ცივი სხეული
ავტორი: გიგა შერგელაშვილი
2016 წელი.
“ცივ სამყაროში ვცხოვრობთ, მხოლოდ სიცოცხლე ანათებს და სიყვარული ათბობს ამ წყვდიადს.”
I
ლუკას ისტორია დაბადებიდანვე განსხვავებული იყო, რადგან ბედისწერის „მწერლებმა“ მისი ცხოვრების ნაწილი შეცვალეს. ლუკა პირად ჩანაწერებს აკეთებდა, რომელთა დახმარებითაც საკუთარი შესაძლებლობის მიზეზს იძიებდა.
-მე მქვია ლუკა. დავიბადე ღამის თორმეტ საათზე. არაფერი განსაკუთრებული, იმ ღამეს სხვა ბაშვებიც გაჩნდნენ, მაგრამ გარკვეული დროის შემდეგ, როდესაც თვალის ფერის ჩამოყალიბება ხდება, ჩემი თვალები ყოველდღე სხვადასხვა ფერს იღებდა. ექიმებისთვის ეს მოვლენა ამოუხსნელი იყო. იმ დროისთვის არ არსებობდა ისეთი ტექნოლოგია, რომლითაც შესაძლებელი იქნებოდა ამ ფენომენის ახსნა.
სანამ ექვსი თვე შემისრულდებოდა, როდესაც ვტიროდი, თურმე თვალების ფერი ღია ცისფერი ხდებოდა. ისე კი, ჩვეულებრივი, მუქი ყავისფერი თვალები მქონდა. როდესაც ერთი წელი შემისრულდა, რამდენიმე დღის შემდეგ მარჯვენა თვალის ფერი მუქი ლურჯი გახდა. მის მერე აღარ შეცვლილა და მზის შუქზე ვარსკვლავივით ბრწყინავს. თუ კი ჩრდილში გადავინაცვლებ, ნელ-ნელა ცხრება. მთვარის შუქზე კი მსუბუქი ნათება აქვს. მეორე თვალის ფერი არ იცვლება. კოშმარული სიზმრები ჩემი განუყრელი ნაწილი გახდა. ზოგიერთიდან ხელებსა და ფეხებზე ნაიარევები გადმომყვებოდა, მაგრამ რამდენიმე წუთში ქრებოდა. როდესაც ამ ამბებზე დაკვირვება დავიწყე მივხვდი, რომ ეს სიზმრები არ იყო და მე ვხედავდი რეალურად სხვადასხვა ადამიანის თვითმკვლელობის სცენებს.
მშობლებს ექიმებთან და ფსიქიატრებთან დავყავდი. წამლებს ღრმა ძილში მივყავდი, მაგრამ როდესაც წამლების მიღებას ვწყვეტდი, იგივე მეორდებოდა. შემდეგ მღვდელი მოიყვანეს, რომელიც ფსიქოლოგიურად და სულიერად მაძლიერებდა. იგი, როგორც საკუთარ შვილს, ისე მარიგებდა. წლები გავიდა. ჩემი მოძღვარი გარდაიცვალა, მაგრამ ის ყოველივე, რაც მასწავლა, ჩემში დარჩა. ამის მერე ყველაფერს შევეჩვიე და მშობლებს მოვატყუე, რომ წამლები აღარ მჭირდებოდა. როდესაც წამალს ვსვამდი, ძლიერი ღებინება მეწყებოდა. არ მინდოდა, მთელი ცხოვრება ექიმებთან მევლო.
დედა მკერავია, მამა მშენებელი. ერთ დღესაც გადავწყვიტე, დამოუკიდებლად დამეწყო ცხოვრება. მსურდა, გამერკვია, თუ რა მჭირდა. სხვა ქალაქში ვიშოვე ისეთი სამუშაო, რომ საკუთარი თავისთვის მეტი დრო მრჩებოდა და ხელფასი კი თავის სარჩენად მყოფნიდა. ერთ-ერთი თანამშრომელი, ნიკა, ყველაფერში მეხმარებოდა და მასწავლიდა. დავმეგობრდით, ერთად რამდენიმე თვე ვმუშაობდით, შემდეგ იგი გაათავისუფლეს. მიზეზი ვერ გავიგე. საცხოვრებელი ადგილიც შეიცვალა და ვერც დავუკავშირდი. წლები გავიდა. მეგობრები გავიჩინე. მათთან ერთად კარგ დროს ვატარებდი, მხოლოდ ასე მავიწყდებოდა ჩემი ამბავი. ერთად ბევრგან დავდიოდით ვცდილობდი, არ ჩამძინებოდა, რადგან დროის ნებისმიერ მონაკვეთში შემეძლო სხვადასხვა ადამიანის თვითმკვლელობის დანახვა-გააჩნია, ვინ რა მანძილით იყო დაშორებული ჩემგან.
საღამოობით ლუკა ფიქრებით დაღლილი შინ ბრუნდებოდა. ერთოთახიან ბინაში მაგიდაზე, ტელევიზორის, კალმისა და ფურცლების მეტი არაფერი ელაგა. საწოლი კედელთან ჰქონდა მიდგმული. საწოლის თავთან დაბალი უზურგო სკამი ედგა, რომელზეც წიგნები და მაგიდის ლამპა ედგა. საწოლზე პირსახოცი ედო, რადგან ხილვების შემდეგ ოფლიანს ეღვიძებოდა. როდესაც ლუკა წვებოდა, დაძინება არ უნდოდა და წიგნებს კითხულობდა, თუმცა იცოდა, რომ უძილობა ფსიქიკისთვის ძალიან ცუდი იყო. წიგნის კითხვის დროს ჩაეძინებოდა ხოლმე.