1 მე გვარად სელმონი ვარ, რაც „ორაგულს“ ნიშნავს, სახელად კი სიუზი მქვია. თოთხმეტი წლის ვიყავი, როდესაც მომკლეს - ეს კი 1973 წლის 6 დეკემბერს მოხდა. სამოცდაათიანებში დაკარგული, საგაზეთო ფოტოებზე გამოსახული გოგონების უმეტესობა მე მგავდა: თეთრკანიანები, ხშირი, წაბლისფერი თმით. ეს მანამდე მოხდა, სანამ უფროსები რძის კოლოფებსა და გაზეთების ჩანართ ფურცლებზე ყველა რასისა და სქესის ბავშვის ფოტოების ბეჭდვას დაიწყებდნენ, წარწერით: „დაკარგულები“. და ეს ის დრო იყო, როცა ხალხს ჯერ კიდევ არ სჯეროდა, რომ მსგავსი რამ ნამდვილად ხდებოდა.
როდესაც მეშვიდე კლასში ვიყავი, ჩემი დის რჩევით დღიურში ერთი ესპანელი პოეტის ციტატა ჩავიწერე. ციტატა ხუან რამომ ხიმენესს ეკუთვნოდა და ასე ჟღერდა: „დახაზულ ქაღალდს თუ მოგცემენ, გარდიგარდმო დაწერე“. ეს სიტყვები იმიტომ მომეწონა, რომ ჯერ ერთი, მთელი კლასისგან გამომარჩევდა და მეორეც, ციტატა ჩემს ნაკითხობას უსვამდა ხაზს, ის ხომ რომელიმე როკჯგუფის ტექსტიდან არ გახლდათ აღებული. მე საჭადრაკო კლუბისა და ქიმიის წრის წევრი ვიყავი, მისის დელმინიკოს შრომის გაკვეთილზე კი, როდესაც სამზარეულოში ფუსფუსი გვჭირდებოდა, ყველაფერი მეწვებოდა, რაც ცეცხლზე იყო შემოდგმული. ჩემი საყვარელი მასწავლებელი მისტერ ბოთი იყო, რომელიც ბიოლოგიას გვასწავლიდა და გაკვეთილზე იმით გვიქცევდა, რომ ჩვენი ხელით გაკვეთილ ბაყაყებსა და მდინარის კიბორჩხალებს ელექტროდით აფართხალებდა ლითონის ჭურჭელში.
მინდა იცოდეთ, რომ მე მისტერ ბოთს არ მოვუკლავვარ. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ არ მინდა, ყოველი ახალი ადამიანის გამოჩენაზე მასზე გაგიჩნდეთ ეჭვი. ისე, ტყუილად არ ამბობენ, ადამიანი შიგნიდან არის ჭრელიო. მისტერ ბოთი ჩემს პანაშვიდსაც დაესწრო (და უნდა დავძინო, რომ თითქმის მთელი სკოლა იყო მოსული - ასეთი პოპულარული ჩემს დღეში არ ვყოფილვარ) და გულიც მოიჯერა ტირილით. ავადმყოფი შვილი ჰყავდა. ეს ყველამ ვიცოდით, ამიტომ, როდესაც თავისივე მოფიქრებულ, ადამკუკუს დროინდელ ხუმრობებზე იცინოდა ხოლმე, გული რომ არ სტკენოდა, ჩვენც თავს ძალას ვატანდით და მასთან ერთად ვიცინოდით. მისი ქალიშვილი ჩემი დაღუპვიდან წელიწად-ნახევარში გარდაიცვალა ლეიკემიით, მაგრამ ჩემს ზეცაში, მე ის არ მინახავს.
ჩემი მკვლელი ჩვენივე უბნელი კაცი იყო. დედაჩემს მისი ღობის ყვავილები მოსწონდა ძალიან, მამაჩემი კი მახსოვს, ერთხელ სასუქზე ელაპარაკა. ჩემს მკვლელს თურმე ძველმოდური წესით, კვერცხის ნაჭუჭითა და ყავის ნალექით სჩვეოდა ყვავილების მიწის განოყიერება დედამისის მსგავსად. როდესაც მამაჩემი შინ დაბრუნდა, გაიხუმრა, ლამაზი ბაღი კარგია, მაგრამ სიცხე რომ დააჭერს, მისი სიმყრალე ზეცას მისწვდებაო.
1973 წლის 6 დეკემბერს, გემრიელად რომ იმატა ბარდნამ, სკოლიდან გამოსული სიმინდის ყანის გადაჭრით წავედი სახლში. ზამთრობით, მოგეხსენებათ, დღე მოკლეა და მალევე ჩამობნელდა, თან გზადაგზა გადაჭრილი სიმინდის ღეროები მედებოდა ფეხებში და მაყოვნებდა. ცხვირით მანამდე ვსუნთქავდი, სანამ ნიაღვარი არ წამოვიდა და პირის გაღებამ არ მომიწია, რომ ჰაერი ჩამსვლოდა ფილტვებში - ამასობაში კი ფიფქების კორიანტელი დადგა. ენა გამოვყავი ფუმფულა ფანტელის დასაჭერად, ორიოდე ნაბიჯში კი მისტერ ჰარვიც ამესვეტა.
- არ შეგეშინდეს, - გაისმა მისი ხმა.
ცხადია, გალეწილი სიმინდის ყანაში, ლამის უკუნეთ სიბნელეში, შემეშინდა. მერე უკვე, როდესაც მოვკვდი, სულ ის მახსენდებოდა, ყანაში ოდეკოლონის მსუბუქმა სურნელმა რომ არ მიიქცია ჩემი ყურადღება და მეგონა, რომ ეს სურნელი რომელიღაც სახლიდან მოჰქონდა ნიავს.
- მისტერ ჰარვი? - გამიკვირდა.
- შენ ხომ სელმონების უფროსი გოგო ხარ?
- დიახ.
- როგორ არიან შენები?
მიუხედავად იმისა, რომ დედმამიშვილებში უფროსი მართლაც მე ვიყავი და საკონტროლო წერასაც მუდამ წარმატებით ვართმევდი თავს, უფროსებთან საუბარი არასდროს გამომდიოდა - მეუხერხულებოდასავით.
- მშვენივრად, - ვუპასუხე მე. მციოდა, მაგრამ მისმა ასაკმა, კიდევ იმან, რომ მეზობელი ეთქმოდა და იმანაც, რომ მამაჩემი ელაპარაკა სასუქზე, ერთ ადგილზე მიმაჯაჭვა.
- იცი, აქ რაღაც ავაშენე, - მითხრა მან. - ხომ არ შეავლებდი თვალს?
- საკმაოდ მცივა, მისტერ ჰარვი, - მივუგე მე, - თანაც, დედაჩემს არ უყვარს, როცა დაბნელებულზე ვბრუნდები შინ.
- უკვე ბნელა, სიუზი, - თქვა მან.
ახლა ვფიქრობ, ნეტავ, მეგრძნო-მეთქი, რომ ეს ბედისწერა იყო. მისთვის ხომ ჩემი სახელიც არ მქონდა გამხელილი. ალბათ, მამაჩემმა მახსენა, მაშინ, როდესაც საყვარელ შვილებზე თავის მორიგ ხუმრობას არ მოერიდა მეზობელთან. მამაჩემი მშობლების იმ კატეგორიას მიეკუთვნება, რომლებიც სამი წლის შვილს ტიტლიკანას უღებენ ფოტოს და მერე კიბისქვეშა საპირფარეშოში დებენ, რათა ყოველმა შესულმა სტუმარმა იხილოს. მადლობა ღმერთს, მე ასეთ ფოტოს გადავურჩი. სამაგიეროდ, ჩემი უმცროსი დის, ლინდსის, ფოტო აქვს გამოფენილი. ეს თავის მოჭრა მაინც ამცდა,