თავი 1 ოდ(ოდდ ინგლისურად უცნაურს ნიშნავს (აქ და შემდგომ მთარგმნ. შენიშვნ.)) თომასი მქვია. ჩვენს ეპოქაში, როდესაც ადამიანთა უმრავლესობა სახელ-დიდების საკურთხეველს ეთაყვანება, არა მგონია, გაინტერესებდეთ, ვინა ვარ და საერთოდ, ვარსებობ თუ არა.
ცნობილი პიროვნება არა ვარ. და არც ცნობილი პიროვნების შვილი. ცნობილი პიროვნება ცოლად არ მყოლია, ცნობილი პიროვნება არასოდეს მაცდუნებდა და ცნობილი პიროვნებისთვის ჩემი თირკმელი არასოდეს გადაუნერგავთ. თანაც, არ მსურს, ცნობილი პიროვნება გავხდე.
ჩვენი კულტურის პარამეტრებით, მე ისეთ არარაობას წარმოვადგენ, რომ ჟურნალი „პეოპლე“ არათუ არასოდეს დაწერს ჩემზე, არამედ ამ გამოცემის მესვეურებმა მის გამოწერაზეც კი შეიძლება უარი მითხრან, რადგან ჩემი არაცნობადობის შავმა ხვრელმა მთელი მათი წამოწყება შეიძლება დავიწყების უფსკრულში ჩაითრიოს.
ოცდაერთი წლის ვარ. ყოვლისმცოდნე ზრდასრულისთვის მე, ცხადია, თითქმის ბავშვად ვითვლები. თუმცა ნებისმიერი ბავშვისთვის საკმარისად ხნოვანი ვჩანვარ, რომ აღარ მენდოს, და პატარებისა და უწვერულების ჯადოსნური საზოგადოებიდან სამუდამოდ გამრიცხოს.
შესაბამისად, დემოგრაფიის ექსპერტმა შეიძლება დაასკვნას, რომ ჩემი საურთიერთობო წრე სხვა ახალგაზრდა მამაკაცები და ქალები არიან, ვინც ოც წელს უკვე გადააბიჯეს, მაგრამ ოცდაერთი ჯერ არ შესრულებიათ.
არადა, სინამდვილეში, ამ ვიწრო აუდიტორიისთვის სათქმელი არაფერი მაქვს. ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, შემიძლია განვაცხადო: არ მენაღვლება უმეტესობა იმისა, რაც ახალგაზრდა ამერიკელთა უმრავლესობას აინტერესებს. ცხადია, თვითგადარჩენის სურვილს თუ არ ჩავთვლით.
მე უჩვეულო ცხოვრებას ვეწევი.
თუმცა ამით არ მინდა ვთქვა, თითქოს ჩემი ცხოვრება თქვენსაზე უკეთესია. დარწმუნებული ვარ, თქვენი ცხოვრება იმდენადაა აღსავსე ბედნიერებით, ხიბლით, საოცრებითა და ასატანი შიშით, რამდენადაც კი შეიძლება ისურვოთ. ჩემი არ იყოს, თქვენც ადამიანები ხართ და, ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, ყველას მშვენივრად მოგვეხსენება, სიხარული და შიში რას წარმოადგენს.
მე უბრალოდ ვგულისხმობ, რომ ჩემი ცხოვრება ორდინარული არ გახლავთ. მუდმივად საოცარი რაღაცები მემართება, ისეთი საოცარი რაღაცები, რაც სხვებს არათუ მუდმივად, ცხოვრებაში საერთოდაც არ მოსვლიათ.
მაგალითად: არასოდეს დავიწყებდი ამ მემუარების წერას, რომ არ მიმეღო ბრძანება კაცისგან, რომელიც ოთხას გირვანქას იწონის და ექვსი თითი აქვს მარცხენა ხელზე.
მას პ. ოსვალდ ბუნი ჰქვია, მაგრამ ყველა „პატარა ოზის“ ეძახის, რადგან კიდევ არსებობს „დიდი ოზი“, მამამისი, ჯერაც რომ ცოცხალია.
პატარა ოზის ჰყავს კატა, სახელად „საშინელი ჩესტერი“. კატა ძლიერ უყვარს. ასე მგონია, საშინელ ჩესტერს თავისი მეცხრე ცხოვრება სატვირთო მანქანის ბორბლებქვეშ რომ დაესრულებინა, პატარა ოზის გული ამ დანაკარგს ვერ გაუძლებდა.
პირადად მე საშინელი ჩესტერის მიმართ მაინცდამაინც მხურვალე გრძნობები არ გამაჩნია, რადგანაც ფეხსაცმელზე დამაფსა რამდენჯერმე.
„მას ჰქონდა მიზეზი, ეს რომ გაეკეთებინა“, - ამიხსნა ოზიმ, და საკმაოდ დამაჯერებლადაც, თუმცა ბოლომდე არა ვარ დარწმუნებული, რომ კატას სწორედ ის მოტივი ამოძრავებდა, რომელიც ოზიმ დამისახელა. იმის თქმა მინდა, რომ ეჭვქვეშ საშინელი ჩესტერის პატიოსნებას ვაყენებ, და არა პატარა ოზისა. თანაც, ბოლომდე ვერ ვენდობი კატას, რომელიც ამტკიცებს, ორმოცდათვრამეტი წლის ვარო. და თუმცა ამის დამადასტურებელი ფოტოები არსებობს, ვფიქრობ, ფოტოები გაყალბებულია.
გარკვეულ მიზეზთა გამო, რაც მალე გაცხადდება, ეს ხელნაწერი ვერ დაიბეჭდება, სანამ ცოცხალი ვარ და ამიტომ, ცხადია, კუთვნილ ჰონორარსაც ვერასოდეს მივიღებ. თუმცა ქველმოქმედებისთვის ვინმე სხვას შევარჩევ. ვისაც ჩემს ფეხსაცმელზე არ მოუშარდავს. ასეა თუ ისე, ამ მემუარებს ფულის გულისთვის არ ვწერ. ვწერ, ფსიქიკური ჯანმრთელობა რომ შევინარჩუნო, და საკუთარი თავი დავარწმუნო, - თუმც კი არ ვიცი, მოვახერხებ ამას თუ არა, - ჩემს ცხოვრებას აქვს საზრისი და საკმარისად სერიოზული მიზანი საიმისოდ, ცხოვრება რომ არ შევწყვიტო.
მაგრამ ნუ შეშფოთდებით. ნაწერი, რომელსაც კითხულობთ, პირქუში სულაც არ იქნება. ოსვალდ ბუნმა კატეგორიულად მოითხოვა, წიგნი მსუბუქი საკითხავი უნდა იყოსო.
- თუ მსუბუქი საკითხავი არ იქნება, - მითხრა ოზიმ, - ჩემი ოთხასგირვანქიანი უკანალით დაგაჯდები. არა მგონია, ამგვარი სიკვდილი მოგინდეს.
ოზი ტრაბახობს. მისი უკანალი, თუმც კი საკმარისად ზორბა, ას ორმოცდაათ გირვანქაზე მეტი არ იქნება. დანარჩენი ორას ორმოცდაათი გირვანქა მისი დამაშვრალი ჩონჩხის სხვა მონაკვეთებზეა გადანაწილებული.
თავიდან, როცა გაირკვა, მსუბუქ თხრობას ყოველთვის ვერ ვინარჩუნებდი, ოზიმ ივარაუდა, რომ უვარგისი მთხრობელი ვარ. „ეს მოუხდებოდა აგათა კრისტის რომანს, „როჯერ ეკროიდის მკვლელობა“, - გამომიცხადა მან.
ამ, პირველი პირით დაწერილ დეტექტიურ რომანში ერთობ მომხიბლავი მთხრობელი აღმოჩნდება როჯერ ეკროიდის მკვლელი და ამას ლამის წიგნის ბოლო გვერდზე უმხელს მკითხველს.
გაიგეთ, მკვლელი არა ვარ. არავითარი ბოროტმოქმედება არ ჩამიდენია, არაფერს გიმალავთ. ბრალდება, თითქოს უვარგისი მთხრობელი ვარ, დაკავშირებულია იმ დაძაბულობასთან, რაც ზოგიერთ ზმნას ახლავს.
ოღონდ ამაზე ნუ ინაღვლებთ. ძალიან მალე შეიტყობთ ყველაფერს.
ჩუქება
