„ანასტასიას ზარი“, შეიძლება ითქვას, დეტექტიური ნოველაა. ალბათ, სწორედ ამიტომ, მის მთავარ ნარატიულ ნიშანს ფოკალიზაცია წარმოადგენს, რაც გულისხმობს ავტორის პოზიციას, ტექსტის რეალობას კვალში მიჰყვეს და მხოლოდ ის აღწეროს, რისი ცოდნაც მოცემულ მომენტშია შესაძლებელი. ამგვარად, ავტორისა და მკითხველის უფლებები თანაბრდება, თხრობის ენა კი სპონტანურ დისტანციურობას იძენს, რაც სრულიად აქრობს იმ განცდას, რომ მკითხველს „ყოვლისმცოდნე მთხრობელი“ ელაპარაკება, რომელმაც იცის, როგორ დასრულდება ტექსტი. ავტორი უბრალო დამკვირვებელთან ერთად, რომლის თვისებაც არა მოქმედება, არამედ მოვლენების განვითარების აღწერაა, ამბავი-დისკურსის შემქმნელიც არის. ამას იგი ახერხებს ნარატივის განვითარების უმართავი ლოგიკისთვის გაბმული სოციალური, შეიძლება ითქვას, ფოლკლორული ხმების შერევით. სწორედ ამიტომ, ტექსტის რეალობის ტრანსლირება ხდება არა ლიტერატურული ყოფიერების, არამედ ყოფიერების ლიტერატურულ სივრცეში. ლექსო დორეული