პირველი ნაწილი
1
სენატორი ავტომობილების გაქირავებიდან გამოყვანილ „ტოიოტას“ ისეთი სიჩქარით მიაქროლებდა მოუასფალტებელ, უსახელო შარაგზაზე, რომ მოხვევისას ბორბლები წიოდნენ და ერთ ადგილას ტრიალებდნენ. შემდეგ მანქანა მოცურდა და გზიდან გადავიდა, შავ, სწრაფად მდინარე წყალში გადავარდა და, მგზავრისკენ დაგვერდებული, სწრაფად დაეშვა ფსკერისკენ.
მგონი, ვკვდები... მგონი, მართლა ვკვდები...
2
უკვე კუნძულის მიყრუებულ, უკაცრიელ უბანში იყვნენ, ალბათ გზა აერიათ. კელი პირზე მომდგარ სიტყვებს ყლაპავდა და გამბედაობას იკრებდა, რომ ეთქვა, დავიკარგეთო.
პრეზერვატივი, უკვე რა ხანია, გამოუყენებელი ეგდო ჩანთაში. ჯერ ტყავის ჩანთით დაატარებდა, ახლა - „ლორა ეშლის“ ყვავილის ნაყშიანი, ლამაზი საზაფხულო ჩანთით. ასეთივე შეკვრა ედო ძველ, წითელი ტყავით გაწყობილ ჩალის ჩანთაში, რომელიც იმდენი ხანი ატარა, რომ ბოლოს ნაწილებად დაეშალა. კოხტად და აკურატულად შეფუთულ პრეზერვატივს აფთიაქის უბიწო სურნელი ასდიოდა და ჩანთაში ცოტა ადგილს იკავებდა. მთელი ამ თვეების განმავლობაში ხელი არ უხლია მისთვის, ჩანთიდან არ ამოუღია, არავისთვის გაუწვდია, არავისთვის შეუთავაზებია მისი გამოყენება ან ასეთ შესაძლებლობაზე დაფიქრება - არც მეგობრისთვის, არც თანამშრომლისთვის ან ახლად გაცნობილი მამაკაცისთვის.
ახლა უკვე გრეილინგ-აილენდის ჭანჭრობში იყვნენ, მეინის შტატის ჭაობებში, ბუთბეი-ჰარბორის ჩრდილოეთით, საიდანაც კუნძულამდე ბორანი ოც წუთში აღწევდა. მხიარულად ლაზღანდარობდნენ და გულიანად იცინოდნენ, როგორც ძველი მეგობრები, რომლებიც უბრალოდ იშვიათად ხვდებიან ერთმანეთს. სენატორს ცალი ხელი საჭეზე ედო, მეორეში კი არყითა და ტონიკით სავსე პლასტმასის ჭიქა ეკავა. კელი ფრთხილად უჭერდა სენატორს ჭიქიან ხელს, რომ სითხე არ გადმოღვროდა. და უცებ, მოულოდნელად, რაღაც მოხდა, როგორც კინოში ხდება ხოლმე - როცა კადრი ხტის, თითქოს სლოკინი აუვარდაო, შემდეგ კი ეკრანიდან გამოსახულება ქრება. ისე უცებ მოხდა, რომ კელი ვერც მიხვდა, როგორ გამოეცალა ბორბლებქვეშ გზა გაქანებულ ავტომობილს და როგორ შემოევლო სიბნელე საქარე მინას, როცა შავ წყალში აღმოჩნდნენ… შავ წყალში იძირებოდნენ და სიცოცხლისთვის იბრძოდნენ, ამოსვლას ლამობდნენ, ბლანტი ჭანჭრობი კი გაცოცხლებული აჩრდილივით მიიწევდა მათ ჩასაყლაპავად.
მგონი, ვკვდები... მგონი, მართლა ვკვდები...
3
კელის გამბედაობა არ ეყო, ბაფისთვის ეთქვა, ახლა თუ არ გავაკეთებ, რასაც მთხოვს, ყველაფერი დამთავრდება, თვითონაც ხომ იციო.
4
ჰაერში ჭაობის მძაფრი და მწკლარტე სუნი იდგა, ნესტის და ლპობის, შავი მიწის და შავი წყლის სუნი. მოგონებასავით უკან დარჩა ატლანტის ოკეანის ცივი, მაცოცხლებელი სუნთქვა, მარილის მკვეთრი სუნით გაჟღენთილი. აქ კი, კუნძულის სიღრმეში, მხოლოდ აღმოსავლეთიდან თუ წამოუბერავდა სუსტი ნიავი. აქამდე არც ტალღების ხმა აღწევდა. მხოლოდ ღამის მწერები ზუზუნებდნენ სიბნელეში და ქარი ტანდაბალ ხეებს შემოხვეულ ხვიარა ბალახს აშრიალებდა.
კელის გაეღიმა.
რა უცნაურია, რომ ახლა აქ არის, თუმცა არც კი იცის, სად არის ეს „აქ“ - ფიქრობდა უსაფრთხოების ღვედს ჩაფრენილი, სრულიად ფხიზელი კელი კელერი და ეღიმებოდა.
ჩქარობდნენ, რადგან ბორანი ბროკდენის ნავმისადგომიდან კონტინენტისკენ რვა საათსა და ოც წუთზე გადიოდა. დაახლოებით რვა საათი და თხუთმეტი წუთი იქნებოდა, როცა ავტომობილების გაქირავებიდან გამოყვანილი „ტოიოტა“ წყალში გადავარდა - მდინარეში? არხში? წყალსატევში? - იქ, სადაც გზა მკვეთრად უხვევდა, რისი წარმოდგენაც არც სენატორს და, მით უმეტეს, არც მის მგზავრს, კელი კელერს, არ შეეძლოთ. არავის დაუნახავს, როგორ გადაეშვა მანქანა წყალში.
დაახლოებით ოცდაათი ფუტის მოშორებით ხიდი იყო - ვიწრო, ხის, ფიცრებგამომპალი ხიდი. მაგრამ არაფერი მიანიშნებდა მის, ისევე, როგორც სახიფათო მოსახვევის, არსებობაზე - არავითარი ნიშანი, არავითარი გაფრთხილება.
არა, ახლა არა. ოღონდ ასე არა.
კელი კელერი ძალიან ახალგაზრდა იყო იმისათვის, რომ მომკვდარიყო - ოცდაექვსი წლისა და რვა თვის, და იმდენად გაოცებული და გაოგნებული, რომ არც კი წამოუყვირია, როცა „ტოიოტა“ მთელი სისწრაფით მოსწყდა გზას და ბნელი, თითქმის უხილავი წყლის ზედაპირზე დაეშვა. უცებ იფიქრებდი, შეიძლება არც ჩაიძიროს, შეიძლება სრიალით გადაევლოს შავ წყალს, ვარდნის ტრაექტორიამ მეორე ნაპირამდე მიაღწევინოს, სადაც ლელიანი და ხშირი ბუჩქნარი, ლიანებში გახლართული ჯუჯა ხეებიაო.
წყალი ღრმა არ უნდა ყოფილიყო - ასეთ ადგილას მხოლოდ თხრილში თუ გადავარდები. გზისპირა ჯებირიც უფრო მყარი უნდა ყოფილიყო. და სრულიად შეუძლებელი იყო იმის წარმოდგენა, რომ წუნწუხივით შავ, კანალიზაციიდან ჩამდინარე სიბინძურით აქოთებულ წყალში აღმოჩნდებოდი, ასე უცებ, ასე უბრალოდ, ასე იმედწართმეული.
ოღონდ ასე არა. ასე არა.
თავზარდაცემულ კელის არ სჯეროდა, რაც მის თავს ხდებოდა. ალბათ სენატორიც იმავეს განიცდიდა. ოთხ ივლისს გრეილინგ-აილენდზე, ბაფი სენტ ჯონის მშობლების ვილაში, უდარდელი, სადღესასწაულო განწყობა სუფევდა - სიცილი და მხიარულება, ინტელექტუალური საუბრები. კელის გამალებით უცემდა გული, უწყინარი წინათგრძნობა ჰქონდა იმისა, რაც უნდა მომხდარიყო (როგორც ახლო, ასევე
ჩუქება
