განმსდგომი შუაკაცი ბავშვი რა – ჯერ თვისაც არ იყო, მჭიდროდ გახვეული, მცირე საწოლზე კი არ იწვა, რაღაცნაირად, საყვარლად, იდო.
მთელი ღამის ნამტირალევსა და გაჭინჭყლებულს, ახლა, რიჟრაჟისას, ძალიან ღრმად, გულის ძილით ეძინა და იქვე მიწოლილიყვნენ მისი მშობლები, ცოტათი იქით, სხვა ოთახში კი – პაპა, და კიდევ სულ სხვა, გისოსებიანი ოთახიდან გამოსული, ბავშვს თვინიერად დასდგომოდა თავს მისი სულიერად ავადმყოფი ბიძა, და, წინგადახრილი, ძალიან დასცქეროდა.
ამჟამინდელი, მთლად პირველადი მშობლობით გამოწვეული არევ – დარევა, თორემ ისე ის აქ ვერ შემოვიდოდა – ყოველი ღამით, ახალთახალი რძლის დაჟინებისა გამო, ოჯახის თავი, ამ ჩვილის პაპა, ცოლ – ქმარი შიგნიდან რომ ჩაიკეტებოდა მხოლოდღა მერე მიაშურებდა უფროსი ვაჟის ოთახს,კარში გაჩხერილ ძველ თუჯის ძველებურ გასაღებს გადაატრიალებდა, და მანამდე მომცრო ოთახში გამომწყვდეული „ დღის პატიმარი, დღის ქოთნით ხელში, საჭირო ოთახისაკენ მრუმედ ჩაფიქრებული გასწევდა და თვალში სისოვლემოძალებული მიადევნებდა ნედლ მზერას “ . მამა – შვილი იყო, და, უყვარდა, მაინც.
დღისით, როცა საჭმელს შეუტანდნენ ხოლმე, მოაბრუნებდა თავს, მერე ისევ გისოსებიანი სარკმლისაკენ იქცევდა პირს, და ხალხმრავალ ქუჩას დაჰყურებდა, რაღაც დუნე სიმწრით ფიქრობდა, შორეულ გლუვ – ღრმა საიდუმლოს, რაღაც სხვანაირს, რაღაც უცხოს, ხალხი რა, თავისთვის მიმოდიოდა, მაგრამ ხანდახან, ხომ აგვრევია რატომღაც რომელიმეს ფეხი.
რძალი ხანდახან შეშინებული მიაყურადებდა, უნდო კართან გახევდა, მაგრამ ჩქამიც არ მოისმოდა, თავისთვის იწვა, ან იჯდა, ალბათ. მაინც საიდან რძლის იმსიდიდო უნდობლობა, და ეჭვი, არასოდეს აუტეხია შფოთი და აყალმაყალი. ორად ორი რამ გასართობი საცოდავს, ჰქონდა: ერთი ის იყო, გისოსს დაფიქრებული სინჯავდა ხოლმე, არა, მოგლეჯა კი არ უნდოდა, ბლანტე შეგუებული ცნობისწადილით უსვამდა ხელს რკინას, ცივი თითებით ბევრგან სინჯავდა. ხანდახან ლოყასაც კი მიადებდა და ღამით კი, მცირე ფართობზე გამოშვებული, თუჯის ძველებურ დიდ გასაღებსაც მისჯილად დუნე გაკვირვებით დასცქეროდა, და ცოტა მაღლიდან მიუგდებდა ყურს, ეჰ, ვინ იცოდა, რა ბურუსი ამოესმოდა. მეორეც ის რომ, წყალს უფრთხოდა და სისუფთავე კი უყვარდა, საწყალს.და სასთუმალთან დადებულ ყველაზე მდარე ოდეკოლონით ჟღენთდა ბამბას, და სხეულზე საშლელივით ისვამდა, გულმოდგინედ, რაღაც უჩინარ, მხოლოდ მისთვის გასაგებ დამწერლობას შლიდა და შლიდა, და მის ოთახში ამისა გამო აუტანლად მქისე, მისი თვალებისმიერი თითქოს, ლამის ლორწომდე გადაქცეული სუნი, იდგა და იდგა. ახლა კი, ახლა, გამორჩეულ დღეს, რადგან დღეს, რადგან ერთ დროს ესე ოთახი იმისი გახლდათ, მივიწყებულ და მაინც მთლად ახალ მიწათა ბავშვის ტირილით შთაგონებული აღმომჩენი, ხელისგულებით უჟმურ კედლებს გამოყოლილი, გარიჟრაჟისას დიდ საოცრებას, ცხოვრების დიდად სათუო გზაზე ახლახან დამდგარ არსებას, სხვაგვარ სულიერთა მომავალ დამპყრობსა და გამომყენებელს, სუნთქვაშეკრული, წინგადახრილი ჩასცქეროდა და ალბათ ვეღარც ახსოვდა. ის სამუდამოდ მისჯილი ორი საშინელი სიტყვა, მისი გრძნეული დაავადების შემზარავად გადასაფურჩქნი ჩანასახი, თავი და ბოლო: „ ტყუილი … “ , „ სიყალბე … “ , და, მზერადქცეულს, ჩვილის ამ უცნაური, გაყინული ჭვრეტით უღვივდებოდა ძველი ეჭვები, ეგებ: „ რა, რა გამოხვალ … საით წახვალ … რას ამოირჩევ … ვინ, რა დადგები … “ , ბავშვს კი ეძინა, გრძელი გზისთვის იკრებდა ძალას, აჰ, მოელოდა ყოველისათვის როგორი რთული ბილიკთა ქსელი, რა სასოება, რა სივერაგე, წყნარად ფშვინავდა, მაგრამ როდესაც სულიერად გადამთიელი, პატიოსნებით ადრეც გამორჩეული და ახლა კი უნებურად უპატიოსნესი, უცხო ბიძა მისკენ ძალიან გადაიხარა და დაჟინებული ისეთი მზერა, თვალს გაბზარავდა, დააბჯინა და თან ცივ თითებს სახესთან ახლოს უმოძრავებდა, აქ, შეიშმუშნა ჩვილი, და ძლიერ დაფრთხა მსწრაფლ გამართული შორი სტუმარი, ჩასაკეტი ოთახისაკენ მორჩილად გაბრუნდა, აესე მალე დაუმთავრდა ამბოხის მსგავსი გასეირნება, მაგრამ კვლავაც წართმეულ თვალებზე მაინც ეტყობოდა, ისევ თავისას ალბათ ფიქრობდა: „ ჰეე, ვინ გამოვა “ .
ჩუქება
