პირველი კივილის გაგონებამდე ჯერ მისი შიში ვიგრძენი.
კოშმარმა ჩემში შემოაღწია და გამომაფხიზლა სიზმრიდან, რომელშიც პლაჟზე ვიწექი და უცნობი სიმპათიური ბიჭი ტანზე გასარუჯ ზეთს მისვამდა. გონებაში რაღაც ფრაგმენტები ამომიტივტივდა, ოღონდ მისი და არა ჩემი – ცეცხლი, სისხლი, დამწვრის სუნი, მანქანის დალეწილი ნაწილები. გამოსახულებებმა ალყაში მომაქცია, მახრჩობდნენ, სანამ ტვინის რომელიღაც ფხიზელ კუნჭულში არ გამიელვა, რომ ეს ჩემი სიზმარი არ იყო.
გავიღვიძე. მუქი, გრძელი თმის ღერები შუბლზე მიმკვროდა.
ლისა თავის საწოლში იწვა, ყვიროდა და იკრუნჩხებოდა. წამოვხტი და სწრაფად მივუახლოვდი.
– ლის, – შევანჯღრიე, – ლის, გაიღვიძე.
ყვირილს უკლო. ახლა მხოლოდ სუსტად ქვითინებდა.
– ანდრე! – ამოიკვნესა, – ღმერთო!
– ლის, იქ აღარ ხარ, – ვუთხარი და წამოჯდომაში მივეხმარე, – გაიღვიძე.
რამდენიმე წამში ქუთუთოები აუთამაშდა, თვალები გაახილა და მქრქალ განათებაზე შევამჩნიე, გამოფხიზლებას იწყებდა. გამალებული სუნთქვა დაუმშვიდდა, მომეყრდნო და თავი მხარზე დამადო. ხელი შემოვხვიე და თმაზე მოვეფერე.
– მშვიდად, – ვუთხარი ნაზად, – ყველაფერი კარგადაა.
– ის სიზმარი ვნახე.
– ჰო, ვიცი.
რამდენიმე წუთს ასე ვისხედით, ხმის ამოუღებლად. როცა ვიგრძენი, რომ საბოლოოდ დამშვიდდა, ჩვენს საწოლებს შორის მოთავსებულ ტუმბოზე სანათს დავწვდი და ავანთე. ნათურა ბჟუტავდა, მაგრამ ჩვენთვის საკმარისი იყო. შუქზე მეზობლის კატამ – ოსკარმა წამოყო თავი და ჩვენი ღია ფანჯრის რაფაზე ამოხტა.
ოსკარმა ჩემგან შორს დაიჭირა თავი – რატომღაც ცხოველებს დამპირები არ უყვართ – მაგრამ საწოლზე მაინც ჩამოხტა და ხმადაბალი კრუტუნით მიელამუნა ლისას. მოროიების საწინააღმდეგო ცხოველებს არაფერი ჰქონდათ და ყველა მათგანს განსაკუთრებით უყვარდა ლისა. ლისამ ღიმილით მოჰფხანა კისერი და კიდევ უფრო დამშვიდდა.
– ბოლოს როდის გაჭამე? – ვკითხე და სახეზე დავაკვირდი. თეთრი კანი ჩვეულებრივზე მეტად გაჰფითრებოდა, უპეები ჩაშავებოდა და ავადმყოფურად გამოიყურებოდა. ეს კვირა სკოლაში განსაკუთრებით მძიმე გამოდგა და აღარ მახსოვდა, ბოლოს როდის მივეცი სისხლი, – დაახლოებით... ორი დღის წინ, არა? თუ სამი? რატომ არ მითხარი?
ლისამ მხრები აიჩეჩა და თვალი ამარიდა: – დაკავებული იყავი. არ მინდოდა...
– გეყოს, რა, ეგეთები, – ვუთხარი და უფრო მოხერხებულად დავჯექი. რა გასაკვირი იყო, ასე სუსტად რომ გამოიყურებოდა. ოსკარი, რომელსაც ჩემი სიახლოვე არ ეპიტნავებოდა, საწოლიდან ჩახტა და ისევ ფანჯრის რაფაზე მოკალათდა, საიდანაც შეეძლო მშვიდად ეცქირა, – კარგი, მოდი ახლა ჭამე.
– როუზ...
– მოდი რა, თავს უკეთ იგრძნობ.
თავი გადავხარე, თმა უკან გადავიყარე და ყელი მოვიშიშვლე. შეყოყმანდა, მაგრამ ჩემს ყელსა და იმის წარმოდგენას, წინ რა ელოდა, დიდხანს ვერ გაუძლო. უცებ სახეზე მშიერმა გამომეტყველებამ გადაურბინა, ტუჩები ოდნავ გაეპო და ეშვები გამოუჩნდა, რომელსაც ჩვეულებრივ, ადამიანების გარემოცვაში მალავდა. ეშვები უცნაურ კონტრასტს ქმნიდა მის გარეგნობასთან. ლამაზი სახითა და გახუნებული ქერა თმით ლისა ანგელოზს უფრო ჰგავდა, ვიდრე ვამპირს.
ეშვების მოახლოებისთანავე გულმა ბაგაბუგი დამიწყო. ერთდროულად ამიტანა შიშმა და მოუთმენლობამ, რომელიც განსაკუთრებით მძულდა, მაგრამ ვერაფერს ვუხერხებდი. ამ სისუსტეს ვერ ვერეოდი.
ეშვები ღრმად ჩამესო და ტკივილისგან წამოვიყვირე, თუმცა, შემდეგ ტკივილი არაჩვეულებრივმა, ოქროსფერმა სიამოვნებამ შეცვალა, რომელიც სხეულში ჩამეღვარა. ეს სიამოვნება მეტი იყო, ვიდრე რომელიმე სასმელისა ან ნარკოტიკისგან მიიღებდი. სექსსაც კი სჯობდა – უფრო სწორად, ჩემი წარმოდგენით სჯობდა, რადგან სექსი არასოდეს მქონია. წმინდა, სრულყოფილი სიამოვნების საბურველში ვეხვეოდი და ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს დედამიწაზე სრული სიმშვიდე ისადგურებდა. ეს უსასრულობას ჰგავდა. ლისას ნერწყვის შემადგენლობა ჩემს სისხლში ენდორფინს გამოყოფდა და სრულ თავდავიწყებაში გადავყავდი. მერე, სამწუხაროდ, დასრულდა. ერთ წუთსაც არ გაგრძელებულა.
ლისა გაიწია, ტუჩები ხელით მოიწმინდა და დამაკვირდა: – კარგად ხარ?
– მე... ჰო, – სისხლის დაკარგვის გამო თავბრუ მეხვეოდა, ამიტომ ლოგინზე მივწექი, – უბრალოდ, გამოძინება მინდა. კარგად ვარ.
ნეფრიტისფერი თვალებით შეშფოთებული მიყურებდა. მერე ფეხზე წამოდგა.
– წავალ, რამე საჭმელს მოგიტან.
არ მინდოდა წასულიყო, მაგრამ სანამ ტუჩებს ავამოძრავებდი და რამეს ვიტყოდი, ოთახიდან გავიდა. კბენით მოგვრილი სიამოვნება მაშინვე შეწყდა, როგორც კი ლისამ კბილები მომაშორა, მაგრამ ენდორფინების მცირე ნაწილი მაინც შემრჩენოდა ძარღვებში და სულელურად ვიღიმოდი. თავი მივაბრუნე და ფანჯრის რაფაზე მოკალათებულ ოსკარს ავხედე.
– აზრზე არ ხარ, რამდენს კარგავ, – ვუთხარი კატას.
თუმცა, ოსკარის ყურადღება რაღაც სხვას მიეპყრო. მოკუნტული იწვა და კუნაპეტი ბეწვი აჯაგვროდა. მერე კუდი დაგრიხა.
ტუჩებიდან ღიმილი გამიქრა და გაჭირვებით წამოვჯექი. ირგვლივ ყველაფერი დამიტრიალდა და ცოტა ხანს მოვიცადე, სანამ ოთახი ადგილს დაუბრუნდებოდა და წამოდგომას შევძლებდი.
ჩუქება
