PLAYLIST-ის საიდუმლო ტელევიზორის ყურებაში გატარებულმა წლებმა მაიძულა მეფიქრა, რომ შესაძლებელია, მიცვალებულს გადააწყდე და ვერც კი მიხვდე, მკვდარია თუ არა, სანამ არ ამოაბრუნებ და მკერდზე ნატყვიარს, გამჭოლ ჭრილობას ან რამე ამდაგვარს არ უპოვი. ახლა ვხვდები, მართლაც ასე იყო, - ჰეიდენი ლოგინში იწვა, იდიოტური, „ვარსკვლავური ომების“ ნახატებიანი ზეწარი ფეხებს შორის მოექცია (რამხელები ვიყავით მაშინ?), ზუსტად ისე, როგორც ყოველთვის, როცა მასთან სახლში ვრჩებოდი.
ჰეიდენმა ღრმა ძილი იცოდა, ზოგჯერ იძულებული ვხდებოდი, ლოგინიდან გადმომეგდო და ასე გამეღვიძებინა, რაც ადვილი არ იყო - დაბალი და მრგვალი გახლდათ, მე კი მაღალი, სარივით აწოწილი ბიჭი ვარ. ამიტომ გულწასული რომ დამხვდა, ადგილიდან ვერ დავძარი. ძირს გართხმული რომ დავინახე, ამოვიოხრე და ვცადე, მომეფიქრებინა, როგორ მომეხადა ბოდიში წუხანდლისთვის - დარტმისა და ლოგინიდან იატაკზე გადმოგდებისთვის.
საკუთარი ხმამაღალი ამოოხვრა გავიგონე. მალევე მივხვდი მიზეზს: ჰეიდენი არ ხვრინავდა. არადა, ჰეიდენი ყოველდღე ხვრინავდა. დედაჩემი მედდაა და ფიქრობდა, ძილის დროს ჰაერის უკმარისობა აწუხებსო. ჩემთან რომ რჩებოდა ხოლმე, დედა მის ხრიალს ვერ ეგუებოდა და დერეფანში იძინებდა, შემდეგ კი არწმუნებდა, დედას დაელაპარაკე, იქნებ ნიღაბი გიყიდოს და შვება იგრძნოო, მაგრამ ის არასოდეს იზამდა ამას. ჰეიდენი დედამისს იშვიათად ელაპარაკებოდა, მხოლოდ აუცილებლობის შემთხვევაში, კიდევ უფრო ნაკლებსავარაუდო იყო, მამისთვის გაენდო გასაჭირი.
ცოტა ხანში ოთახში გამეფებული დუმილი მეუცნაურა. ვცდილობდი, თავი დამერწმუნებინა, არა უშავს, ჩანს, მოხერხებულად იცვალა გვერდი და ამიტომ აღარ ხვრინავს ან რაღაც ამდაგვარი-მეთქი, მაგრამ ეს ყველაფერი სასწაულს ჰგავდა, მე კი უკვე ხუთი წელი იყო, ებრაულ სკოლაში დავდიოდი და სასწაულების აღარ მჯეროდა.
არც კი განძრეულა.
- ჰეიდენ, სერიოზულად, გაიღვიძე!
არაფერი. მისი ბუზღუნიც კი ვერ გავიგონე.
ის იყო, სტორმტრუპერის თავისთვის უნდა წამევლო ხელი და ზეწარი გადამეხადა, რომ ჰეიდენის მაგიდაზე არყის ცარიელ ბოთლს მოვკარი თვალი, რომელიც ლეპტოპსა და „მილენიუმ ფალკონის“ მოდელს შორის, მძინარის სასთუმალთან იდო.
ეს უცნაური ამბავი გახლდათ - ჰეიდენი საერთოდ არ სვამდა. წვეთი არ დაულევია იმ რამდენიმე წვეულებაზე, რომლებზეც ერთად ვიყავით. მახსოვდა, რომ ყლუპის მოსმის დროც არ ჰქონდა წუხელ. ბოთლი მაგიდაზე არ უნდა ყოფილიყო, თუმცა იმდენად მოწყვეტილსა და ფორმადაკარგულს ეძინა, ვიფიქრე, შეიძლება, შინ მისულმა მამის კარადიდან ლიქიორი გამოიღო-მეთქი.
მუცელი ამიბუყბუყდა. მიზეზი დანაშაულის გრძნობა უნდა ყოფილიყო. ალბათ, იმიტომ ვერ იღვიძებდა, ნაბახუსევი იყო. დანაშაულის გრძნობის მიუხედავად, სიცილი ვერ შევიკავე - ჰეიდენის პირველი ნაბახუსევი. რომ გაიღვიძებდა, მაგრად გავაშაყირებდი, შემდეგ წამოვაგდებდი, ნოყიერად ვასაუზმებდი და ყველაფერი კარგად იქნებოდა.
ისღა დარჩენოდა, გაეღვიძა.
ლოგინის თავთან მივედი და ცოტა მოშორებით გავჩერდი იმ შემთხვევისთვის, გული რომ არეოდა. სახლში ისეთივე ჰაერი იდგა, როგორც ჩვეულებრივ - სტერილური და ფიჭვის სურნელით გაჟღენთილი. დავიფიცებ, დედამისს ყოველდღე დამლაგებელი ეხმარებოდა. კარგა ხანს ვფიქრობდი, ძირს გადმომეგდო, თუ ბალიში გამომეცალა, მაგრამ ბალიშისკენ რომ გავიწიე, ცარიელ არყის ბოთლს ხელი გავკარი და გადმოვაგდე. გავიგონე, როგორი ხმაურით დავარდა და რაღაც ნივთიც მიიყოლა.
ასაღებად დავიხარე. არ მინდოდა, ჰეიდენს გაეღვიძა და არეულ-დარეულობის გამო აწუწუნებულიყო, ისედაც ბევრი გვქონდა სალაპარაკო. ბოთლს დავავლე ხელი, იქვე წამლის შუშა დავინახე და ავიღე. ვალიუმისა იყო, ჰეიდენის დედის სახელზე გამოეწერათ და შიგ აღარაფერი ეყარა. არ ვიცი, რამდენი აბი უნდა ყოფილიყო მასში, მაგრამ ზედ მიწერილი თარიღით თუ ვიმსჯელებდი, შეძენიდან ორიოდე დღე იყო გასული. მაშ, ჰეიდენის დედას მთელი შუშა წამალი ერთ ღამეში უნდა დაელია.
არყის ბოთლს შევხედე.
იქნებ ჰეიდენმა დალია.
მერე კიდევ რაღაცას წამოვკარი ფეხი, მეხსიერების ბარათს, რომლის გვერდით ბლოკნოტიდან ამოხეულ ნაგლეჯზე ეწერა: „სემ, მოუსმინე და ყველაფერს მიხვდები!“
აი, მაშინ კი 911-ზე დავრეკე.