ლიტერატურული გაზეთი #155

გიორგი ლობჟანიძე (ფრაგმენტები სათუო პოემიდან)

სათარგმნზე თავჩამხობილს მეძინება.
ეს სამტომეულის პირველი ვეებერთელა ტომია
და ამიტომაც
გარეკანზე
ახალგაზრდა პოეტი ახატია -
აჰმად რეზა აჰმადი,
რომელიც ძალიან ჰგავს თამაზ ბაძაღუას,
ოღონდ თამაზისაგან განსხვავებით,
პუნტულა, წითელი ლოყები არა აქვს,
რის გამოც, ერთხელ, იზა ორჯონიკიძეს,
არცთუ უწყინარი ხუმრობით,
უთქვამს თამაზისთვის:
როგორ შეიძლება წითელლოყებიანი პოეტი!
სასწრაფოდ გახდიო...
მე წითელლოყებიანი, მსუქანი მთარგმნელი ვარ,
ყოფილი პოეტი.
ლექსებს აღარა ვწერ
და ამიტომაც,
მკიდია, როგორ გამოვიყურები.
ამ ჩემს ფეხებს,
თუ ამ ატრუებულ დედათა და მამათა ამბოხს
ვნებას არ აღვუძრავ.
პეპელასავით ჩავხმი ჩემს ასაკში,
რომლის გვირგვინიც თანდათან იხურება
და მხოლოდ წარსულიდან მონაბერი
  ქარიღა მაფრიალებს.
მძინავს...
შუქი ანთებული მრჩება.
 
2.
შუაღამისას
უეცრად ვიღვიძებ.
სახე აჰმად რეზა აჰმადის სახეზე მაქვს მიჭყლეტილი.
თვალებს ვახელ და
პირველი მის თვალებს ვეფეთები,
როგორც ხელიდან გაშვებულ შესაძლებლობას,
მრავალთაგან ერთ-ერთს,
ოღონდ ისეთს,
რომლის მიზეზიც ამჯერად მაინც
თვითონ არ ვყოფილვარ:
მხოლოდ ამ კაცთან შემეძლო მემეგობრა
და სწორედ ისეთთან, როგორიც ამ სურათშია:
ახალგაზრდასთან,
ვიდრე მზერას
ხელიდან გაშვებულ შესაძლებლობებზე დარდი
ჩაუღლიდა.
მესამე ტომის სურათიდან სწორედ ასე იმზირება
და მე იმ მესამე ტომიდან
  ჯერ არც ერთი ლექსი არ მითარგმნია...
პირველ ტომში
მცენარეების სახელთა დაზუსტებამ გამაწვალა.
რა ამბავია,
ყველა ბალახს რომ თავისი სახელი აქვს!
დაილოცოს ვეფხო ტოკლიკიშვილი,
რომელიც ყველა ყვავილს "ყაყაჩოს" ეძახის
და ეს სრულებით საკმარისია იმის გამოსახატავად,
რაც მამაკაცს შეუძლია გადმოსცეს
ყვავილთან მიმართებით

ფრაგმენტები სათუო პოემიდან

3.
"არ მიყვარს ანა კალანდაძე.
ვერ გაიგებ -
პოეზიაა თუ ჰერბარიუმი!" -
მეუბნება
ერთხელ
შოთა იათაშვილი.
შოთა, შენ ხარ ნამდვილი არჯაკელი,
ნამდვილი არჯაკელი, ხვიარა
და არ იცი,
ქსანზე ვინ ჩამოიარა,
რადგან
შენ გიყვარს ლია სტურუა
და მხოლოდ იმას წარმოიდგენ,
რომ მკვდარ ძროხას
ყელში გვირილების თაიგული ჰქონდა გაჩხერილი...

4.
გეშინოდეთ:
მე ისეთი ფანტაზია მაქვს,
ყველა თქვენგანი
შემიძლია
დედიშობილა
წარმოგიდგინოთ!

5.
ადრე პოეტები სიყვარულით კვდებოდნენ.
ახლა შურით კვდებიან.
დადიან ბოღმით გაბერილი ტომრებივით...
არადა, სინამდვილეში საჩუქრებით სავსე ტომრები არიან,
მთვრალ თოვლის პაპას რომ დაავიწყდა
სადღაც, დიღმის ტრასაზე,
ელექტრო ბოძის ქვეშ,
როცა თვითონ ბუჩქებში,
ან
იქვე,
ბოძის გვერდზე,
მოსაფსმელად იყო გადასული...
ჰოდა, ესენი ყრიან ახლა,
ელნათურას შესციცინებენ
და საკუთარ უღონობაში იხრწნებიან,
რადგან მპოვნელი და პირის მომხსნელი
აღარავინ ჰყავთ...
არც ღირს...
ამათ პირი რომ მოხსნა,
ფერად-ფერადი საჩუქრები კი აღარ გადმოსცვივდებათ,
ჩირქს გადმოანთხევენ,
ლანცეტის წვერით
გადახსნილი
ძირმაგარასავით....
აი, თქვენ, ვინც სიახლეს ისაკლისებთ:
დააფასეთ, რა მეტაფორებია!
სარკე ძველია,
სამაგიეროდ,
ყოველ წამს,
როცა შიგ ჩაიხედავთ,
თქვენა ხართ
ახალი....
ოღონდ მანამდე
კარგად უნდა შეიგნოთ,
რომ ელნათურა მზე სულაც არ არის...
მითუმეტეს, - ღმერთი...
 
6.
"დათვი ხეზე როგორ გავა, იავნანინაო."

7.
პაატა შამუგია არც ღმერთია და არც ჰომოსექსუალი...
სტუდქალაქში იმავე ოთახში ცხოვრობს,
სადაც მე ვცხოვრობდი
90-იანი წლების დასაწყისში,
როცა საერთო სოციალური კონტექსტი ისე ჟრიალებდა,
გიორგი ლობჟანიძე
ფრაგმენტები სათუო პოემიდან
როგორც ჩვენი გალიგვული ძვლები
ჭახჭახა ყინვაში...
და ჩვენ მშობლიურ ბუდეებს
  ახალმოწყვეტილი სტუდენტები
ერთმანეთთან გასათბობად ვწვებოდით,
მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ,
რომ არ გავყინულიყავით!
ვინც მეტყვის, რომ ეს ბოზობაა,
ჯერ ძირგამონგრეული ფეხსაცმლით
  ილაწლაწოს თოვლში
და როცა გაყინულ სახლში მივა,
  მშიერი და არაქათგამოცლილი,
თავისას რომ იტყვის, ჩვენიც არ დაავიწყდეს....
ის ვინც არ გამთბარა
სტუდქალაქის კორპუსში აყრილი პარკეტით,
იქვე, კორპუსშივე დანთებულ კოცონთან,
ვისაც არ უნახავს
  ამ მაღალი კოპრუსებიდან გადმოყრილი
წინა ღამით გაჩენილი ბავშვები - თოვლში,
ვის თვალწინაც ბრმა ტყვიას არ მოუცელავს
ძვირფასი მეგობარი,
ანდა მეგობრები არ დაუხოცავთ
ტყავის კურტკის გამო,
ზედ უნივერსიტეტის ბაღში, -
მერე კი სტუდქალაქში არ დაბრუნებულა,
არ ჩაწოლილა,
სულერთია, ვისთან
და არ უოცნებია უკეთეს მომავალზე, -
დაე, სჯეროდეს
სიკეთისა და სამართლიანობის,
წინასაარჩევნო დაპირებებივით...
მეც ამიხდა ჩემი ოცნება უკეთეს მომავალზე.
იმ წლებში მჯეროდა, რომ მოვიდოდა
პაატა შამუგია,
რომელიც არც ღმერთია და არც ჰომოსექსუალი
და უმღერებდა ადამიანურ თანაგრძნობას,
იანვარში აყვავებული იასამანივით
და ისე გულწრფელად,
რომ ყველას ეჭვი შეეპარებოდა,
რომ ეს კაცი
ან ღმერთია
ან ჰომოსექსუალი...

8.
არც ერთი, არც მეორე...
მე ყოველთვის მესამე ვიყავი...

9.
შენ რა უნდა მასწავლო,
ვიტორიო დე სიკას
ფილმებზე ვარ გაზრდილი!

10.
დავწერე: "ხანდახან როგორ ამიტანს ხოლმე
ცელქობის სურვილი.
თითქოს, პატარა ბავშვი ვიყო.
თითქოს წლების გორგალს
ბაბუაწვერას ყვავილივით შევუბერე სული
და