1 ქ. სან-სებასტიანი ესპანეთი 7 ოქტომბერი 1990 წელი
-ანა, გაიქეცი! - ყვიროდა მარიო, რომელიც ფეხებში იყო დაჭრილი.
-არა მარიო, არ შემიძლია. - უარის ნიშნად თავს აქნევდა ანა და ტიროდა.
-ანა, შენ რა გაგიჟდი?! რას უცდი, გაიქეცი და თავს უშველე?! ეს ჩვენი შვილისთვის მაინც გააკეთე, გთხოვ! - მარიო ცოლს სთხოვდა გაქცეულიყო და მოშორებოდა იმ ადგილს, სადაც ახლა იმყოფებოდნენ, უზარმაზარი ბანკის შენობას, საიდანაც საცავიდან ფულის გამოტანის შემდეგ სიგნალიზაცია ამოქმედდა. - გაიქეცი და თან წაიღე ის ფული, რომელიც ხელში გიჭირავს. - ანას ხელში ფული სავსე ჩანთა ეჭირა. - რას უცდი, გაიქეცი, თავს უშველე! არ მინდა შვილი ჩემისთანა ობოლი დარჩეს და ის გამოიაროს, რასაც ახლა ჩვენ გავდივართ.
ანა თვალცრემლიანი გამოეთხოვა ქმარს. ირგვლივ ყველგან იარაღის გასროლის ხმა ისმოდა. ანა გასავლელი კარისკენ გარბოდა მძიმე ჩანთით ხელში. ძლივს მივიდა კარამდე, მერე კი უცებ ჩანთა ძირს დააგდო და უკან შემობრუნდა, და ისევ სირბილ-სირბილით მარიოსკენ გამობრუნდა.
-ანა, ეს რა ჩაიდინე?! - დაუყვირა მარიომ ცოლს, რომელიც მისგან ათიოდე მეტრში იდგა, მერე კი უცებ გასროლის ხმა გაისმა.
ცოლ-ქმარი ანა და მარიო დომინგესების აყვანის პროცესში ანა მარცხენა მკერდში გულთან ახლოს და მარჯვენა ფეხში მუხლ ზემოთ დაეჭრათ. ის უგონო მდგომარეობაში საავადმყოფოში მიეყვანათ. მისი გადარჩენა ექიმებმა ვერ მოახერხეს, მაგრამ გადააჩინეს მისი შვილი. ის ფეხმძიმობის მეშვიდე თვეში იმყოფებოდა.
ბავშვი დაბადებისთანავე იშვილეს მდიდარმა ცოლ-ქმარმა, რომლებსაც საკუთარი შვილი არ გააჩნდათ.
მარიო დომინგესი ამ ქვეყნად ათას ცხრაას სამოცდა ხუთი წლის ოც მაისს მოევლინა. მან მამა დაბადებიდან ერთ თვეში დაკარგა. ის დედას ობლად დარჩა და ბავშობიდან ღარიბი-ობოლი ბავშვი იყო. თავისა და დედის სარჩენად მან ექვსი წლიდანვე ქურდობას მიჰყვა ხელი. ძირითადად საჭმელ-სანოვაგეს იპარავდა ხოლმე და დედასთან მიჰქონდა სახლში. თავის ერთ ოთახიან სახლში, სადაც სამზარეულო, სასადილო და საძინებელი ოთახი ერთად იყო. სიღარიბისა და ფულის უქონლობის გამო მას ერთი დღეც არ უვლია სკოლაში, მაგრამ მიუხედავად ამისა მან წერა-კითხვა მაინც ისწავლა.
ის მთელ დღეებს ქუჩაში ან ბაზრობებში ატარებდა, რათა ცოტა მაინც ეშოვნა ქურდობით. როგორც კი ცოტა წამოიზარდა თავის ნაქურდალს სხვებსაც უყოფდა. ის სხვები მასსავით ღარიბ-ღატაკი, უსწავლელი და ზოგი კი უსახლკარო მეზობლები და ნაცნობები იყვნენ. თავისუფალ დროს ის სულ მათთან ერთად ატარებდა. თხუთმეტი წლის იყო, როდესაც მასსავით ღარიბი გოგო შეუყვარდა თავისი თანატოლი, სახელად მას ანა ერქვა, გვარად რამოსი იყო. ოცი წლისა იყვნენ როცა დაქორწინდნენ.
ანა დედით და მამით ობოლი იყო. ის ათი წლის იყო, როდესაც ობოლთა თავშესაფრიდან გაუსაძლისი პირობების გამო გამოიქცა. გამოიქცა და თავი შეაფარა იმ ღარიბთა უბანს სადაც მარიო ცხოვრობდა. ის ყველამ მიიღო, როგორც ღარიბი, უდედმამო ბავშვი.
მან არაფერი იცოდა თავის წარსულზე, გარდა იმისა რომ ის გვარად რამოსი იყო. ანა ღარიბთა კვარტალში მარიოს დაუმეგობრდა და ათი წლიდან ისიც მასთან ერთად იპარავდა. მან ათი წლიდან ის ცხოვრება გამოიარა რაც მარიომ.
მარიო დომინგესის სასამართლო პროცესი დაჩქარებული ტემპით მიმდენარეობდა.ყველაფერი მის წინააღმდეგ მეტყველებდა. ბანკის ძარცვა მისი ერთადერთი ჩადენილი დანაშაული არ იყო. მას წარუდგინეს უამრავლი სხვა ძარცვის დამამტკიცებელი სამხილები. მისი სასამართლო პროცესი ორ თვეში იქნა დახურული და მას ყველაზე საშინელი სასჯელი მიუსაჯეს, რომელსაც სიკვდილით დახვრეტა ჰქვია.
ამ ორი თვის მანძილზე მარიოსთან არ უშვებდნენ სანახავად დედამისს. ემილია სანჩესს. მარიოს დავრეტამდე ერთი კვირით ადრე, მას ნება დართეს შვილი ენახა ციხეში.
ათას ცხრაას ოთხმოცდაათი წლის ოცდაექვს ნოემბერს ემილია სანჩესი შვილს ციხეში ეახლა. დედა-შვილის შეხვედრა მეტისმეტად გულისატკენი სანახაობა იყო. ისინი ერთმანეთს დიდხანს ჩახუტებულები კოცნიდნენ. შვილის მიმართ დედის სიყვარული უსაზღვრო იყო და ასევე შვილის სიყვარულიც დედის მიმართაც.
მათ ერთმანეთი თითქმის ორი თვე რა ენახათ და ეს მათ ცხოვრებაში პირველად ხდებოდა. ისინი ერთმანეთს ასე დიდხანს არასოდეს დაშორებიან. მათთვის ეს დღეები ერთ წელიწადს უტოლდებოდა უერთმანეთოდ ცხოვრებისა. ემილიასთვის მარიო ყველაფერი იყო ამ ქვეყნად. დედისთვის ის იყო იმედი და ცხოვრების აზრი.
როგორც კი დედა-შვილი მორჩნენ გულ-თბილ მისალმებას მარიომ პირველად რაც ჰკითხა დედამისს ეს იყო ანას მდგომარეობა.
-დედა, ანა როგორაა? - მან არაფერი იცოდა ანას დაღუპვის შესახებ - შენთან ერთად რატომ არ მოვიდა? ვიცი რომ დაჭრეს,