- შევიდეთ, ალექსანდრე, - მწყაზარსახიანმა ქალმა პატარა შვილს თავზე ხელი გადაუსვა და პირჯვარი გადაიწერა.
როდესაც ბავშვი ხარ, ეკლესიის კართან რომ დგები და მაღლა იხედები, გგონია, მის სიმაღლეს დასასრული არ აქვს, ხოლო იქ, სადაც, ალბათ, მაინც სრულდება, ღმერთია - ეს განყენებული და აუხსნელი "რომელმან".
და შენ არ ცდები.
თუ მოინდომებ, ღმერთი მართლა იქ იქნება.
ამიტომაა ეკლესია უსულო ქვით ნაშენი სულიერების განსახიერება; ამიტომაა იქ სიყვარულით შესული ადამიანი ასე აღტკინებული და მშვიდობისმოყვარე.
ერეკლე და ალექსანდრე დედ-მამასთან ერთად იყვნენ. ერეკლე რვისა იყო, ალექსანდრე - ხუთის. ბავშვებმა ბრმად მიბაძეს მშობლებს, მათაც გადაიწერეს პირჯვარი და ტაძარში შევიდნენ.
სახეზე რაღაც უჩვეულო, მკვრივი ჰაერი მოხვდათ. უჩვეულო გარემომ ბავშვებსაც კი სულიერი სიმშვიდე მიანიჭათ.
მშობლებმა ჯიბეები მოიჩხრიკეს, ცოტა კი გაუთოთხარდათ საქმე, მაგრამ ბოლოს მაინც შეაკოწიწეს ხურდები რვა სანთლის საყიდლად.
ალექსანდრემ კუთვნილი სანთელი აიღო და ერთ-ერთი ხატისკენ წავიდა. ერეკლე, აქაოდა უფროსი ძმა ვარო, თან გაჰყვა. მშობლები არ ღელავდნენ: ერეკლე იმთავითვე თავგზიანი ბავშვი იყო.
უმცროსი ძმა მაცხოვრის ხატთან მივიდა და თვალებში ჩახედა. უცნაური გრძნობა დაეუფლა: აქამდე მხოლოდ ის იცოდა, რომ ეს ნახატი მისნაირებისთვის უწმინდესი და სათაყვანებელი იყო. სწორედ ამიტომ, ალექსანდრესაც უდიდესი მოწიწება, სიყვარული და პატივისცემა უნდა გამოეჩინა.
მაგრამ ახლა ერთდროულად იმდენი რამ დაინახა, იმდენი, იმდენი... რაც მის გონებას ახსოვდა და იცოდა, ბიჭს შეეხო, მკერდში ჩაიკრა.
ხატი თითქოს ამოძრავდა კიდეც!
ალექსანდრე მაცხოვრის სახეს შესცქეროდა და ვერ გაეგო, როგორ შეიძლება, ერთ გამოსახულებას შეეძლოს ტირილიც, სიცილიც, გახარებაც, მოწყენაც, მოწონებაც, საყვედურიც...
მაცხოვრის თვალები ჩვეულებრივი ადამიანისას დაემსგავსა და სანთლების შუქი მათში ალიცლიცდა.
ალექსანდრე რაღაცამ ჩაითრია, გაიტაცა და, რომ არა ერეკლე, ვინ იცის, რამდენი ხანი იქნებოდა ასე.
- რაღას ელოდები? - ყურში ჩასჩურჩულა უფროსმა ძმამ, - წავიდეთ.
გასასვლელისკენ მიმავალი უმცროსი ძმა ხშირ-ხშირად იხედებოდა საოცარი ხატისკენ და ბოლოჯერ რომ მიიხედა, იქვე, პატარა ბიჭი დაინახა, თანატოლი. იმ ბიჭს რაღაც უცნაური, მოწითალო-მოშავო ზედა ეცვა, შემხმარი სისხლის ფერის.
- დედაა, - დაუძახა ალექსანდრემ, - შეხედე იმ ბიჭს, როგორი წითელი აცვია. მეც მინდა!
- იმას? კედელთან რომ დგას, იმას?
- ჰო.
- ფერების ცნობა ხო იცი? - ღიმილით გაიქნია თავი დედამ, - ეგ წითელი კი არა, ლურჯია. სახლში რომ მივალთ, გავიმეოროთ.
ალექსანდრე ბერიძე დარწმუნებული იყო, რომ არ ცდებოდა, მაგრამ გაჩუმდა.
