ლიტერატურული გაზეთი #154

იუნონა გურული აარაფიქრის დრო
 
ბოლოს, როდესაც მობილურის ნომერიც გადააგდე და ნინაც „ დაითხოვე", შენი დღის განრიგი ასეთია: რამდენიმესაათიანი ძილის შემდეგ შეციების შეგრძნება გაღვიძებს და ხვდები, რომ იწყება... ძლივს წევ თავს და საწოლის გვერდით მდგარ პატარა შავ მაგიდას იმის იმედით გაჰყურებ, რომ იქნებ... გუშინ... იქნებ გუშინ რამე დატოვე დილისთვის. მაგრამ, ყველაფერი ზუსტად ისეა, როგორც გახსოვს: მაგიდაზე მხოლოდ რამდენიმე სისხლჩარჩენილი, ცარიელი შპრიცი გდია, გაშავებული და დაგრეხილი კოვზიც გდია, წამლის ნარჩენიანი ბამბებიც გდია, შენი ხალათის სისხლიანი ქამარიც გდია და ჰეროინის გამოშიგნული პაკეტებიც ხომ, შენი არ იყოს, გდია და გდია. არადა, გეწყება! მძიმედ და დაუზოგა   ვად მოდის. ჯერ სურდოსავითაა. გამცივნებს. მერე სხეულში ჭიანჭველების ჯარი იწყებს სირბილს და ძვლის ტვინის ღრღნას. სურვილი გკლავს, ხორცი გაიჭრა, ძვლები ამოალაგო, ჩაქუჩით დაამტვრიო, თან ხმის ჩაწყვეტამდე იხავლო. მთავარი მერეა: ჯერ ხომ ძვლები გტკივდება, მერე - ხორცი, ბოლოს - ტვინი. მორჩა. არაფერი აღარ გინდა. გინდა მარტო წამალი, რომ ეს ტკივილი გაჩერდეს. შეგეშვას. წავიდეს. თუ არადა, იყოს მაშინ, უბრალოდ, სიკვდილი.
იქამდე რომ არ მიხვიდე, ლოგინიდან გაჭირვებით იზლაზნები (ჩაცმა არ გჭირდება. როგორც წესი, ჩაცმულს გძინავს: საწოლზე მიწოლილს, ან სავარძელში ჩამჯდარს), იღებ წამლისგან გაშავებულ ბამბებს და ხარშავ. ჯანდაბას, ცოტა ხანს მაინც ხომ გაგაჩერებს. აღარ გინდა კრუნჩხვები და პირთან ქაფი. მერე ფიქსპუნქტში წახვალ და თავს უშველი. არადა, ჯერ ადრეა - არავინ იქნება. მაგრამ მთავარია, ახლა გადარჩე. ორი საათის მერე რა იქნება, გახატია.
იკეთებ რაღაც ნარწყევისფერ ნახარშს და ერთბაშად მშვიდდები. როცა დამპალი ნარკომანი ხარ, ადვილად სწავლობ საკუთარი ტვინის და ორგანიზმის მოტყუებას. მერე კბილების გასახეხად გადიხარ. ეს ერთადერთია, რასაც ჯერ კიდევ სისტემატურად აკეთებ. თავის დაბანა, ორი კვირაა, გეზარება. ამიტომ თავსაფარს იკრავ, რომელსაც აქაიქ სისხლის ლაქები აქვს შემხმარი. ხანდახან ქამრის მაგივრადაც იყენებ ხოლმე მკლავის გადაჭერისას. ახლაც წავა. მაინც ჭრელია და არაუშავს. კართან ჩამოკიდებული სარკიდან ვიღაც ყვითელი, საშინლად გამხდარი, უცხო ადამიანი გიყურებს ჩაცვენილჩაშავებული უპეებითა და ცარიელი მზერით. თვალს არიდებ და სწრაფად გადიხარ. სადარბაზო. ერთი საფეხური ქვემოთ. მეორე საფეხური კიდევ უფრო ქვემოთ... კიბის მესამე საფეხურზე მკვდარი   ბეღურა გდია. მთელ ტანზე გხორკლავს. „ რა უნდა სადარბაზოში ბეღურას?"
ჩანთიდან ხელსახოცს იღებ და ბეღურას ფრთხილად ახვევ. ჯერ კიდევ თბილია. ჩანთაში იდებ. კუთხეში რომ სანაგვე ურნებია, იქ გადააგდებ... მოიცა, რომელში უნდა ჩააგდო - პლასტმასებში თუ ბოთლებში? არაუშავს, იქვე მოიფიქრებ რამეს. სხეულში ისევ ჭიანჭველები იწყებენ ფუთფუთს. გარეთ გასული სულ სხვა მხარეს მიდიხარ. მიდიხარ ფეხით. ტრანსპორტში ყოველთვის სული გეხუთება და პანიკა გეწყება. შორს მაინც არ არის. თან დროც უნდა გაიყვანო.
 
* * *
მიაღწიე. რკინის ჭიშკარი დაკეტილია. შორიახლოს ორი შენნაირი ლანდი ბორიალობს. აქ დგომას აზრი არ აქვს. პოლიცია გამოივლის და შარია, ამიტომ „ სასეირნოდ" მილასლასებ. არადა, გრძნობ, ისევ გეწყება. ჭიანჭველები ტვინში გეომეტრიული პროგრესიით მრავლდებიან. სკვერში მიბოდიალობ. გაზაფხულია და თბილა. მაინც ისე გაკანკალებს, კბილებს ამტვრევ ერთმანეთზე. უკან მიბრუნებულს რამდენიმე „ ჯანკი" გხვდება ჭიშკართან. ეს ისეთი კატეგორიაა, ქუჩაში რომ ცხოვრობენ: დაუბანლები და საზიზღარსუნიანები... ზოგი კაიფშია, უმეტესობა - „ ლომკაში". ცდილობ, იმაზე არ იფიქრო, სად ხარ, და რომ ამათნაირი ხარ, რადგან აქ ხარ და ეგეთები... „ არფიქრი" ერთადერთია, რაც ახლა კარგად გამოგდის. მაინც ცდილობ, ცხვირაწეულმა იარო და ყველას აგრძნობინო, რომ შენ მათნაირი სულაც არ ხარ. შენ ხარ შენ: ჭკვიანიც, ნიჭიერიც, ლამაზიც, განსაკუთრებულიც - დედაშენის შვილი ხარ ბოლოს და ბოლოს. მაგრამ თავად არ გჯერა ამ ყველაფრის. ან წესიერად აღარ გახსოვს. ვინაა დედაშენი? ვინაა ნინა? სადაა მამა? თუმცა, რა დროს ეგენია... დროზე გააღონ ეს დამპალი კარი, თორემ აქვე მოკვდები.
 
* * *
„ ბარიგა" გამოჩნდა თუ არა, ყველა წაესია. არადა, პოლიციის მანქანა ნელი სვლით ყოველ ორ წუთში ერთხელ გვერდს გივლით. სხვა დროს უფრო ფრთხილად იქცევი ხოლმე, მაგრამ ახლა ყველაფერი გკიდია სიფრთხილის ჩათვლით. ძალიან სახიფათო ფაზაში გადადის ტკივილი და ამიტომ დაძონძილ აჩრდილებს მუჯლუგუნებით წევ - „ ბარიგას" ჯიქურ ეუბნები:
- ხუთი ყავისფერი!
„ ბარიგამ" იცის, რომ ყოველთვის ბევრს ყიდულობ, ეგრევე იხდი, არასდროს ეწუწუნები და ევაჭრები. ამიტომ ენის ქვეშიდან ბინძური თითებით იღებს ცელოფანში გახვეულ წამალს და მუჭში გიდებს. ცდილობ, გულისრევა შეიკავო და სათუთ განძს გულმოდგინედ წმენდ ქაღალდის ხელსახოცით. გადარჩი.