IX
ორშაბათს, თოთხმეტ მარტს, „ქალთა ბედნიერების“ ახალ სექციებში ზაფხულის სიახლეების დიდი გამოფენა გაიხსნა, რომელიც სამ დღეს უნდა გაგრძელებულიყო. ცივი, სუსხიანი ქარი ქროდა. ზამთრის მოულოდნელი დაბრუნებით გაოცებული გამვლელები პალტოებს იკრავდნენ და სწრაფად მიაბიჯებდნენ. მეზობელ დუქნებში მღელვარება არ ცხრებოდა, ფანჯრებში მოჩანდნენ გაფითრებული კომერსანტები, რომლებიც ნევ-სენტ-ოგუსტენის ქუჩაზე მაღაზიის მთავარ შესასვლელთან შეჩერებულ ეტლებს ითვლიდნენ. მაღალ, ეკლესიის კარიბჭესავით ღრმა შესასვლელზე აღმართული სკულპტურული ანსამბლი განიერი ჩარდახის ქვეშ იყო შეფარებული. სათანადო ემბლემებით გარშემორტყმული ამ ჯგუფის წევრები ხელს უწვდიდნენ ერთმანეთს. ახალმოვარაყებული ჩარდახი ისე ლაპლაპებდა და ისეთ ანარეკლს ისროდა ქუჩაზე, იტყოდით, მცხუნვარე მზის სხივებისგან ბრწყინავს ქვაფენილიო. თოვლივით თეთრი ფასადები მარჯვნივ და მარცხნივ ჩამწკრივებულიყო, მონსინისა და ლა მიშოდიერის ქუჩებს გარს უვლიდა და მთელი კვარტალი ეჭირა. გამონაკლისს წარმოადგენდა ათი დეკემბრის ქუჩა, სადაც „საიპოთეკო კრედიტი“ სასტუმროს აშენებას აპირებდა. ყაზარმასავით წაგრძელებული ამ შენობის გასწვრივ გავლილი წვრილი ვაჭრები დახვავებულ საქონელს ამჩნევდნენ სამივე სართულის ფანჯრების სარკისებრი შუშებიდან, რომელთა წყალობით ბაზარი ცას უფარავდა წვრილ ვაჭრებს, ყინულოვან საგნად ევლინებოდა, რომლისგანაც ძაგძაგებდნენ გაყინული დახლის უკან მდგარნი.
ექვსი საათიდან მურე უკვე ადგილზე იყო და უკანასკნელ განკარგულებებს იძლეოდა. ცენტრში, მთავარი შესასვლელის ხაზზე, მაღაზიის ერთი ბოლოდან მეორემდე ფართო გალერეა გადიოდა, რომელსაც მარჯვნივ და მარცხნივ ორი, უფრო ვიწრო ტალანი ეკრა: მონსინისა და ლა მიშოდიერის. ჰოლად გადაკეთებული ეზოები მინით გადაეხურათ, ქვემო სართულიდან რკინის კიბე ამოდიოდა, ხოლო ორივე სართულზე, ერთი ბოლოდან მეორეზე რკინის ხიდები იყო გადებული. ახალგაზრდა, ნიჭიერი არქიტექტორი თანამედროვე ხელოვნებით იყო გატაცებული, ქვა მხოლოდ სარდაფსა და კუთხის ბოძებისთვის გამოეყენებინა. მთელი კარკასი რკინის იყო, ხოლო სვეტები შეყენებული ჰქონდა კოჭებსა და ძელებს. თაღები და შიგნითა ტიხრები აგურის იყო. მთელი შენობა ვრცელი, ნათელი, ჰაერით იყო სავსე, კლიენტები თავისუფლად დასეირნობდნენ გადაშლილი შადრევნების ქვეშ. ეს გახლდათ კლიენტი ქალებისთვის აგებული, თანამედროვე, მონუმენტური და ამავე დროს მსუბუქი სავაჭრო ტაძარი. ქვემოთ, ცენტრალურ გალერეაში, შესასვლელთან მოწყობილი დახლის შემდეგ, სადაც იაფფასიან საქონელს ყიდდნენ, ჰალსტუხების, ხელთათმანების, აბრეშუმის სექციები გაეხსნათ. მონსინის გალერეაში ტილოსა და ჩითს ყიდდნენ, ლა მიშოდიერის გალერეაში გალანტერიის, ტრიკოტაჟის, მაუდისა და შალის ქსოვილების სექციები გამოეყოთ. მეორე სართულზე მზა ტანსაცმლის, თეთრეულის, შალის, მაქმანებისა და მთელი რიგი ახალი სექციები მოეთავსებინათ, ხოლო მესამე სართულზე ქვეშაგები, ნოხები, დეკორატიული ქსოვილი და ავეჯი გადაეტანათ. სულ ოცდაცხრამეტი სექცია იყო მაღაზიაში, ამგვარად, მთელი პატარა სახელმწიფო გაჩენილიყო ამ ლითონის თაღებქვეშ.
მურეს ერთადერთ სურვილს ქალის დამარცხება წარმოადგენდა. მას უნდოდა, ქალი დედოფალი ყოფილიყო ამ სახლში, მისთვის ააგო ეს ტაძარი, ოღონდ ბოლოს მაინც უნდა დამორჩილებოდა. მისი ტაქტიკა ასეთი გახლდათ: გალანტური ყურადღებით გაებრუებინა ქალი, მისი სურვილებით ევაჭრა და მისი ვნებებით ესარგებლა. დღედაღამ იმაზე ფიქრობდა, რამე სიახლე შეეტანა „ბედნიერებაში“. ნაზი ქალები კიბეზე ასვლა-ჩამოსვლით რომ არ დაღლილიყვნენ, ხავერდით გამოკრული ორი ლიფტი მოაწყო, შემდეგ ბუფეტი გახსნა, სადაც კლიენტებს უფასოდ უმასპინძლდებოდა სიროფითა და ნამცხვრით. იქვე, სამკითხველო დარბაზიც იყო და მდიდრულ ფართო ტალანში სურათების გალერეაც მოაწყო. მისი მთავარი ამოცანა ხომ ქალის გულის მოგება გახლდათ! რაკი ქალი დედა გახდება, კეკლუცობას თავს ანებებს და მისი გადმობირება მხოლოდ შვილის მეოხებით შეიძლება. ეს იცოდა მურემ, ყოველ ღონეს ხმარობდა, ქალის ყოველ გრძნობას ალღოს უღებდა, ხსნიდა სექციებს ბიჭებისა და გოგონებისთვის, დედებს შუა გზაზე აჩერებდა, რომ ბავშვები სურათებითა და ჰაერბურთებით დაესაჩუქრებინა. ჭეშმარიტად გენიალური ჩანაფიქრი გახლდათ: თითოეულ ქალს გამჭვირვალე საჰაერო ბურთებს ურიგებდნენ, რომელსაც მსხვილი ასოებით ეწერა მაღაზიის სახელწოდება. წვრილ თოკზე ჩამოკიდებული ბურთები ცოცხალ რეკლამად დაქროდა ქუჩაში.
მაღაზიის ძალა უმთავრესად დაბეჭდილი რეკლამა იყო. მურე პრეისკურანტის, განცხადებებისა და აფიშების დასაბეჭდად სამასი ათას ფრანკს ხარჯავდა წელიწადში. ზაფხულის სიახლეების ბაზრობისთვის ორასი ათასი ცალი პრეისკურანტი დააბეჭდვინა, აქედან ორმოცდაათი ცალი უცხო ენებზე ათარგმნინა და საზღვარგარეთ გაუშვა. პრეისკურანტები ილუსტრირებული იყო და ქსოვილების ნიმუშიც ჰქონდა დართული. ეს უკვე რეკლამის უმაღლესი მწვერვალი გახლდათ. „ქალთა ბედნიერება“ მთელ მსოფლიოს ხვდებოდა თვალში, კედლებზე, გაზეთებში და თეატრალურ ფარდებზეც კი მისი სახელი იყო წაწერილი. მურე ირწმუნებოდა, ქალი უძლურია რეკლამის წინაშე და მაშინვე აჰყვება ფეხის ხმასო. რაკი შესანიშნავად იცნობდა ქალის ფსიქოლოგიას, უტყუარ ხაფანგსაც ამიტომ უგებდა: მაგალითად, მან შეამჩნია, რომ ქალი სიიაფეს ვერ უძლებს და საკმარისია, დარწმუნდეს, საქონელი სარფიანიაო, სჭირდება თუ არა, მაინც ყიდულობს. ამ დაკვირვების შედეგად, მან ჩაწოლილ საქონელზე ფასების თანდათანობითი დაკლების სისტემა შექმნა. ჯობს, ეს საქონელი ზარალით გავყიდოთ, ოღონდ კი სწრაფად მოვიშოროთ თავიდანო,
ჩუქება
