წინასიტყვაობა
ფსიქოლოგიური წესი გვამცნობს, რომ თუ შინაგანი სიტუაცია არ გაიაზრე,
მაშინ ის ბედის მსგავს გარეგნულ მოვლენებად იჩენს თავს
კ. იუნგი
მეოთხე კლასში მათემატიკის მასწავლებელმა (თუ უკვე ალგებრას გავდიოდით?) დაფასთან გამიძახა და მითხრა - ახლა მე და შენ ამერიკას აღმოვაჩენთ. აბა მიპასუხე, რამდენი იქნება ორჯერ ორი?
რაკი მივხვდი, რომ მასწავლებელი - ისედაც კაი ოხუნჯი და ხუმარა კაცი, ამჯერად რაღაცას მიპირებდა, გავხედე თვალმოჭუტულმა, როგორც თვითონ იცოდა, და ვუპასუხე
- ოთხი არა, ხომ?
- მაშ რამდენი? - მოჭუტა მიშა მასმაც თვალი
-ხუთი?...
-ვა, უჩემოდ აღმოაჩინე ამერიკა! - კმაყოფილმა დამცხო დათვივით ტორი სუსტ მხარზე და ცარცი ჩამომართვა...
მერე დაგვიმტკიცა, თუ როგორ არის ორჯერ ორი არა ოთხი, არამედ ხუთი...
ამას მას მერე ბევრჯერ ვაკეთებდი მეგობრებთან, მაგრამ ახლა არც ეს კაზუსი მახსოვს, და არც ალგებრა ზოგადად... მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ჩემი ცხოვრების აქსიომები არასდროს იძლევა სტანდარტულ და მოსალოდნელ შედეგებს. ჩემი ორჯერ ორიც არ გამოდგა მხოლოდ ოთხი...
სერიების დასაწყისი - ტაბულა რასა!
ჩემი საბედისწერო შეხვედრები ჩემივე გათვლით ერთ უცნაურ ფორმულას მაგონებს - აი რომელიც ბავშვობაში მასწავლეს. თუმცა არავინ მასწავლა ამ ფორმულით ცხოვრებას როგორ გავმკლავებოდი - როცა ის, რაც ყველასთვის ოთხია, ჩემთვის ხან ხუთია და ხანაც მინუს ოთხი... ამიტომ, ისევ ჩემთვითონ ვჯახირობ და ვასწორებ იმას, რისი გასწორებაც გამომდის და ვიტან იმას, რასაც ვერაფრით ვშველი...
სუფთა დაფა მიყვარდა სკოლაში, წკრიალა და ლაპლაპა... არ მეზარებოდა მისი სველი ტილოთი გასუფთავება, სანამ მასწავლებელი შემოვიდოდა. ამიტომ, ნაჭერი სულ დამქონდა სკოლაში ( მაშინ სპეციალური ტილოები არ იყიდებოდა, ან მე არ მახსოვს) და ამ ნაჭერს დღეში იმდენჯერ ვრეცხავდი, რამდენი გაკვეთლიც იყო ცხრილში. ამიტომ ხელები სულ სუფთა და გაყინული მქონდა.
სუფთა დაფა - ეს ის ეკრანია, სადაც ჩემი ბავშვობა აირეკლა - წერდენ მასზე სხვები, ჯღაპნიდნენ და ხატავდნენ, ხანდახან მეც ვთამაშობდი შესვენებებზე „კრესტიკი-ნოლიკის“, ან ვხატავდი მზეს და გვირილებს, და მერე მარტო მე ვასუფთავებდი. ვშლიდი და ისევ მზად ვიყავი დამენახა, როგორ ივსება დაფა სხვადასხვა იეროგლიფებით, ორნამენტებით, სიუჟეტით... ასე ვწერე და ვშალე საკუთარი ცხოვრების დაფაზე ნახევარი საუკუნე. დღეს ეს დაფა ჩამოვხსენი და ... აი ვფიქრობ, რა მოვიმოქმედო. სად მივუჩინო ადგილი...