უზრდელობად მიიჩნია.
– კარგი, ჰო, ვტიროდი! – უთხრა ხმამაღლა ბიჭმა. ისეთი გულნატკენი იყო, აღარ ედარდებოდა, ამ ამბავს ვინ გაიგებდა.
– შენც იტირებდი, – განაგრძო მან, – მთელი ცხოვრება სოფელში რომ გეცხოვრა, გყოლოდა პონი, შენი ბაღის ბოლოში მდინარეს ეჩუხჩუხა, მერე კი, უეცრად, ამ საძაგელ სოროში ჩამოეყვანე საცხოვრებლად.
– ლონდონი სორო არ არის! – აღშფოთდა პოლი, მაგრამ ბიჭი ისეთი გაბრაზებული იყო, ეს ვერც შენიშნა და განაგრძო:
– მამაშენი რომ ინდოეთში წასულიყო, შენ კი, იძულებით, დეიდასთან და გიჟ ბიძასთან ჩამოსულიყავი საცხოვრებლად (ეს ვის მოეწონებოდა?) იმიტომ, რომ ისინი დედაშენს უვლიან, დედაშენი კი ავად იყოს... კვდებოდეს, – ბიჭუნამ სახე დამანჭა და თვალზე მომდგარი ცრემლის შეკავება სცადა.
– მაპატიე, არ ვიცოდი, – უთხრა დარცხვენით პოლიმ, მერე კი, რაკი არ იცოდა, რა ეთქვა და თან დიგორისთვის გუნების გამოკეთება ეწადა, ჰკითხა: – მისტერ კეტერლი მართლა გიჟია?
– ჰო, ის ან გიჟია, – მიუგო დიგორიმ, – ან უარესი. სხვენში სამუშაო კაბინეტი აქვს. დეიდა ლეტიმ გამაფრთხილა, იქ არასოდეს ახვიდეო. ჯერ ერთი, ეს ყველაფერი ძალიან საეჭვო მეჩვენება, მერე კიდევ, როცა კი ჭამის დროს ბიძაჩემი ჩემთან საუბრის წამოწყებას ცდილობს – რატომღაც ამ დროს დეიდასთან საუბარი აზრადაც არ მოსდის – დეიდა ყოველთვის სიტყვას აწყვეტინებს: „ენდრიუ, ნუ აწუხებ ბიჭს!“ ან: „დარწმუნებული ვარ, დიგორის ეს არ აინტერესებს!“ ან კიდევ: „დიგორი, არ გინდა, ეზოში გახვიდე სათამაშოდ?“
– ბიძაშენი რის თქმას ცდილობს ხოლმე?
– რა ვიცი, ვერ ასწრებს. ეგ კიდევ არაფერი. ერთხელ – გუშინ ღამით – ჩემს ოთახში დასაძინებლად მივდიოდი, ჰოდა, სხვენში ასასვლელ კიბეს ჩავუარე (იქ გავლის სულაც არ მეშინია) და დარწმუნებული ვარ, კაბინეტიდან კივილი მომესმა.
– შეიძლება, იქ გიჟ ცოლს მალავს!
– ჰო, ეგ მეც გავიფიქრე.
– ან შეიძლება, ყალბი ფულის მჭრელია.
– ან შეიძლება, მეკობრეა. აი, იმ კაცივით, „განძის კუნძულის“ დასაწყისში რომაა, და ახლა ძველ თანამოძმეებს ემალება.
– რა საოცარია! – თქვა პოლიმ. – არ მეგონა, თქვენი სახლი თუ ასეთი საინტერესო იყო!
– შეიძლება საინტერესოდ გეჩვენება, – მიუგო დიგორიმ, – მაგრამ იქ ძილი ნამდვილად არ გენდომება. როგორ მოგეწონებოდა, ლოგინში თვალებდაჭყეტილი იწვე და აყურადებდე, როგორ მოდის ბიძია ენდრიუ ფეხაკრეფით დერეფანში, შენი ოთახისკენ? თანაც, ისეთი საშინელი თვალები აქვს...
აი, ასე გაიცნეს ერთმანეთი პოლიმ და დიგორიმ. ზაფხულის არდადეგები ახალი დაწყებული იყო, იმ წელს არც
ჩუქება
