გოჩა სხილაძისთვის, რომელსაც თავის დროზე უმაღლესი სასულიერო განათლება აქვს მიღებული, ახლობელი და, რაც მთავარია, ბუნებრივია სახარებისეული მოტივები, სჯანი. “სიყვარული, როგორც მოვლენა ადამიანის ცხოვრებაში, მიუთითებს ღმერთის და მის მიერ შექმნილი სამოთხის არსებობაზე. ეს მოვლენა მანათობელი მაცნეა, მახარობელია, ღმერთიდან ჩვენკენ რომ მოისწრაფის გულამოვარდნილი. ის ტოვებს ნიშნებს, ბილიკებს, გვიწვევს, გვაჯადოებს, შემდეგ კი გვტოვებს უდაბნოში”, - წერს პოეტი და მე მეჩვენება, რომ ამ ციტატის განსაკუთრებით ბოლო წინადადება უპირველესად მის პოეზიას ეხება. (უდაბნოში დარჩენას ამ შემთხვევაში აღვიქვამ, როგორც დარჩენას საკუთარ თავთან). გოჩა სხილაძის ლექსები სიჩუმეში, სიმარტოვეში, სულიერი სიმშვიდისა თუ მღელვარების ჟამს წასაკითხი ტექსტებია – სამონოლოგო, საჩურჩულო, სააღსარებო! ისინი თითქოს ამოვარდნილია თანამედროვე პოეტური ”ტრენდიდან”, გნებავთ, მეინსტრიმიდან”, როგორც მავანნი იტყვიან. და არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ფორმალურად ჯერ კიდევ არ დამკვიდრებულან ქართულ პოეტურ სივრცეში, არამედ უფრო იმიტომ, რომ მის ლანდშაფტზე შესაძლოა, ეგზოტიკური კორომივით განცალკევებულნი აღმოჩნდნენ.