მოლოი

I დედაჩემის ოთახში ვარ. ახლა მე ვცხოვრობ აქ. ოღონდ როგორ მოვხვდი, ეგ კი აღარ ვიცი. სასწრაფომ თუ მომიყვანა, ყოველ შემთხვევაში - რაღაც მანქანამ. ამოსვლაშიც დამეხმარნენ, მარტო ვერც ამოვიდოდი. კვირაობით ვიღაც კაცი დაიარება ჩემთან - ეტყობა, იმის წყალობით თუ გადმოვბარგდი. თვითონ კი უარობს, თან ფულს მაძლევს და ფურცლები მიაქვს. რამდენი ფურცელიცაა, იმდენივეა ფულიც. კი, ახლა ასე ვმუშაობ, ცოტ-ცოტას, ჩემებურად. თუმცა ეგეცაა, სინამდვილეში წარმოდგენა არა მაქვს, როგორ ვიმუშაო. ისე, ჩვენში დარჩეს, რა მნიშვნელობა აქვს?! ახლა უბრალოდ მინდა, იმაზე ვილაპარაკო, რაც შემომრჩა - გამომშვიდობება მოვასწრო და კვდომასაც დავუსვა წერტილი. ისინი კი არ მაცლიან. კი, ისინი. მარტო ის კაცი არა. ისე, მოსვლით მარტო ის ერთი მოდის. ეგეც მოესწრებაო, მეუბნება. კეთილი და პატიოსანი. სიმართლე ისაა, ნება თითქმის აღარ შემრჩა. როცა ახალი ფურცლების წასაღებად მოდის, წინა კვირას წაღებულსაც უკან მიბრუნებს. ზედ რაღაცები მოუნიშნავს, ოღონდ ამის აზრს კი ვერ ვხვდები. საერთოდ, არც ვკითხულობ. თუ ვერაფერი დავახვედრე, არც არაფერს მაძლევს და მეჯუჯღუნება კიდეც. მაგრამ მარტო ფულისთვის არ ვმუშაობ. მაშ, რისთვის? აი, ეგ აღარ ვიცი. ეგ კი არა, მართალი გითხრათ, ბევრი რამე არ ვიცი. არ ვიცი, მაგალითად, დედაჩემის სიკვდილის ამბავი. ვითომ უკვე მკვდარი იყო, როცა აქ გადმომიყვანეს? თუ მერე გარდაიცვალა? ანუ დასასაფლავებელი იყო? არ ვიცი-მეთქი, ხომ გითხარით. იქნებ ჯერ არც დაუსაფლავებიათ. ასეა თუ ისე, მისი ოთახი ახლა მე მერგო. მის საწოლში მძინავს. მის ქოთანში ვშარდავ და ვისაქმებ. მისი ადგილი დავიკავე. ნელ-ნელა, ალბათ, სულ უფრო და უფრო ვემსგავსები კიდეც. ერთადერთი, რაც ბოლო წვეთად მჭირდება, ვაჟიშვილია. ისე, ეგებ მყავს კიდეც სადმე? არა მგონია. ახლა კაი ხნის იქნებოდა, ლამის ჩემხელა, ლამის ჩემსავით ბებერი. იყო ერთი პატარა ცელქობა მოახლე გოგოსთან. ნამდვილ სიყვარულს ვერც დაარქმევ. ნამდვილი გრძნობა სხვას ეკუთვნოდა. იქამდეც მივალთ. რა ერქვა? ისევ დამავიწყდა. ზოგჯერ მგონია, ვიცნობდი კიდეც საკუთარ ვაჟს, ვზრუნავდი მასზე. მერე ჩემს თავს შევუძახებ ხოლმე, ეგ შეუძლებელია-მეთქი. შეუძლებელია, როდესმე ვინმეზე ზრუნვა მომეხერხებინა. მგონი, ამ სიტყვას ვერც კი დავწერ სწორად. ამას და კიდევ ბევრ სხვასაც. ისე, ან მაგას რა მნიშვნელობა აქვს?! კარგი, ეს იქით იყოს, ისევ იმ ჩემს უცნაურ სტუმარს დავუბრუნდეთ. ყოველ კვირა დღეს მაკითხავს. სხვა დროს არ სცალია. მუდმივად წყურვილი აწუხებს. იმან მითხრა სწორედ, დასაწყისი არაფრად ვარგა, სხვანაირად უნდა დაგეწყოო. მართალს უნდა ამბობდეს. ძველი სკოლის ვინმე უჟმური კალმოსანივით, მართლა თავიდან დავიწყე ყველაფერი. როგორი ამბავია? დავიწყე და ესენიც ყველაფერს ინახავენ. ახლა კი ლამის ბოლოში ვარ გასული. არადა, ჯვარს მაცვეს. და რა მერე - რასაც ახლა ვაკეთებ, უკეთესია? მარტო იმათ კი არა, მეც გვარიანად ვიგვემე თავი. ჩვენში დარჩეს, ადვილია დაწყება? არ ვიცი. თავგზა ამებნა. მაგრამ ეს იქით იყოს - რახან დავიწყე, დავიწყე. ეტყობა, რაღაც მაინც დაინახეს, ისე არც შეინახავდნენ. ეგრეა.
ეს - ამ ჯერზე, მერე იქნებ - ერთხელაც. მერე, ალბათ - უკანასკნელად, და მგონი, დამთავრდება კიდეც - თავად სამყაროს ჩათვლით. სულ-სულ-სულ საბოლოო აღსასრულის წინათგრძნობა. ყველაფერი იბინდება. ცოტაც და დაბრმავდები. ტვინიდან მოდის ყველაფერი. უკვე აღარ მუშაობს. თავადვე მეუბნება, ჩემი იმედი აღარ გქონდესო. მუნჯდები და ბგერებიც ძნელად გესმის. სადაცაა, ზღურბლსაც გადააბიჯებ. ეგრეა. მართლა ტვინიდან მოდის ყველაფერი. დაიღალა, ეტყობა. არადა, ჯიუტად გაიძახი: ახლა შევძლებ, მერე ეგებ - კიდევ ერთხელ, მერე - ბოლოჯერაც; იმის იქით კი აღარაფერია. გინდა, როგორმე ეს აზრი ჩამოაყალიბო, რადგან, გარკვეული თვალსაზრისით, ერთადერთია, გადამრჩენელი. მერე ცდილობ, მთელი ის ბუნდოვანებაც გაფანტო, ამოიკითხო და თავს უჩიჩინებ, ყველაფერი ჩემი ბრალიაო. ბრალი? მაგარი სიტყვაა. ოღონდ რაში მდგომარეობს ეს ბრალი? დამშვიდობება ჯერ ადრეა და მაგის დროც მოვა, როცა შენს თვალწინ ის ჯადოსნური, დაბინდული ლაქა გაქრება თანდათან. რაკი დამშვიდობება აუცილებელია, სიგიჟე იქნება ამაზე უარის თქმა, როცა ამის დრო დადგება. გარდასულ დღეებს სინანულის გარეშე იხსენებ, თუკი იხსენებ საერთოდ. მათზე იშვიათად ფიქრობ. ან რაა აქ საფიქრალი? არ ვიცი. ხალხიც ირევა, შენგან ძნელად გამოსარჩევი. ეს ცოტათი გაბნევს. აი, ვხედავ - მავანი Aნელი-ნელ უახლოვდება მავან ჩ-ს, და არც იციან, რას სჩადიან. ოდესღაც ეს სოფლის თვალშისაცემად უკაცრიელ გზაზე ხდებოდა და არც თხრილი, არც რამ ბუჩქნარი მოჩანდა სადმე. საღამოხანს თვალუწვდენელი მინდვრების მდუმარებაში ძროხები ზანტად იცოხნებოდნენ. ზოგი იწვა, ზოგიც ფეხზედგომელა იცოხნებოდა. ეგებ რაღაცას ვიგონებ კიდეც, რაღაცას ვალამაზებ,