რუსთაველის გამზირზე მოძრაობა გადაკეტილი დახვდა დათოს და მთავრობის სასახლისკენ გზას ფეხით გაუყვა. სასახლის წინ შექუჩებული ხალხისთვის გვერდის ავლა უნდოდა, მაგრამ რაკიღა ოდნავგა დააკვირდა და მიხვდა, რომ ისინი სხვა უბნებში და სხვა ჭერქვეშ გაზრდილები მაინც, რაღაც ნაწილები იყვნენ მისი, შეჩერდა და პირველად იგრძნო, რომ ხალხის გამოხედვას არა ჯიბგირის, არამედ ახალგაზრდა მრავალ-ჭირნახული კაცის გამოცდილი მზერა დაუხვედრა.
მაგათ, მაგ სადისტური მკვლელობებით, ჩვენი დათრგუნვა და მიწასთან გასწორება სურთ,მაგრამ ჩვენ არ დაუშვებთ ამას. - ამბობდა ვიღაც წვერებიანი უცნობი...
ამდენი უდანაშაულო სიცოცხლე... ეკლესიაში შესულებსაც არ მოერიდნენ... - ამოიგმინა ვიღაც ახალგაზრდა გოგონამ
დათომ, იქვე მდგომ, ვიღაც უცნობ ბიჭს ხელმკლავი გამოსდო და გვერდზე გაიყვანა.
რა მოხდა ამ დღეებში? თუ ძმა ხარ ამიხსენი!
შენ რაა, ჭურში ხომ არ იჯექი? მთელმა ქვეყანამ გაიგო...
გეოლოგი ვარ გესმის? - ოდნავ ჩააცქერდა თვალებში დათო, - მთებში გზა დამებნა და ეს-ეს არის ჩამოვედი ტყიდან.
გეტყობა არ ხუმრობ, ანდა როგორ უნდა იხუმრო...
არ ვიცი, არაფერი არ ვიცი... გეოლოგობისა რა გითხრა და მართლა ტყეში ვიყავი.
უცნობმა დაიჯერა დათოს გულწრფელი ტონის და თავი ჩაქინდრა...
იმ დღეებში, მიტინგი გვქონდა სასახლის წინ. გვიცადეს, გვიცადეს და 9 აპრილის გამთენიისას თავს დაგვასხეს რუსის კბილებამდის შეიარაღებული ჯარი. მერე კი, იცი რა ქნეს? იმ ჯარმა ძმაო, ოცამდე ახალგაზრდა გოგონა და ქალი ამოჟლიტა სასანგრე ნიჩბებით და ხელკეტებით, კაცებზე რომ არაფერი ვთქვა...
დათომ კიდევ ერთხელ გადახედა აცრემლებულ და დაბნეულ ხალხს და ჩუმად იკითხა:
ნატო... ნატო, ხომ არ ერქვა იმ გოგონებიდან ვინმეს?
შენ, შენს ახლობელს კითხულობ არა? - უცნობმა თვალებში შეხედა დათოს, - ყველა მიცვალებული ჩვენი ახლობელია ძმაო.
ვიცი, ვხვდები მე მაგდენს - ოდნავ მოიკვნიტა ტუჩის ძირი დათომ.
ნატოზე რა მოგახსენო, არ მახსოვს, არ ვიცი - მხრები აიჩეჩა უცნობმა, - უმეტესობა გოგონები და ქალები დახოცეს. ერთი მოკლული ქალის გვამი, ასზე მეტ კაცის გვამს უდრის ალბათ თავისი საცოდაობით. სილამაზეს ჩასცეს ლახვარი... ქალი ქალს აღარა ჰგავს და კაცი კაცს. თითქოს ქალაქიც მოდუნებულა და დასაყრდენს ეძებს...
დათოს, ნატოს უბნისკენ გაუწია გულმა. რამდენიმე ნაბიჯი რომ გაიარა, იგრძნო რომ ცუდად ხდებოდა...
ნეტავ სად არის ახლა ის?... ცოცხლებშია?... - გაიფიქრა და იგრძნო რომ, დროზე რომ არ შეეწყვიტა ფიქრი, ისევ შეიძლება არეოდა გონება.
ეს ყველაფერი თუ არა, უმეტესი მილორის ბრალია, მაგრამ მაინც იმედი მაქვს... რის იმედი, ისიც არ ვიცი, მაგრამ მაინც მაქვს, რაღაც გაურკვეველის, კარგის...
ვიღაც პატარა ბიჭუნამ ბურტყუნ-ბურტყუნით ჩაუარა გვერდით.
რამ გაგაბრაზა? - ოდნავ გაუღიმა დათომ.
ბიძია, ეს ქუჩა სულ ჯარისკაცებით იყო სავსე, ხელკეტებით გვემუქრებოდნენ. - შუბლშეჭმუხნულმა ახედა პატარამ.
შეგაშინეს?
არა, მე არა! მაგრამ ჩემი პატარა და და სხვა გოგონები სახლიდან გარეთ გამოსვლას ვერ ბედავენ.
ნუ გეშინია. ეგენი თუ ცუდი ჯარისკაცები იყვნენ, სხვებიც არიან - კეთილები და ძლიერები.
მერე, რატომ არ მოგვეშველნენ?
ვერ მოასწრეს პატარავ... ვერ მოასწრეს...